Raster. Jaargang 5

[p. 99]

Wim Huyskens
Fragmenten

A

Uit de passage komt een auto. De wagen maakt een bocht en komt stapvoets naast haar rijden. Een portier klikt open. Dat is 's nachts harde maar duidelijke taal. Ze stapt echter op het voertuig af, buigt zich voorover, luistert naar een mannenhoofd dat schuin in de wagen hangt en ongetwijfeld schuine voorstellingen belooft. Hij hoort haar ongezonde lach, hij denkt: de hoer, hij ziet hoe ze op de voorstellen reageert: schudt langzaam nee, hij denkt: het bekende spelletje, ziet dan hoe ze zich van de wagen verwijdert maar zich na enkele meters omdraait, een wending van haar waar iets houterigs in zit. Verkeerd gescharnierd? Ze blijft achterwaarts vooruitlopen. Hij raakt in opwinding als hij haar, geflankeerd door de auto waarvan de inhoud de moed nog niet opgeeft, ruggelings in de vagina van de donkere passage ziet verdwijnen. Hij denkt: dit is haar ten voeten uit, toegeven maar afblijven, omdat het haar op dit moment slecht uit komt. Hij denkt dat ze denkt: een volgende keer misschien, wie weet. Hij denkt: want altijd warm houden zo'n zomaar op straat aangetroffen buitenkansje, dat nu bezig is een visitekaartje in haar jas te frommelen. Hij ziet dat, hoewel hij het niet ziet, en zijn opwinding wordt woede. En woede is bewustzijnsvernauwing, de fantasie wordt impotent: eerst neemt ze van voren, daarna met geweld van achteren; eerst geselt ze met een simpele zweep, vervolgens met de karwats, daarna is het gekrijs voor de gloeiende ijzers. De hoer noemt hij de smerige rothoer. Snel loopt hij nu rechtsaf de Lairessestraat in. Hij steekt vrijwel meteen de weg over. Via de eerste zijstraat links, parallel aan het Valeriusterras, bereikt hij de Pieter Lastmankade, slaat opnieuw naar links af en mindert snelheid als hij de andere kant van de passage nadert, want hij mag haar niet te vroeg tegen het lijf lopen. Met een gemakkelijk smoesje zou ze de val kunnen ontlopen. Gelukkig komt hij net te laat bij de passage aan: hij ziet haar schuin voor zich uit en links van het van Heutzmonument stevig voortstappen. De ijzeren page zit haar nog altijd hinderlijk op de hielen. Ze stopt en laat hem langszij komen. Dan maakt ze de man in de auto duidelijk dat hij vanavond niet in haar schema past. Hij

[p. 100]

die het ziet, weet waarom. Auto geeft de strijd op en gaat nog verder naar links af. Hij niet. Nu ze rechtdoor loopt, weet hij wat hem te doen staat: hij draait rechts om het monument heen en begint te rennen. Nu bewegen beiden zich in dezelfde richting voort. Alleen hun snelheid verschilt. Ook kunnen ze elkaar niet zien: sportvelden achter het monument en door gazen hekken omgeven, belemmeren het uitzicht. Theoretisch bestaat de zeer kleine kans dat zij iemand aan de overzijde van de velden voorbij ziet hollen. Laat het zo zijn; wat dan nog? Ze herkent hem toch niet, daarvoor is de afstand tussen hen te groot. Die wordt zelfs groter. Maar dat is zijn taktiek: kunstmatig afstand scheppen om het doel zo dicht mogelijk onherkend te naderen. Als het te laat is, mag ze herkennen. Licht hijgend bereikt hij de kop van het Olympiaplein. Hij denkt: kalmer aan nu, want ik bevind me dichter bij ons gezamenlijk eindpunt dan zij. In wandelpas wordt de laatste bocht genomen. Hij ziet haar. Zij neemt iemand tegenover zich waar. Daar loopt iemand, angstvallig lijkt het wel, want hij drukt zich zo te zien nogal raar tegen het gaas van de hekken aan en komt maar langzaam vooruit. Een dronkelap? Opgepast, ze steekt de rijweg over. Dezelfde als van daarnet? Natuurlijk wordt haar argwaan gewekt, als hij hetzelfde doet, maar hij heeft strategisch geen andere keus. Verdorie, die rare snijboon schijnt het op mij gemunt te hebben. Hij denkt: kom maar op, liefje, ik weet waar je moet zijn. Ze versnelt haar pas. Hij denkt: precies wat ik wil, hij overweegt: zal ik haar eerst de trap op laten gaan of haar meteen de toegang ontzeggen? Het laatste lijkt hem veiliger. Zou hij weten waar ik moet zijn? Ze kan voor zijn huisdeur woedend wor-den, gaan schreeuwen, de bel stuk drukken, honden en andere buren wakkerschudden, stormen van medelijden voor zich oproepen.

Twee nachtelijke wandelaars, de een duidelijk sneller dan de ander, lopen op elkaar in. Het is niet meer te vermijden, ze zullen elkaar herkennen. Hij zal haar slaan en alles verspelen.

B

‘Hoeveel?’

‘Vijftien.’

‘Allebei náákt?’

‘Allebei náákt.’

Hij doet wat elke koper hier doet: hij treuzelt even, monstert nogmaals het glimlachende, ingepakte vlees op de straathoek alsof hij nu pas over zijn keuze, die hem bevalt, moet nadenken.

‘Oké.’

[p. 101]

‘Het is wel even lopen, schat.’

Ze leidt hem de vrij donkere Bethaniënstraat in. Hij komt gedwee naast haar lopen. De lol lijkt er plotseling al helemaal af.

‘Doe je het echt?’

‘Wat?’

Pas op, ze doet of ze er geen snars van begrijpt.

‘Allebei naakt?’

‘Anders zou ik het toch niet zeggen?’

Logica van de kouwe grond: vertrouwen op iemands woord. Hij aarzelt verder te lopen.

Een vrij fors handje geeft hem een por in de zij.

‘Kom nou, ik doe wat ik beloof.’

‘Dat zeggen ze hier allemaal.’

De ezel blijft koppig staan. Het vlees vreest het ergste en beproeft een beter middel om het beestje weer op gang te krijgen. Het vrij forse handje pakte hem vast. Ze lopen weer, hij tegenspartelend, zij sneller dan zoëven. Jongetje door moeder meegezeuld, hoewel het denkt: loop weg, het kan nog, laat die vrouw in haar vet gaarsmoren, naaien is toch zeker geen noodzakelijke voorwaarde voor kennis van deze wereld?

‘Hier is het.’

Hij houdt te lang op de plaats rust.

‘Waar wacht je nou nog op, denk je dat ik dat hele kolere stuk voor niks gelopen heb?’

Geschrokken laat hij zich door haar naar binnen duwen. Door een nauw gangetje wordt hij naar de afschuwelijk mooi gemaakte huiskamer van zijn moeder gevoerd. Onzeker draait hij in de vertrouwde ruimte rond. Alles staat erin, alles hangt aan de muur. Hij kan ongemakkelijk op het randje van de zitbank plaatsnemen. Dadelijk gaat de teevee aan. Moeder brengt koffie. Alle voorwaarden voor een avondje bitter sjagrijnen zijn vervuld. Alleen dat afgrijselijke bed in de hoek misstaat. Wie is er nou weer ziek?

‘Eerst afrekenen, schat.’

Snel voldoet hij aan het bevel.

‘Doe er nog een tientje bij, schat, dan gaan we spiemakend, maken we d'r een lekker lang nummertje van. Als je vlug klaarkomt, dan mag je na een kwartiertje nog een keer. Goed?’

Ze knijpt, door zijn broek heen, in zijn ballen. Hij doet een stapje terug.

‘De afspraak was allebei naakt voor vijftien gulden.’

‘Náákt? Kost een geeltje, doen we niet voor minder, kan ik dus nooit hebben beloofd.’

‘Heb je wel,’ zegt de onnozele hals, die denkt dat ze voor rede vat-

[p. 102]

baar is.

‘Ik zal me daar gek wezen, zeg, en me voor vijftien rottige guldens spiernakend uitklejen. Doe niet zo krenterig, schat, je kan best nog een tientje missen.’

De zak betaalt. Zij laat het geld verdwijnen.

‘Laat je broek maar zakken en ga op het bed liggen.’

Hij trekt z'n trui uit.

‘Ben je helemáál, dat duurt te lang, ik zit hier om te verdienen.’

‘En ik heb betaald voor allebei naakt.’

Nijdig trekt hij al zijn kleren uit. Zij ontdoet zich van rok en broekje, duwt haar onderlijf naar voren en krabbelt in de nauwelijks behaarde driehoek.

‘Lekker kutje,’ zegt ze op een toon die verraadt hoe vies ze van haar eigen spleet moet zijn.

Hij staat naakt in de huiskamer.

‘Ga maar liggen.’

Hij zet zich op de rand van het bed. Zij komt ernaast.

‘Benen binnenboord en spreiden, anders kan ik er niet goed bij.’

Hij spreidt maar blijft zitten.

‘Líggen!’

Hij buigt zich naar voren en grijpt de onderkant van haar trui.

‘Ook dit uit.’

Meteen trekt hij haar trui tot over haar borsten omhoog. In het linnen hangen blauwgeaderde, slappe hangtieten.

‘Je ziet mijn kut toch.’

Hoe ook hoeren zich kunnen schamen, denkt hij, en gaat liggen voor de behandeling.

Ze pompt zijn penis hardhandig de hoogte in en schuift er een condoom overheen. Hij kijkt ernaar alsof andermans lul bewerkt wordt. Het doet pijn.

‘Ho maar, ik kan erin.’

‘Als je er een tientje bij doet.’

Hij klapt uit elkaar.

‘Smerige rothoer!’

De belediging slaat aan. Ze begint verontwaardigd te krijsen. Hij komt overeind.

‘Hein, kom es, hier wil er eentje alles voor een tientje, een klap voor z'n kanus kan ie krijgen.’

Vlug kleedt hij zich weer aan. Hij is razend, maar laat er niets van merken. Zwijgend verlaat hij even later het pand. Straks sneuvelt de voorruit.

[p. 103]

C

Dagboeknotitie. Het is middag. De zon teistert de helling die ik beklim. Eerst een smal pad langs graan- en aardappelvelden, dan graasland bezaaid met doornig struikgewas, verderop hoog geboomte, nog hoger een geel zandpad dat over de rug van de berg verdwijnt. Geen levend wezen te zien of te horen. Zelfs geen grasmus. Ik sta duidelijk alleen op de aarde. Zonder gekheid: wat is wanhoop? Op een door manshoge doornstruiken omringd veldje trek ik al mijn kleren uit en sta spiernaakt in de volle zon te verbranden. Hoe lang? Twee uur? Honderdtwintig miljoen jaar? Dan geef ik me gewonnen en beken mijn verlies: zinloze paring met de grond.