Raster. Jaargang 2

[p. 511]

A. Roland Holst | Twee gedichten

Het kind en de dieren

Hij lag de harde wind te haten
die buiten woedde: bar tumult
alom.

Was het kwaad losgelaten

over de wegen en de onschuld
der harten?

Er trok een verlaten

weeklagen onderlangs het veld,
als vroeger toen kudden hun kooien
her en der zochten, door 't geweld
onzeker en in hun verstrooien
zonder herder teloor.

Hij dacht:

straks werpt het leven in oerwoede
zich op de norsche wereldmacht
die eeuwenlang in koelen bloede
eenzamen ombracht en vergat.
Straks wordt op zijn beurt de wanstad
in puin gestort en omgebracht
van straat tot straat.

Toen zei hij zacht:

eens zal, van lang voordat er muren
werden gebouwd, eeen zingend kind
terugkomen en staan te turen
naar het alom verlaten puin,
tot er, als een late genade,
hoog en langzaam de groote dieren
ook terugkomen, nu de pijn
ging liggen en al de euveldaden
gewroken en vergeten zijn. -

[p. 512]

Doorbraak

Eens, eens (maar wanneer? want van schrik
sloeg de tijd dicht) vloog de deur open:
daar stond het witte paard, het keek
de kamer in: het raam vloog open.
Het paard brak in gehinnik uit:
de onsterflijkheid was aangebroken
genadeloos, van deur tot ruit.

Buiten, waar het doodstil werd, rookte
nog puin na, nergens meer een vlag.

Het paard kwam in het raam. Het zag
de laatste dag. -