Randstad 11-12

[p. 118]

De surrealisten
Brief aan Garry Davis

Parijs, februari 1949

Beste Medeburger,

wij hebben je oproep gehoord. Wij zullen alles wat in onze macht ligt doen om die oproep aan onze vrienden over te brengen, zowel binnen als buiten die grenzen die wij nooit hebben opgehouden te ontkennen.

In de mate dat wij ons burger voelen, spreekt het vanzelf dat wij wereldburgers willen zijn, en wij verzoeken hierbij onze inschrijving in het register dat eindelijk een feit zal waarmaken die voor ons altijd een geestesstaat was. Op deze wijze bedoelen wij op de meest formele wijze ons natuurlijk recht op leven te verdedigen, het onze en dat van diegenen die wij liefhebben. Dit recht immers wordt elk ogenblik in gevaar gebracht door dezelfde nationalismes die wij altijd hebben uitgespuwd, en waarvan wij de moorddadige verwerpelijkheid in elke omstandigheid aan de kaak hebben gesteld. Het is dus vanzelfsprekend dat als de gebeurtenissen dit zullen eisen, wij voorbij je oproep, ten behoeve van het wereldburgerschap, ons nationale staatsburgerschap zullen opgeven, waarin wij altijd een belemmering hebben gezien die ons in de weg staat, wel zeer tegen onze wil, vanaf de dag van onze geboorte en die wij altijd publiekelijk op zijn juiste waarde hebben geschat. Die waarde is nooit anders geweest dan negatief, en zal in onze ogen nooit anders kunnen worden aangeduid; de tralies van de gevangenis en de vlaggestok ineengestrengeld proberen vergeefs het positieve symbool van de optelling te tekenen, maar wij kunnen er niet anders, eenvoudigweg, in zien dan het teken van het kruis. Want wij zijn verplicht het je te melden: bij de klaarblijkelijke redenen voor allen die ons besluit motiveren om tot wereldburgers gerekend te worden voegen zich de redenen zelf die tot op heden

[p. 119]

onze kollektieve aktiviteit hebben gekonditioneerd, en waarop deze handeling volgt. Deze nemen een natuurlijke plaats in ons voortdurend streven om de funeste verscheidenheden te doen verdwijnen die de mens tegen zichzelf stellen. Ten spijt van alle geinteresseerde slechtwillenden zijn deze voor ons geen waarlijk obstakel, noch hoeft het eeuwig te zijn.

Tijdens een recente manifestatie ten gunste van deze internationale conceptie van de geest die waarlijke revolutionairen gemeen hebben, zij die zowel voor de bevrijding van de mens en die van de geest vechten, herinnerde een van ons aan de emanciperende rol van het automatisme. De geschiedenis van het surrealisme is niets dan de generalisering, steeds groter, van zijn oorspronkelijke bedoeling: terug te vinden, door middel van het automatische schrift, het gedesinteresseerde spel van de psychische mechanismes. Van daaruit zijn wij tot de gedachte geleid dat dit spel niet anders in de slaap en in de waaktoestand zou zijn. Als dus de antinomie van de droom en de daad teruggebracht moet worden, hebben wij het recht te concluderen: alle konflikten die tragisch de sfeer van de menselijke verlangens tegen de buitenwereld, geregeerd door de meest onverbiddelijke noodzakelijkheden, hebben gesteld, zullen uiteindelijk opgelost worden in de heerschappij van de vrijheid.

In ons ongeduld de komst van deze heerschappij te bespoedigen, hebben wij ons een tijd lang kunnen associëren aan ondernemingen die zo goed en zo kwaad als het ging, en eerder kwaad dan goed, de proletarische revolutie voorbereidden. Ons teweerstellende tegen de verleiding tot compromis dat elk politiek gedrag meebrengt, hebben wij ons tegenwoordig op een ander plan verheven om te werken aan de totstandkoming van de heerschappij van de vrijheid. Wij zoeken de sleutel, van mythische essentie, in staat om welk manifest aspekt dan ook van de wereld te openen om het geheim (de latente zin) uit te leveren dat het insluit. Op deze wijze vervolgen wij het exalterende avontuur, dat door de kennis van zijn heelal, het leven van de mens zal veranderen.

Zoals het surrealisme niet minder aan deze opdracht zou kunnen ontbreken dan zijn sociale zijde te verwaarlozen, waren wij aan jouw zijde, toen jij 19 november jongstleden de zitting van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties hebt onderbroken. Wij konden er niet ontbreken, omdat je die dag een wereldregering hebt opgeëist die regelrecht uit de vertegenwoor-

[p. 120]

diging der Volkeren zou komen, en niet vanuit de bedriegelijke vertegenwoordiging der Staten.

Met jou, geloven wij aan de spoedige verdwijning van die Staten, en met jou werken wij er aan. Aanvaard op dit punt, beste Medeburger, onze effektieve en totale solidariteit.

Adolphe Acker, Maurice Baskine, Jean-Louis Bédouin, Jean Bergstrasser, Roger Bergstrasser, André Breton, Roland Brudieux, Jean Brun, Adrien Dax, Pierre Demarne, Jean-Pierre Duprey, Jean Ferry, Jindrich Heisler, Maurice Henry, Jacques Herold, Vera Herold, Marcel Jean, Nadine Krainick, Marcel Lecomte, André Libérati, Pierre Mabille, Jehan Mayoux, Francis Meunier, Nora Mitrani, René Nif, Henri Pastoureau, Benjamin Péret, Denise Prècheur, Gaston Puel, Jean Schuster, Seigle, Jean Suquet, Toyen, Clovis Trouille, Isabelle Waldberg.