Raster. Jaargang 1

[p. 285]

Jacques Hamelink | 6 gedichten

Lediggang

Boos en verbannen lachen
Om de niet te herstellen leegte
Die vat heeft gekregen. Bij gebrek
Aan kontakt - gevreesd als bloedschande -

Urenlang koppig dronken
Zwijgen om de langgerekte leeggeviste kreken,
Als kreten. Geen kiemkracht. Waterkoud
De maan die oprijdt. Dodemansgebeente.
Het lichaam grillige happige prevelpraat.

Ouder, witter en stiller
Dan hun kabouters zijn de bossen
Aan mijn schouder.
Sterrebeelden werden killer,
Mijn blik kouder.

De wereld smaakt hol en zilverbitter
Vanavond. Ik ben weer zonder veel inzicht.

[p. 286]

Ruggegraat

Anders de avond. De mens bij vlagen
Dezelfde. Gebukt en stijf van sterren
Bespeelt hij de slaap of wordt haastig lichtgevend water.

Als door de bliksem geslagen staat hij
Zovaak de grond onder zijn voeten wegzinkt
En hij het niet in te denkene inziet:
In hun glazen vleugels gevouwen kinderen
En gitten schrik.

Een koude geest over hem vaardig wordt hij vaak
Duizelingwekkend zaad, zijn heelal een zeepbel,
Zijn hiaat holte.

Wouden zijn ruggegraat houdt hij zich staande
In onheuglijke vruchtblinde ekstase.

De wind wordt witter en leger naarmate hij verderwaait.

[p. 287]

Asteroïde

De kou wierp vrachten ruwe sterren op aarde.
Dorpen woeien te hoop, mytisch.

De eertijds stevige mens staat opeens wankel
In de handgemaakte ruimte, vergeefs
Zich schrap zettend, ook als zijn voeten vlerken
Werden op het antracieten veld.

Hij niest, nietsziend.
Haperend stijgt zijn droge gekreukte rookpluim ten hemel.
Zijn diepvrieshersens kunnen geen uitweg bedenken.
Met moeite sleept hij zijn bloedend voetspoor
Achter zich aan door de gietijzeren sneeuw.

Diep liggen de wegennetten weggesloten, roestend.
Diep liggen de beroemde hoeven en moedervoedsel,
Onbruikbaar geworden. Voor wie graven gaat
Neemt de sneeuwkracht toe.

Hij heeft geen warmte genoeg om op te lossen.
Ouder dan zijn onkenbare te kneden ouders
Raaskalt hij als de holle maan het ijs kruit
En suizebolt.

De door wolven getrokken winter dekt zijn wakken af
Met een spiksplinternieuwe en onwrikbare wapenrusting.

[p. 288]

Grijsaard

Een koel masker van water
Heeft hij opgezet en hij schaterlacht als dorre blaren
In november.

Heuvels zijn heksachtige schaduw.
Legenden zijn meest barse reservebronnen.

Zijn onontgonnen
Gevoelens doen hem huiveren.

Zelfs als hij zich voor zijn kinderen vermomt
Hoort hij hun beenetende bekken
Het vlees wegrukken dat rest van zijn lachwekkende valleien.

Alleen als beneveling opkomt uit de diepte des avonds
En zijn struisvogelzonen weeklagend hun kop in het zand verstoppen
Trekt hij oudere registers open,

Bast hij boosaardig en slapeloos
Van gedwongen onthouding
Naar de blote kikvorskwakende maan,

Die hem onder reusachtig gegrinnik van aardgeesten en eliksers
Tenslotte haar aars toedraait. Waarop hij als de bliksem
Zijn dorre winderig geworden voetstappen in de struiken wegbergt.

[p. 289]

Terapie

Het bloed vergoten, de rinkelende
Droge wijn der lichamen gestold. Oh
De rode wegen die het lied voorspelde.
Door een heks betoverd
Trekken de musicerende verten weg.

De luisterkorrel mens eerdat hij was,
Hol, heilzaam als een vlam,
Voortvluchtig maar
Gevleugeld.

Vakuüm van voor het hijgen:

Terwijl hij wankel in zijn avonden oud
Waterhoofd diepte probeert te denken,
Wordt hem het ijskoude elektrisch geladen
Diadeem der sterren bij tussenpozen
Over de hersens gezet.

[p. 290]

Wonderbaarlijke oefening

Langzaam word ik zo geheimzinnig
Als een uitgespuugde appelpit, niettemin ook ondervind
Veel bijval van water in verborgen holten.
En waar of niet: wie zou daar willen wonen?

Met de vele wegwaaiende bladeren van september
Op de veranda zittend
Word ik zonder moeite geweldig dronken.

En sluip dan wellevend als een gele wind rond
In mijn wijnstenen kelders: een oude bemoste sater
Die aan karakters en tapkranen morrelt.

De voorvader der woorden gist op mijn tong.
Ook zonder dat ik doe worden de klavecimbelvijvers
En meisjesstemmen voorzichtig toegedaan.

Het water maakt de mens maar rimpelig,
De aarde graaft grif een beschutte kuil voor zijn schaduw.