Randstad 8-10

[p. 132]

Pertti Nieminen
Prehistorie van de harige vrouwen
Vertaling Heimo en Loes Pihlajamaa-Glimmerveen

1

Alle luchtafweerkanonnen waren verzameld rondom punt zeta. Juist toen de aanval werd verwacht klonk er gekletter van de trap en een slag; achter de deur vond men de generaal met zijn halsslagader opengesneden. De chefarts stelde vast dat het bloed van de generaal tot de laatste druppel was uitgezogen en dat de rode vlekken die hier en daar op zijn lichaam te zien waren, lippenstiftvlekken waren.

De opperbevelhebber gaf bevel onmiddellijk alle vrouwen in het land te doden en liet de slag beginnen toen de vijand uit de wolken tevoorschijn kwam.

2

Een eenzaam vliegtuig naderde punt zeta. De commandanten volgden het door het vizier, maar ze herkenden het type niet; ze waren alleen zeker dat het een Junkers was, want alle vliegtuigen in de wereld waren Junkers. Tienduizend kanonnen openden het vuur; tienduizend kanonnen troffen het vliegtuig. Op de loop van elk kanon werd een ring geschilderd; de vijand had tienduizend vliegtuigen verloren. Er werden zestigduizend onderscheidingen uitgereikt, bovendien aan de officieren en de opperbevelhebber.

De generaal werd op plechtige wijze begraven en ook hem werd een kruis toegekend. De volgende dag werd een van de officieren tot generaal bevorderd en de anderen tot admiraal.

[p. 133]

3

Een kanon stootte het hoofd van de generaal in een loopgraaf. De artilleristen wachtten een poosje, maar toen het hoofd bleef zwijgen, gingen ze naar huis. Toen ze ontdekten dat de opperbevelhebber alle vrouwen had laten doden en in zijn wreedheid ook de schapen, vervloekten ze heimelijk de opperbevelhebber, maar niemand durfde iets te doen. God zag hun ellende en zond elke man een nieuwe vrouw. De opperbevelhebber vervloekte God openlijk en hij liet alle kanonnen op de hemel schieten en toen God vriendelijk om hem lachte, liet hij opnieuw alle vrouwen doden en ontbood de mannen terug naar de oorlog. De mannen in hun ellende gehoorzaamden en luchtten hun woede nu op de vijand.

4

Er geschiedde een wonder: uit de monden van de kanonlopen begonnen kinderen te groeien, allemaal meisjes, en al bij hun geboorte waren ze bedekt met dik glanzend haar. In twee weken bereikten ze de puberteit en toen ze de vormen van een vrouw kregen en volwassen schenen te zijn, trippelden ze uiterst elegant naar het paleis van de opperbevelhebber, verkrachtten hem zestigduizendmaal, beten zijn halsslagader door en zogen zijn bloed uit. De andere mannen in het land zagen iets symbolisch in deze vrouwen, maar de vrouwen zeiden dat ze geen symbolen waren, maar vrouwen van vlees en bloed; toen de mannen dat inzagen begonnen in het land op natuurlijke wijze kinderen geboren te worden. Maar de natuur werkt zo wonderbaarlijk, dat in de eerste twee jaar alleen dochters geboren werden, bedekt met dons en wonderschoon.

Voor de harige vrouwen en hun donzige dochters zijn heel wat liederen geschreven, zoals Het vuur flikkert op haar heupen en Jij, blauw-groene, bent van mij. Maar de elegie ter herinnering aan de op één na laatste harige vrouw beschouwt men als het mooiste; dit is in fragmenten bijna volledig bewaard gebleven in de historie der harige vrouwen. Na de dood van de laatste donzige dochter verlieten de dichters het land.