Randstad 11-12

[p. 108]

Gabriel Pomerand
Redevoering van een terrorist

Uitgesproken te Parijs, 3 Maart 1950

Deze toespraak is zonder meer persoonlijk.

Het valt nog te bezien of het wel dan niet mogelijk is bepaalde personen een verklaring van de wereld toe te dichten om die verklaring of die wereld bespottelijk te maken of er gestalte aan te geven.

Mij en mijn naam schrijft men - als ik het zo mag zeggen - een reputatie toe die te maken heeft met provocatie, smerigheid en bedriegerij.

En niemand wil inzien dat ik hele nachten besteed met het plakken van affiches in straten en dat ik steel om mijzelf te manifesteren.

Anders zou ik zelf mijn grootste vijand zijn, want de systemen van dit universum weigeren mij de titel revolutionair.

En de serieuze schooljongens zien alleen maar een kleine opstandige in mij.

De revolutionairen zijn mensen die worstelen, of voorgeven te worstelen voor de anderen.

De opstandigen zijn mensen die alleen maar hun eigen woede opdringen.

Maar ik verzeker dat het alleen maar de fout van die wereld is als zij niet in staat is mij op te nemen totdat ik er zelf in opgelost word.

En het is de fout van alle systemen als zij mij, zoals deze wereld, van hun bron verstoten, onder het onzinnige voorwendsel dat ik romantisch, kinderlijk en bedriegelijk ben.

Per slot van rekening ben ik de bedrieger van deze systemen en wel degene waardoor de systemen geloochend worden.

Ik heb mezelf de gedragslijn opgelegd nooit tot enige politieke orde toe te treden en ik ben niet ongehoorzaam uit gehoorzaamheid

[p. 109]

aan anderen.

Ik zal wachten tot de politieke orde zo groot wordt tot ze ten slotte naar mij toekomt en aan mijn standpunt aandacht gaat schenken.

Ik weet dat de geschiedenis een overgang is van ontkenning naar bevestiging.

Ik zal wachten tot hun ja gelijk is aan mijn nee; tot mijn ontkenning op zich zelf als een constructieve basis wordt aangenomen totdat mijn wanorde dat geworden is, wat de terugkeer van de harmonie wordt.

In werkelijkheid ben ik alleen maar een galeislaaf.

Ik ben niet alleen mijn ouders ongehoorzaam geweest - om nu eens bepaald lied na te zingen - maar ik vraag me bovendien af of ik ze wel gekend heb.

Ik ben dichter geworden omdat dat de enige manier is om op een efficiënte manier onefficiënt te zijn in deze vuile wereld.

Ik heb allerlei bommen geworpen, zelfs verzetsbommen, in afwachting van andere pornografische onderwerpen.

Tussen haakjes wil ik even opmerken hoe merkwaardig pornografisch de dingen geworden zijn waarin wij toevallig geloofd hebben, zoals bij voorbeeld het Verzet, omdat wij onze verzetsbeweging van de jeugd stuk gemaakt hebben, terwille van ouderen van elders, welke onze plaats innemen.

Ik ben geen verzetsman, maar trek partij voor hen die tijdens het Verzet loyaal hebben geweigerd zich met knoeierijen in te laten.

Ik hield van het utopisme van het Verzet of van haar wens een gigantische knoeierij te creëren.

Ik weet dat ik zeer ambitieus ben en ik houd van dat woord dat, gekoppeld aan het woord schurk, mij schitterend past.

Ik had een smeris kunnen zijn zonder iets aan mijn bestemming te veranderen, mijn onvermijdelijke lot dat samenhangt met mijn krankzinnige verwerkelijkingsdrang.

Die termen kunnen mij niets schelen, maar onder cynici en spotvogels gesproken: wij verstaan elkaar met een half woord. U weet wat ik wil zeggen.

Ik wil vrij zijn.

Wij leven in een wereld waar niemand meer kan spotten. Alles is overal vast gelopen op de middelen van een imbecilisatie die zo volmaakt zijn dat ze wel ernstig lijken, hoewel ze nog steeds ver van de ernst van hun doel zijn. Mijn vrienden liegen als ze zeggen

[p. 110]

dat zij zich opofferen voor de anderen, want zij zuilen alleen sterven om zich zelf in hun plaats te stellen...

Ik wil best doden, maar dan op een zuivere manier.

Ik wil mijn misdaad niet met een leugen besmeuren.

Dat geeft me ten minste een geweten - als het nog mogelijk is dat bedriegelijke woord te begrijpen - een rustig geweten.

Ik zou een wereld willen scheppen waar men zou lachen en niet alleen godverdomme zou kunnen zeggen maar ook verdomme tegen zich zelf zou kunnen zeggen.

Op het ogenblik leef ik niet, ik steel in korte en hevige momenten het leven.

En ik heb uit die afgedongen momenten van voldoening vreugde geput.

Ik ben een cynicus, maar daarom ben ik nog geen tragisch figuur.

Maar merk ik dat om ons heen lucide jongeren opkomen die zich morgen zullen afzetten om te leven en elkaar - zonder te denken dat men hen zal geloven - om zeep brengen.

De wereld zal door eenvoud ingewikkeld worden als men er niet in slaagt de gordiaanse knoop door te hakken.

Men geeft ons geen enkele levenskans.

Iemand heeft me eens gezegd:

‘Er is geen gevaarlijke jeugd, echte jonge mensen waartegen men niet tenminste eenmaal gezegd heeft: - Jij bent een gevaarlijk personage!’

Gevaarlijk voor wie?

Ik ben al vijf keer in de gevangenis geweest en ik heb uit die omgeving begrepen dat het leven van anderen alleen maar tot dit soort slavencellen leidt.

Hoeveel schijnheiligheid, zwijnerij en lafheid moeten de jonge mensen niet bezitten om niet allen ter dood veroordeeld te worden?

Wat ons en zeker mij met hen verbindt is dat wij allen als ter dood veroordeelden worden beschouwd.

Wij betekenen in deze eeuw een bevel tot zelfmoord - zoals bij de Japanners - vandaar dat wij al voor bepaalde lieden onder ons vermaard zijn.

Dat is de enige praktische zorg die ons staande houdt en ons het moment en de keuze van onze overwinning... of onze dood zal voorschrijven.

Hier eindigt de toespraak van een terrorist.

[p. 111]

[p. 112]

Parijs, jean tinguely (1925): Processie van het werk van Jean Tinguely van zijn Atelier naar de Galerie Les Quatres Saisons, 1960. Aangehouden en verspreid door de politie.
Foto's: Christer Christian.
De ‘Hommage à New York’ bestond uit een 8 meter hoge, zichzelf in een halfuur vernietigende konstruktie, en vond plaats op de binnenplaats van het Museum of Modern Art in New York. In '62 ontwierp Tinguely Nevada, een ‘studie voor een einde van de wereld’, een auto-destructieve, dynamisch-agressieve konstruktie.