Raster. Jaargang 5

[p. 62]

Nanni Balestrini
Het instinct tot zelfbehoud

Hier wordt verteld hoe (kan een vis lang
leven op het droge zand? slapen zonder
kussen?) het leven van de mens is
een en al poging (ik heb er niet het minste
idee van, ik ben nog nooit zo bedroefd geweest);

toch had hij zich een keer verkleed als
melkboer, van de andere kant (ik zocht een
gemakkelijker houding op de stoel) hij kan niet lang leven
we brachten de rest van de nacht zittend door
gekweld door de honger, wachtend op de dageraad).

hij ging dus naar boven tot de laatste verdieping,
zoals de hoogste bomen in de sneeuw
(beschrijft ons de plaatsen in juffie omgeving indien mogelijk),
en de wijzer scheen te langzaam te draaien;
niemand zag hem, ze slapen allemaal.

(Dezelfde gewaarwording, blijft dus zitten,
twijfelt eraan; we knopen nog meer weken los,
en nog steeds de wond, de verkoudheid, met open
handen die de wateren bevuilen, als ze ons tenminste
niet gevolgd zijn. Zij, zo rood als een paard.)

[p. 63]

 

Koorts zo hoog als sneeuw, een enkele knoop

 

dacht hij. Een geweldige tijdsbesparing.

 

Een chicane - pardon? het galoppeert (en

 

laten we er maar over spreken, het personage verdient

 

in de herinnering te blijven). Hij ging naar boven tot de laatste.

 

 

 

De dunne plaat doorboord (Zou ik iets

 

te drinken kunnen krijgen?) in de resterende

 

tijd (hij antwoordt niet) rukt hij de takken

 

van de bossen af (een graat in het gehemelte) op een slee

 

vol sneeuw (hij is verdwenen) te voorschijn gekomen

 

 

 

van wie weet waar (en beentjes op de vloer

 

overal) en de hagel op de wei, plotseling,

 

in het geverfde landschap; in druppelvorm

 

zeer hoog torenende klokkeluider, liggende

 

op de bodem van de toren, drinkend met grote slokken.

Uit. Come si agisce, Milaan 1963. Balestrini publiceerde nog een andere verzamelbundel: Ma noi facciamone un'altra (Milaan 1968)