Randstad 11-12

[p. 319]

Johnny the Selfkicker
Twee voorvallen

Invasie in Weesp (oktober '62)

Robert Jasper (Nederlands grootste geestenbezweerder) heeft al een tijdje de kriebel in z'n kont. Er moet eenvoudig iets gebeuren. Ik zeg hem mijn medewerking toe, omdat ik vind dat ik mijn spieren wat moet ontspannen. De laatste tijd doe ik niets anders dan slapen en slapen (het masturberen daarbij inbegrepen). Ik voel me lamlendiger dan ooit.

Zorgvuldig laat ik me door hem schminken als een pokkendalige St. Nicolaas. Hijzelf dost zich uit als een geillonkende Black Pete. Het mag wel gezegd worden dat we zo een excentriek duo vormen. In deze vermomming lopen we 7 dagen achtereen, dwars door een ijskoude Bijlmermeerpolder, van Amsterdam naar Weesp. Een afstand van wel 15 kilometer.

De genoemde polder is een veelvuldig terugkerend discussiepunt in de Amsterdamse gemeenteraad. Er gaat geen dag voorbij of men kan er iets over lezen.

Volgens Jasper brengt alleen Klaas de oplossing. Vandaar dit overmatig pousseren van de Klaas verschijning. De hele stad heeft hij dan ook volgekalkt met de Messiaanse smeekbede Kom Klaas. Maar het blijkt duidelijk dat hij polytheïstisch is ingesteld. Wanneer hij in een optimistische bui verkeert kalkt hij een andere boodschap op de muren, n.l. De Klazen Komen...

Het handjevol plattelanders dat ons voorbij ziet trekken is met stomheid geslagen. De meesten blijven ons geobsedeerd nakijken. Het valt niet te ontkennen dat er een grote hypnotische kracht van ons uitgaat. Men moet wel erg afgestompt zijn om daar aan voorbij te gaan. Iedere dag opnieuw is het einddoel van onze reis een

[p. 320]

piepklein dorpscafé in Weesp. Alwaar we onze dorst met een paar pintjes bier wegspoelen...

Men kijkt zich de ogen uit het hoofd.

Op een van onze lifttochten terug naar Amsterdam besluiten we er een feest van te maken. Ons exhibitionerend optreden mag niet op een laag pitje blijven staan. Daarom nodigen wij honderden hoofdstedelingen uit om ons op onze laatste reis te vergezellen. Het idee slaat in. Invasie in Weesp!

Op het bewuste tijdstip, een donkere zaterdagavond, gaan vogels van verschillend pluimage op scooters, motors, bromfietsen, met autoos en in bussen naar dezelfde bestemming. Het piepklein café.

In de voering van mijn winterjas ontdek ik tussen allerlei rotzooi een aan een cellofaanpapiertje bevestigd plakje opium, dat ik onmiddellijk (opgelost in een vers kopje koffie) tot me neem. Verschrikkelijk stoned hiervan spring ik al krijsend op de tapkast. Mijn medespeler volgt me op de voet.

Het lokaal is tot de nok toe gevuld met luidruchtige mensen. Er kan geen kip meer bij. Alles gaat aan scherven. Vanaf mijn hoge standplaats zie ik hoe velen onder de voet worden gelopen. Maar de climax is wel de waard en zijn bebrild loensende vrouw die onder invloed van de geweldige deining door het vensterglas naar buiten worden geperst.

Aan de hekseketel die hierop ontstaat ontsnappen we gezwind. Met dank aan een bevriende chauffeur die pijlsnel en akkuraat zich een weg baant door de ook buiten in paniek geraakte menigte. Met de sirenes van ggd en politie nog in onze oren verdwijnen we in de richting Amsterdam.

- Dat gaat niet in je kouwe kleren zitten, merk ik op.

- Zeg dat wel.

Het eerst wat we in Amsterdam doen is het nemen van een hete rumgrog. Na gymnastische bewegingen te hebben gemaakt (en wat te hebben gegeten) voelen we ons zo opgepept dat we weer aan de slag gaan.

Nog minstens 2 uur lang manifesteer ik me (buiten mezelf van enthousiasme) als The Electric Jesus -: in Jaspers AntiRook Tempel, aan het Leidseplein. Stervend aan een plastic kruis maak ik, verlicht door het flauwe schijnsel van een knijpkat, een imponerende mime. Tot slot houdt Robert Jasper in vol ornaat (gehuld in korsetten, beschilderd, 77 sjarretels om zijn linkerbeen) een redevoe-

[p. 321]

ring over Marinus van der Lubbe. Zijn stokpaardje.

Het is de gewoonte om bij dergelijke redevoeringen grote vuren te ontsteken. Ook nu weer laaien de vlammen angstaanjagend hoog op. Een dichte rookwolk ontneemt het geboeid en ontzet toekijkende publiek de adem.

Open het graf (december '62)

Het is siberisch koud. Temperaturen van -25 graden zijn gewoon. Mijn eens zo doorvoed lichaam vertoont de eerste sporen van hongeroedeem. Een syfilisepidemie waait door Europa. In Parijs (waar ik net een tijdje heb gelogeerd) zijn al duizenden gevallen geregistreerd.

Op mijn coltrui draag ik een langgerekt (tot op mijn knieën hangend) wit wollen vest. Ik ben nagenoeg barrevoets. De resten van badslippers die om mijn tenen rafelen kan men onmogelijk met het woord ‘schoeisel’ betitelen.

Dakloos zwerf ik rond. Ik bevind me in een stinkend klein gehucht, ergens op de Veluwe, dat slechts over 1 kroeg, 1 abattoir en 15 huizen de beschikking heeft.

- Ik moet me nodig eens verwarmen, denk ik, en betreed het oude cafélokaal, waar ik met bibberende stem een brandewijn bestel.

Het geluk is met me. De meest ijverige slachtbaas van het naburige abattoir, de 220 pond wegende Bullie, viert juist vandaag zijn verjaardag. Hij is flink aan het trakteren.

- Neem 's aan, buldert hij me toe.

Bullie schijnt me erg aardig te vinden. De kameraadschappelijke klap die hij me op m'n schouder geeft komt zo hard aan dat het er schijn van heeft dat m'n schoudergewricht volkomen geruïneerd is. Ik zal er nog weken last van hebben.

- Zeg Bullie, vraag ik hem, heb je een slaapplaats voor me?

- Als je niet vies bent van een beetje bloed en smurrie kan je vanavond met me mee naar het abattoir. Daar kan je wel pitten. Ik heb nachtdienst dan...

In een hoekje van het gebouw, tussen gestolde plakkaten bloed, darmen en andere ingewanden volg ik vanuit mijn slaapzak de werkzaamheden op de voet. Het is een ouderwets bedrijf. Moderne slachtmachines zijn hier schaars. Het handwerk staat in hoog aanzien.

[p. 322]

Bullie is, zoals ik al gedacht had, de meest gevierde figuur van dit gezelschap. Vooral op de lange afstand is hij erg goed. Zonder een enkele inspanning halst ie 150 varkens achterelkaar.

- Ik heb 't weer eens geflikt, zegt hij dan trots. Hij is zo oliedom dat hij niet eens weet waarmee hij bezig is. Angstpsychoses zal hij nooit in zijn leven kennen. Maar in zijn vet nijlpaardenlichaam klopt een gouden hart.

Opeens zie ik een walgelijk schouwspel. Rechtstreeks uit het inferno. Bullie slaat met een reuzenhamer op de kop van een groot uitgevallen koe. Het beest zakt inelkaar, maar alvorens groggy de vloer te bereiken wordt 't vliegensvlug door een gnoomachtig kereltje van onder tot boven opengesneden.

- Goeiehemel, hijg ik.

Viezige stokoude kereltjes klauwen met hun armen door de wondspleet in het afstervende lijf. Meterslange darmen worden naar buiten getrokken, en gedeponeerd in een grote ijzeren bak.

Een zware lucht van verrotting dringt mijn neusgaten binnen. Het heeft geen zin om langer te blijven. Ik word zo misselijk als een tor. De buitenlucht zal mij aangenaam zijn.

- Bedankt heren, ik heb besloten verder te gaan, deel ik de slachters mede, maar ze horen me niet eens. Zo gaan ze op in hun sadistische arbeid.

De cleane vrieslucht doet me goed. Ik besluit om naar de hoofdweg te lopen, een afstand van wel zeker 10 kilometer. Van daaraf wil ik proberen naar de hoofdstad te liften. Ik ben ervan overtuigd dat ik er makkelijk een warm bed kan versieren.

Na enkele duizenden meters door de sneeuw te hebben geploeterd rust ik uit op een paddestoelsteen. Met mijn stijfbevroren vingers tast ik de voering van mijn zakken af. Op zoek naar een sigarettepeukje.

- Haha, lach ik opeens.

Ik ben vergeten dat ik een stevige dosis mescaline in de linkerzijzak van m'n confectiecolbert heb gestopt. En inderdaad. Een klein plastic zakje met witte inhoud ligt als een juweeltje in mijn open handpalm. Terstond neem ik het tot me.

Het eerst kwartier ben ik erg ziek. Mijn maag draait zich om en om. Maar ik weet dat met dit spul de kater voor de kick komt. Ik neem het maar op de koop toe. Dan geraak ik superhigh. De slappe lach, die over me komt, houdt zo'n 20 minuten aan.

Gelukkig krijg ik nog een lift. In één ruk door naar Amsterdam.

[p. 323]

Ik heb het getroffen.

Natuurlijk is het weer een homofiel. Uiterst gefrustreerd en nerveus. Mijn oude hoogmoedswaanzin krijg ik in sterke mate terug, Dat sommige vogels onder invloed van deze excellent drug fascistisch gaan denken kan ik begrijpen.

Eens liep ik in het Vondelpark onder lsd 25. Ik waande me Adolf Hitler zelf, wandelend in de omgeving van Berchtesgaden, in zichzelf neuriënd The New Universal Worldsong: I'm Sitting In The Cosmos.

- I'm Sitting In The Cosmos is zo overdone, zo waanzinnig literair, dat het met alles breekt. Het is een nieuw wapen, aldus stelde ik vast.

De dikke bezadigde flikker naast me aait af en toe stiekem over mijn broek. Ik laat hem begaan. Als hij het in zijn hoofd haalt om in de buurt van m'n kruis te komen kan hij erop rekenen dat ik zijn lui afbijt. Hij moet weten van ie van plan is. Ik zal hem waarschuwen.

- Doe niet zo geremd, man, zeg toch ronduit dat je graag met me naaien wilt. Nu, ik kan je wel vertellen dat ik er op dit moment geen zin ik heb. Ik ben in andere sferen. Ik vind je een aardige kerel, maar toch zou ik je aanraden je poten thuis te houden.

Na dit te hebben gezegd merk ik dat hij nu de hand aan zichzelf slaat. Hij is zich stilletjes aan het klaarmaken.

- Gaat het?, vraag ik hem kwasi-bedeesd.

Zijn gezicht wordt vuurrood. Het speeksel loopt uit zijn mond. Zwaar ademend valt hij voorover op het stuur, waarbij hij steunt:

- Ik kom klaar...

Net kan ik mijn voet nog op de rem zetten. Het had er anders slecht voor ons uitgezien.

Alles gaat nu van een leien dakje. Voor ik het weet zit ik hoog en droog achter een snorrende kachel bij een Amsterdamse vriendin. Een lekkere warme prak hutspot + een ferme teug cognac brengen me nader tot de werkelijkheid. Mescaline maakt een tikkeltje afwezig. Het tijdsbegrip wordt vernietigd. Je geest raakt er erg door afgemat.

- Ik ga eens onder de wol, zeg ik 'r.

- Kruip er maar vast in, zegt ze me vriendelijk, ik kom zo bij je...

Als een klein roze engeltje lig ik even later onder de gladde lakens, en geraak ik een diepe slaap.

[p. 324]

Pas 12 uur later, als ik wakker word, merk ik haar op. Niets is er meer van mijn gelukzaligheid over. Een barstende koppijn maakt dat ik me jegens haar als een bruut ga gedragen. Ik snauw haar af. Erger nog; ik sla haar bont en blauw. Snel kleed ik me aan, was me onder de ijskoude kraan en verlaat rauw tandenknersend het slaapvertrek.

Diezelfde dag ontmoet ik een ten onrechte verguisd schrijver die me erop attendeert dat er over enkele dagen op de Prinsengracht, in het atelier van de kunstschilder Rik van Bentum, een happening zal plaatsvinden. Getiteld Open Het Graf, ter ere van doden en doodverklaarden, zoals Loemoemba, Chessman, Monroe, Hitler e.a.

Nekrofielen aller landen verenigt U!

Deze nieuwe kunstvorm, uit Amerika overgewaaid, is vooral bij de ‘rokende’ twintigers erg ‘in’. Vele prominenten hebben hun medewerking al toegezegd. Ook ik zal graag van de partij zijn.

- Met plezier wil ik aan de uitroeiing van Het Conventionele Theater een steentje bijdragen, zeg ik met welgemeende ernst. Ik kan het weten. Al jaren beschouw ik mezelf als de personificatie van The Anti Theatre, dwz. dat ik een vreselijke hekel aan toneelspelers heb. Het is een verfoeilijk ras. Ik kan ze niet meer tot het mensdom rekenen. Hoe eerder ze er aan gaan hoe beter!

Ik breng in herinnering een ekshibitie, die ik enkele maanden geleden hield in de kunstenaarssociëteit De Kring. De ene helft van het publiek vond 't prachtig wat ik deed. De andere helft, die voor 80% uit akteurs en aktrices bestond, voelde zich zwaar beledigd. En dat was ook zo.

Asbakken en stoelen werden naar m'n hoofd gegooid. Een van de ergste oproerstokers was de Amsterdamse graficus Frank Lodeizen, die door alcohol beneveld zijn ware gedaante terugvond. De topster van het Volkstoneel Beppie ‘rooie sien’ Nooy verweet mij met hysterisch overslaande stem dat ik eens nodig spraakles moest gaan nemen.

Vol walging denk ik terug aan al die in de war gebrachte aanstellerige kwakzalvers. De meesten na een betreurenswaardige akademieopleiding onherstelbaar vergiftigd in de maatschappij geworpen!

Natuurlijk bracht mijn optreden weer een rel voort. Zij die mij begenadigd waren trokken fel van leer tegen het mij zo buggend square gepeupel. Actrices werden door beeldhouwers van de trap

[p. 325]

gegooid. Bierflessen sloeg men op elkaars hoofden stuk.

- Met die janboel wil ik niets te maken hebben, overdacht ik, ik moet maken dat ik wegkom.

Vlak voor de happening Open Het Graf drink ik zoals gebruikelijk een liter jenever op, neem naast enige happen koeskoes enkele broodjes van Kootje en werk zorgvuldig in één teug een stickje Congolese Bhang naar binnen, waarna ik uitroep:

- Ik voel me uitstekend! Een grote show wacht U!

Een gedeelte van het gammele zaaltje is behangen met stukken vlees. Grote zakken met zwartmaakstof zijn tegen de wanden opgestapeld. Het is een drukte van belang. Vrijmans filmploeg is in hoog tempo aan het knutselen met lampen en draden. Hier en daar wordt er nog getimmerd. Grote fotoplaten van een bevalling geven de omgeving kleur. Een pisbak is ingericht als Marilyn Monroe-altaar. Via soultelephones kan men met de dierbare overledenen bellen.

Gerrit de ethersnuiver, bedwelmd en wel, geeft als nietgenood bezoeker de eerste stoot tot het gebeuren. Al snuivend begint-ie wild, maar uiterst behendig aan een solodans.

Ik word aan een stoel vastgebonden. Luid schreeuwend probeer ik me van m'n boeien te bevrijden. Gerrit die dit vreselijke schouwspel aanziet schiet me ijlings te hulp. Maar de bewegingen die hij daarbij maakt zijn zo boers en hoekig dat we bijna beiden door het raam de straat opduikelen.

- Wat hebben ze U aangedaan!, bralt hij...

Geluiden knetteren door elkaar. Lichtflitsen springen van de ene naar de andere hoek. Daarbij diverse realiteiten annexerend, zoals een Marihu-act van Robert Jasper en Bart Huges, een Vince Taylorvertolking van Vaandrager, een als televisietoestel vermomde Lebel etcetc.

Het is een zwarte tijd. Kwade geesten worden aangeroepen en bezworen. Met Simon Vinkenoog (die zich de gedaante van de Dood heeft aangemeten) voer ik een hevige strijd.

- Ik móet die vleesmassaas bereiken, denk ik opeens, dat ligt helemaal op mijn terrein.

Ik spring op een klein podiumpje, van waaraf ik een goed overzicht op de zaal heb. Een voor een pik ik de toneelspelers uit de opeengehoopte menigte. Ik raak over m'n zenuwen. Botten, darmen en zwartmaakstof smijt ik in het publiek. Ik vecht met de materie. Het is weer op z'n ouderwets.

[p. 326]

Ondanks mijn razernij ben ik niet verblind. Ik zie verduiveld goed dat sommige akteurs goed geraakt zijn. Met pijnlijk vertrokken gezichten constateren ze dat hun kleding onder de derrie zit.

- Ha dit is mijn wraak!

Pang pang! Dit is pas akteren. Alles wat ik te pakken kan krijgen gaat er aan. Mijn drang tot destruktie neemt grote vormen aan. Pas als ik bewusteloos onderuit glij ademt de onder de indruk zijnde menigte weer op.

In een naburig Jordaans kroegje word ik met een paar pilsjes weer wat bijgelapt. Tegen een verslaggever, die mij de benaming Psychopoëet geeft, vertel ik tot zijn grote verbazing dat ik het gebeuren maar weinig opwindend vond.

- Het was een beetje een Legerdes Heilssfeer, zeg ik.

Hij denkt dat ik hem in het ootje neem. Maar ik meen wat ik zeg. Op de vraag hoe ik tot zo'n geweldige krachtexplosie kon komen geef ik als antwoord:

- Jarenlang tuchtscholen en gekkenhuizen doen je geen goed. Men heeft altijd getracht mij te onderdrukken. Ik ben geen underdog. Men moet rekening met me houden. Eens zal ik de macht grijpen. Let op m'n woorden! Ik heb de tijd. Mij krijgen ze niet klein!

[p. 327]

levende schilderkunst: Amsterdam, 16 juli 1964.
Simon Posthuma (schilder) en Anton Kothuys (beschilderd).
Foto's: Hans Bruggeman