Randstad 7
(1964)– [tijdschrift] Randstad–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 113]
| |
Patrik Lindermohr
| |
[pagina 114]
| |
Vraag:
Hoe heet u? Antwoord:
Ik noem me Rita Renoir. V:
Hebt u die naam gekozen? A:
Die naam heb ik gekozen, ja, het is niet Alain BernardinGa naar voetnoot* die me die naam gegeven heeft, ik heb me die naam zelf gegeven. V:
Waarom Renoir? A:
Renoir omdat ik een naam zocht die met Rita samenging, en met een R. begint, omdat ik een beetje bijgelovig ben en ik zin had in twee letters R in mijn naam. V:
Heeft u dat geluk gebracht? A:
Mijn God, ik geloof niet dat ik tot nog toe ergens gekomen ben; ik ben er voor sommige mensen wel, ja, maar dat is voor mij nog niet het welslagen. Ik heb niets gedaan en ben bijna op een derde van mijn leven. V:
Hoe lang doet u al strip-tease? A:
Sinds 1953. V:
U hebt in dit vak dus wel ondervinding opgedaan. Waarom zegt u dan dat u nog nergens bent? A:
Weet u, alles is relatief. Ik wil iets anders in mijn leven doen, verschillende andere dingen zelfs: ik beschouw strip-tease als een allereerste etappe. V:
Wat heeft u de strip-tease doen kiezen?  A:
Ik heb niets gekozen, ik ben altijd in het vak geweest. Ik ben eerst begonnen te schilderen, daarna moest ik mijn brood verdienen, toen heb ik dus mijn studie laten vallen en omdat ik altijd al klassieke dans had gedaan, ben ik op Pigalle begonnen als danseres, als naaktmodel in een revue, enfin, dat hing van de omstandigheden af. Ik ben met een ballet naar Noord-Afrika vertrokken, daar heb ik verschillende tamelijk amusante ervaringen gehad... als men het zo wil noemen. En toen ik | |
[pagina 115]
| |
terugkwam ben ik met vrienden naar het Ile de Levant gegaan, daar heb ik een journalist van Cinémonde ontmoet, met wie ik vriendschap gesloten heb. We waren daar met zijn allen, Annie Girardot was er, zo'n beetje iedereen... Ik was een beetje over het paard getild, ik wist niet wat te doen, ik was nog heel, heel jong. Hij zei me: ‘Weet je, je moest 's naar Bernardin gaan.’ Er waren toen nog maar twee strip-tease-danseressen in Frankrijk: Anne Börning en een negermeisje dat naderhand naar de Folies Bergières is gegaan. V:
U was dus de derde? A:
Ik was de derde. Ik ben dus naar Parijs gegaan om Alain te zien die me te mager vond (want ik was erg mager) en die me toch zo maar geengageerd heeft. De eerste dag dat ik op het toneel verscheen, was er geen andere strip-tease-danseres behalve ik. Ik kwam op ten tijde van Chicago Digest van Vitaly en ik had verschrikkelijke plankenkoorts; het was de eerste keer dat ik helemaal alleen op het toneel stond. Voor die tijd was ik altijd één girl te midden van anderen, dat soort dingen... Er was een grammofoonplaat van drie minuten. Ik kwam op, binnen een minuut had ik me volkomen uitgekleed en ging ik weer af. Enfin, het was verschrikkelijk! V:
Is het dan niet goed je binnen een minuut uit te kleden?  A:
In één minuut, als er een plaat van drie minuten opstaat, dat is vervelend. Dat betekent, dat je ongelooflijk vlug te werk gaat; maar na een week was er toch opeens het contact tussen mij en het publiek, en dat ging toen onmiddellijk heel goed. Dat kan ik werkelijk zeggen, ik weet niet of Bernardin u dat verteld heeft, maar in elk geval: vanaf dat ogenblik ging het goed met de Crazy Horse; de mensen zijn begonnen zich voor strip-tease te interesseren. | |
[pagina 116]
| |
Het jaar daarop zei Bernardin tegen zichzelf: ‘Als één meisje me zoveel bezette tafels oplevert...’ Het jaar daarop heeft hij andere meisjes geengageerd... we waren met zijn vijven strip-tease-danseressen. V:
En vanaf dat ogenblik werd de Crazy Horse uitsluitend een strip-tease-theater. A:
Ja, sindsdien heeft hij alleen maar visuele attrakties gepresenteerd. V:
Hebt u uw nummer de eerste dag al uitgevonden of hebt u het pas langzamerhand gevonden? A:
De eerste dag was het een nummer dat Bernardin me had opgelegd. Het was helemaal uit een série noire detectiveboek, met een nauwsluitende zwarte jurk die sindsdien school heeft gemaakt: de jurk van satijn met losse haren, enfin precies het personnage à la Peter Cheyney. V:
Bent u dat personage ook in het dagelijks leven? A:
O nee, helemaal niet. V:
Wat is uw personage dan? A:
Ik weet niet wat mijn personage is. V:
U bent niet een verslindende vamp? A:
Weet u, men is om beurten verschillende dingen; kan men zich werkelijk karakteriseren in een enkel personage? Ik geloof dat men evolueert. In de loop van één en dezelfde dag is men verschillende personages en toch blijft men zichzelf. V:
Zegt u ons eens iets van dat eerste nummer.  A:
Ik zal u dit zeggen: na een week ben ik op het toneel gekomen, en ik heb iets gevoeld, niet zoals nu; er was een direct seksueel contact tussen de toeschouwers en mij; ik voelde trouwens een zekere exhibitionistische opwinding; dat amuseerde me en ik geloof dat het publiek daarvoor gevoelig was. Ik was niet alleen maar een meisje dat zich uitkleedde en zei: ‘Goed, dit is nu een- | |
[pagina 117]
| |
maal het beroep, een, twee, drie, ik trek mijn handschoenen uit, vier, vijf, zes, ik doe mijn jurk uit.’ Er hoort iets te gebeuren in een strip-tease nummer. V:
Dus, vanaf het begin, is er iets gebeurd? A:
Ik geloof dat er inderdaad tussen het publiek en mij iets is gebeurd. V:
U zegt ‘het publiek’. Wat is het publiek voor u, als u op het toneel bent? A:
Het publiek is een soort aanwezigheid, een soort warmte, dat al dan niet de golven terugstuurt, die je het toezendt. V:
U gelooft dus dat een strip-tease danseres helemaal niet iemand is, die het van buiten doet. Zij moet er in geloven? A:
Ja, en dat is juist wat het vak bederft, het aantal meisjes dat het werkelijk doet alsof ze revue-girl zijn of wat dan ook. Ze beoefenen een vak, dat ze helemaal niet begrijpen. V:
Moet men het dan begrijpen? Wat moet men begrijpen? A:
Ja, men moet begrijpen, men moet het vooral ondergaan. Men moet hetzelfde voelen als een akteur: er zijn goede akteurs, er zijn slechte akteurs, er zijn akteurs die nooit iets anders doen dan hun tekst zeggen, doen wat ze moeten doen, maar nooit gebeurt er iets tussen hen en het publiek. Strip-tease is als in het theater: een kwestie van akteurs... V:
Hebt u nummers ontworpen? A:
Ik heb al mijn nummers zelf gemaakt, behalve het eerste; ik ben het die al mijn nummers heb gemaakt. V:
En hoe komt u op het idee? Noemt u eens een paar nummers die u ontworpen hebt.  A:
Het eerste nummer dat ik gemaakt heb was een mambo-nummer waarin een groot deel uit dansen bestond. Daarna heb ik een ander nummer gemaakt, daar ben ik mee weggegaan bij de Crazy Horse, om- | |
[pagina 118]
| |
dat ik er veel zin in had dat nummer te doen en Alain Bernardin vond het niet iets voor zijn cabaret. V:
Wat was dat voor nummer? A:
Dat nummer is wel mijn succes geworden, moet ik zeggen: het was het nummer van de schommel. Het was een heel vermakelijk nummer; ik was bovendien erg jong. Ik had er het personage van een jong meisje anno 1830 van gemaakt, met de kleding natuurlijk, heel verzorgd, het broekje, en alles. Ik ben er in Carroll's mee begonnen. Ik las het verzameld werk van de Markies de Sade op een schommelstoel, de oude fauteuil die u daar ziet, en tenslotte, aan het eind, sliep ik al dromende boven dat boek in. Op dat ogenblik klonk er tam-tam muziek - omdat het zich op de Antillen afspeelde was er een tam-tam - en ik deed een heel ingewikkelde dans, heel sexy, heel seksueel, en tenslotte hoorde men de stem van mijn gouvernante die mij riep. Op dat ogenblik ging ik gauw een heel onschuldig boek lezen. Naderhand heb ik dat nummer op een echte schommel gemaakt, in de Sexy. Ik heb het twee of drie jaar gedaan, en dat ging heel goed, omdat de vrouwen in het begin erg tegen de vamps bezwaar maakten. Terwijl ik hier heel lief, heel schattig was. V:
De vrouwen van het publiek? A:
Natuurlijk de vrouwen van het publiek. Ik scheen hen helemaal niet gevaarlijk toe en als dan het heel sexy gedeelte kwam, konden ze, omdat ze gezegd hadden dat ik charmant was, niet meer op hun mening terugkomen. V:
U maakt dus een verschil tussen de vrouwen en de mannen in het publiek van de strip-tease? A:
Ja. De strip-tease, dat vermaakt de vrouwen. V:
Vermaakt ze dat?  A:
Dat vermaakt ze soms, dat is het | |
[pagina 119]
| |
goede vrouwelijke publiek, dat het waardeert. Soms interesseert ze het, seksueel, maar jammer genoeg zijn ze vaak een beetje jaloers, een beetje pinnig. V:
Hebben ze soms opmerkingen? A:
Ja, soms, domme dingen, maar dat is niet het interessante publiek. V:
Roepen ze soms dingen naar u op het toneel als u uw nummer maakt? A:
Roepen niet. Maar ik heb wel vrouwen gezien die hun mannen verhinderden te kijken. V:
Hoe doen ze dat dan? A:
Nou, ze trokken ze aan de mouw, vestigden hun belangstelling op andere dingen. V:
En hoe reageerden de mannen daarop? A:
In het algemeen heel schijnheilig. V:
Zijn de mannen voor u schijnheilig? A:
Soms, ja, niet altijd, maar vaak wel. V:
Hoe reageren de mannen? A:
Er zijn verschillende soorten publiek voor strip-tease. Er is het publiek dat werkelijk voor de strip-tease komt, dat het waardeert, dat het ziet als de schilders, dat daaraan deelneemt, dat het begrijpt. Anderen daarentegen komen er om werkelijk iets te zien, die hopen zich op te winden, maar op een nare manier, begrijpt u wel. Dat heeft niets met strip-tease te maken. V:
Maar wat is de bedoeling van strip-tease? Wat is dat? Waar dient het toe, volgens u? A:
Strip-tease is een beetje het vraagteken, maar eigenlijk is strip-tease meer dan theater, op een bepaald plan. V:
U bedoelt, dat het verder gaat?  A:
Het gaat op een bepaald plan veel verder, omdat het zich op een puur lichamelijk plan afspeelt, en minder ver op het plan van de uitdrukking, want het is altijd hetzelfde, enfin het is altijd hetzelfde ver- | |
[pagina 120]
| |
haal, enfin het is geen verhaal... Het is eigenlijk bijna een beetje een heidens offer. V:
Dat wil zeggen dat u vindt dat het van oude ideeën afhangt, die van het begin van de mensheid dateren? A:
Ja, er is iets dat ons zeker ontgaat, maar ik geloof dat inderdaad. V:
Hebt u die indruk als u uw nummer maakt? A:
Ik heb die indruk, ja, en als ik een goede strip-tease maak, als het goed gegaan is, is er iets gebeurd tussen het publiek en mij en dat is iets echts, iets dat werkelijk bestaat. V:
En als u daaruit weer te voorschijn komt, hoe bent u dan? Vermoeid, droef, gelukkig? A:
Dat hangt van de dag af, dat hangt van mijn humeur af, dat hangt van een heleboel dingen af: hoe het gegaan is, hoe ik me voelde, hoe ik gewerkt heb, hoe het publiek gereageerd heeft: van een heleboel dingen. V:
Als een toneelspeelster of een danseres? A:
Ja, precies. V:
Is het publiek anders in elk land? Hebt u veel gereisd? A:
Ja, het publiek is overal anders. Maar ik heb niet veel gereisd, ik ben vooral veel in Italië geweest. V:
Is dat heel anders dan het Franse publiek?  A:
Ja, het is anders dan het Franse publiek, het brengt meer warmte op voor de strip-tease en het publiek is minder schijnheilig dan het Franse publiek; het klapt vaker, het reageert meer, ze klappen als het ze bevalt, ze klappen werkelijk hard: drie open doekjes, drie vier keer kunnen ze je terugroepen... Ik ben daarentegen in Zweden geweest, het was in september. Dat was heel wonderlijk, omdat ik een heel vrij land verwachtte. Ik had me een beetje speciaal op mijn nummers toegelegd, omdat ik mezelf had voorgehouden, als | |
[pagina 121]
| |
ik ze wil ontdooien, dan zal ik werkelijk iets moeten maken, ze zijn zo gewend aan het integrale naakt, en alles, en wat! heel gechoqueerd! En ik heb bijvoorbeeld een nummer waarin ik langs de tafels ga, ik doe amusante dingetjes met het publiek, nou maar! je zag mannen die hun hoofd in hun glazen verborgen en die niet meer durfden te kijken. V:
En de vrouwen? A:
De vrouwen: dichtgeknepen, verstijfd! V:
Bent u nu bezig een nieuw nummer voor te bereiden? A:
Nee, want ik doe nu geen strip-tease meer, ik doe het nog wel eens in het buitenland om een beetje geld te verdienen als ik dat nodig heb, maar ik doe het niet meer regelmatig. V:
Is het een vak dat veel geld opbrengt? A:
Ja, ik heb goed verdiend, er zijn heel interessante periodes geweest. Ja, het is een vak waarin je veel kunt verdienen omdat je altijd kunt werken als je een goede strip-tease danseres bent, je kunt altijd goed verdienen. V:
U werkt in een, twee, drie zaken per avond? A:
Als ik in Parijs werk, wel, ja. V:
En hebt u nu ook twee, drie, clubs? A:
Nee, op het ogenblik werk ik niet. V:
Bent u met iets anders bezig? A:
Ja, ik ben met iets anders bezig. V:
Omdat u met strip-tease wilt ophouden? A:
Ja, ik zou uit de strip-tease willen komen, want die voldoet me nu niet meer, en weet u, strip-tease is goed tot op een zeker ogenblik, maar als je eenmaal in dit vak bent aangekomen, moet je iets anders gaan doen, het is net als journalistiek. V:
Wat zou u graag willen doen? A:
Wel! nu wil ik een show die echt helemaal show is.  | |
[pagina 122]
| |
V:
Wilt u regisseur worden? A:
Nee, ik wil niet regisseren, maar ik wil wel alles leiden en ik wil de balletten die er in voorkomen wel in scène zetten. V:
Hoe zijn de verhoudingen tussen strip-tease meisjes die samenwerken? Zijn het moeilijke verhoudingen, of vriendschappelijke, kameraadschappelijke? A:
Ik kan wel zeggen, namens mezelf, dat ik goed kan opschieten met de anderen, omdat ze mij natuurlijk om een heleboel redenen respecteren, omdat ik ook meestal meer verdien dan zij. Dus gedragen ze zich aardig. Ik weet natuurlijk wel, dat een aantal me verafschuwt, dat anderen me wel aardig vinden, ze verafschuwen me uit afgunst natuurlijk, ze begrijpen niet waarom ik meer verdien dan zij of waarom ik meer succes heb; omdat alles zich direct op het lichamelijke vlak afspeelt, voelt elke vrouw zich altijd mooier dan de anderen en zij begrijpt niet waarom er meisjes zijn die mooier zijn of even mooi als zij... Er zijn meisjes die niet begrijpen waarom ik meer succes heb; dat komt omdat zij zich niet op het artistieke plan kunnen verplaatsen, zij zien het alleen lichamelijk. V:
Voelt u waardering voor uw figuur? Beschouwt u uw lichaam als een soort kameraad, of vriend? A:
Ik heb altijd mijn lichaam gewaardeerd, omdat ik vind dat het altijd heel slecht is voor een vrouw of een man om zich te laten gaan en dik te worden, zo te eten dat je lelijk wordt en vet, dat is geen discipline, dat is onbeleefdheid tegenover anderen. V:
Hebt u een hygiënische discipline.  A:
Daar heb ik niet zo'n moeite mee, want ik ben van nature heel eenvoudig en ik heb er altijd behoefte aan in beweging te blijven en niet in een stoel te blijven plakken. Ik | |
[pagina 123]
| |
hoef dus geen maatregelen te nemen. V:
Zijn er strip-tease meisjes die na een paar jaren lichamelijk of geestelijk vervallen? A:
Nee, niet zoveel, je kunt er eigenlijk niet over spreken, want het is tenslotte geen beroep waarin je over twintig jaar een oordeel kunt geven. V:
Het is een jong beroep, voor jongeren. Is het zich aan het ontwikkelen? A:
Het is zelfs te veel ontwikkeld, dat wil zeggen dat er een heleboel zijn die niet tot het beroep behoren en die toch meedoen. V:
Wat schokt en wat schokt nu niet in een strip-tease nummer? A:
Nou, mijn nummer De Hand, dat heeft ze geschokt. V:
De Hand, wat is dat?  A:
De Hand, dat is een grappig nummer, een soort surrealistisch grapje. Zo gaat het: ik kom op in groen licht - ik leg het nummer uit zodat u het goed zult begrijpen - ik ben helemaal in het zwart gedrapeerd, met maar een hand die naar buiten komt en een ketting vasthoudt. Je ziet mijn gezicht niet, je ziet alleen maar een soort zwarte zak met een arm die er uit komt en een ketting in groen licht, en aan de andere kant is er een grote hand van gips die daar zo maar op het toneel staat, die er uit ziet alsof hij zo uit de muur komt en daar doe ik een soort dans, een beetje makaber, en dan verandert de muziek in griezelige muziek en dan wordt het jazz, en ik blijf maar dansen alsof ik opnieuw geboren word, ik ga door met een hele sexy dans, heel lief, niet te sexy, maar net goed. Op dat ogenblik hoor je stemmen, die zijn gemaakt door Pierre SchaeflerGa naar voetnoot*, er zijn | |
[pagina 124]
| |
stemmen die Zeus, Zeus roepen en dan scheurt een voile, het is Orpheus begrijpt u. Met de voile van Orpheus maak ik daar een hele montage van, en op dat ogenblik word ik op de grond gegooid, in een soort terreur, als een soort beproeving; ik ga naar de hand toe, een lichtbundel komt van achteren en die stelt als het ware de Verlichting voor, ik klim in die hand, op dat ogenblik begint de Toccata van Bach, en dan doe ik werkelijk alsof ik iets terugvind, alsof ik verschijningen zie, alsof ik iemand bedank me deze hand toegereikt te hebben. V:
Wie bedankt u? Een godheid? A:
Als u het goedvindt, wil ik deze vraag liever niet beantwoorden! Aan het eind kom ik uit de hand te voorschijn en ik neem de voile weer op en ik draag een aureool, maar in plaats van op het hoofd draag ik die op de billen. V:
Het publiek houdt daar niet van?  A:
Het publiek houdt daar helemaal niet van. Maar er zijn er, hele enthousiasten, die hebben geroepen dat het wonderbaarlijk was, buitengewoon bijzonder. Anderen daarentegen, burgers natuurlijk, hebben gezegd: ‘Dat is verschrikkelijk.’ Ze hebben gezegd dat het komt door de muziek, terwijl het hele nummer een soort mystieke sfeer heeft, wat veel verder gaat dan strip-tease, de strip-tease is hierbij maar iets ondergeschikts. De mensen hebben gezegd: ‘Zoiets mag je niet doen op muziek van Bach:.’ Dat hoort niet, dat is verschrikkelijk!’ alsof er iets te zien is aan de muziek van Bach. Dat is het natuurlijk niet, ik hoorde op de eerste rang een vrouw zeggen: ‘Als je zo een nummer brengt, ben je natuurlijk communist!’ Idioten, niet? En terzelfdertijd maak ik een nummer dat veel gedurfder is, wat betreft gebaren, wat betreft seksualiteit, wat alles betreft, dat ook veel | |
[pagina 125]
| |
verder gaat in zuivere sex, in bijna dierlijke sex, en daar worden de mensen niet door geschokt, omdat ze daarvoor gekomen zijn en dan gaat het goed; ze willen niet aan het denken gezet worden over andere dingen als ze zijn gekomen voor iets bepaalds. V:
Ze willen op het terrein van de seksualiteit blijven? A:
Juist, dat is het. De Hand, dat herinnerde ze plotseling ergens aan. Als ze zondagsmorgens naar de mis zijn geweest, dan zouden ze daar zondagavonds niet moeten zijn, begrijpt u. U begrijpt wel wat ze schokt, en wat ze niet schokt, zo is het nu eenmaal. Maar, wat betreft de kwaliteit, het nummer De Hand is het beste wat ik ooit gemaakt heb. V:
U hebt het zelf uitgevonden? A:
Ja. V:
Hebt u vaste klanten, die regelmatig komen? A:
Ja, er zijn vaste bezoekers. V:
Herkent u ze, kent u ze? A:
Ja, ik ken er heel wat die komen en me gedag zeggen. V:
Zijn er mensen die u het draaiboek van een strip-tease willen geven? A:
Dat komt voor, maar het is altijd van een ongelovige domheid! Ik kan er niets van gebruiken, het is werkelijk van een verschrikkelijk domme kinderachtigheid. V:
Ontvangt u veel brieven? A:
Ja. V:
Wat staat er meestal in? A:
Van alles, vooral wanneer ik in een theater werk; ik heb hele gekke dingen gekregen, zowel liefdesbrieven als scheldbrieven. Of vragen om foto's met handtekening, brieven van schilders ook, en veel soldaten die me om foto's vragen. V:
En stuurt u die? A:
Niet altijd, want ik ben erg lui.  V:
U zegt dat alle ideeën die u voor een strip-tease nummer krijgt, slecht | |
[pagina 126]
| |
zijn. Waarom? A:
Ze zijn slecht omdat het een kinderlijke erotiek is, het hangt van de meest banale dingen aan elkaar, de domste dingen. V:
Wat is dat voor u, erotiek? A:
Weet u, ik geloof dat al zou u die vraag aan een heleboel mensen voorleggen dat het hun moeilijk zou zijn om te antwoorden; erotiek is geen pornografie... het is iets heel belangrijks, het is de manifestatie van de liefde uiteindelijk. V:
In het algemeen? A:
Ja, maar het is heel moeilijk om een goede definitie van erotiek te geven; er zijn dingen die kunnen en dingen die niet kunnen, die niet gaan, maar in elk geval erotiek, als die goed begrepen wordt moet iets doen - je moet de dingen zeggen zoals ze zijn - en erotiek die niet begrepen wordt, doet niets, dat kun je er van zeggen. V:
Op mannen en vrouwen of op mannen alleen? A:
Op vrouwen. Ik ken vrouwen die me zeggen na mijn nummer - zelfs meisjes uit het beroep - dat wat ik doe ze verontrust, ze vinden dat het ze opwindt. V:
En gelooft u dat de mensen op het ogenblik opgewonden moeten worden? Waarom is de strip-tease uitgevonden? A:
De strip-tease is niet uitgevonden men heeft er een eigentijdse vorm aan gegeven, maar men heeft het niet uitgevonden, het heeft altijd min of meer bestaan. Er zijn natuurlijk voor tegenwoordig verschrikkelijk burgerlijke tijden geweest, waar men niet kon... maar volgens mij heeft strip-tease altijd bestaan, in de ene vorm, of de andere.  V:
Als je wel eens met mensen over strip-tease spreekt, dan komt het altijd hierop neer: ze zeggen dat uiteindelijk de strip-tease de seksualiteit niet provoceert, maar eerder ver- | |
[pagina 127]
| |
vangt: dat het dus een vervanging is. In dat opzicht is het niet goed, het wil toch wel wat zeggen dat de mensen zelf niet meer in staat zijn zoiets te doen. Gelooft u dat het dat is, of niet? A:
Nee, ik geloof niet dat het een vervanging is. V:
Is het een teken van echte of van valse seksualiteit? A:
Ik geloof dat het toch een teken van seksualiteit is, omdat juist de mensen die een strip-tease zien, als die goed is, een zekere opwinding voelen. V:
Het is dus geen frustratie? A:
Nee, zeker niet. V:
Gelooft u, dat als je een goede strip-tease wilt maken, je dan ook zinnelijk moet zijn? A:
Ik geloof dat het onvermijdelijk is, enfin, dat is een kwestie van persoonlijkheid. Wat mezelf betreft: het is onmisbaar. Het is net als met toneelspelers, een kwestie van persoonlijkheid, als je een wilde natuur hebt moet je wilde en heftige dingen spelen, als je zachtaardig bent van nature kun je beter iets anders doen. Maar er zijn soorten erotiek als die van Marlène, die een heel koele vrouw is geweest en die een zekere erotiek van de tweede graad heeft ontwikkeld... V:
Cerebraal? A:
Ja. V:
Dat bevalt u niet? A:
Niet erg, nee. V:
U houdt meer van erotiek van de eerste graad? A:
Tweedegraadserotiek kan ook bestaan, maar dan wel via de eerste graad. V:
Zonder een sprong te maken, dus. Hebt u wel eens zin gehad om leerlingen te hebben, of navolgsters, enfin een meisje te vinden die u interesseert en die u zou kunnen vormen voor dit beroep?  A:
Dat heb ik gedaan. Ik heb meis- | |
[pagina 128]
| |
jes dingen laten zien, maar ik heb er niet veel plezier aan gehad, want of ze begrijpen het en dat is zeldzaam, of ze begrijpen er niets van en dan besteed je je tijd met ze onnodige bewegingen te laten maken. Als ze niets begrijpen is het alsof je een regisseur bent die zou zeggen: ‘Goed, nu gaat u van de stoel naar de canapé’ maar als de acteur het niet voelt, moet je het hem wel twintig keer voordoen. V:
Zijn de bewegingen van de strip-tease veelvuldig of zijn er maar enkele, altijd dezelfde? A:
Nee, het aantal is oneindig. V:
Zijn er geen klassieke bewegingen? A:
Nee, dat is juist de vergissing van veel strip-tease danseressen, die denken dat ze als papegaaien moeten repeteren. Er zijn klassieke gebaren. Bijvoorbeeld meisjes die hun benen strelen, die hun handschoen bewegen, enzovoort, maar dat is geen erotiek. Een erotisch nummer moet instinctief komen, dat moet iets zijn wat je meteen voelt. V:
Gelooft u in erotische voorwerpen? A:
Er zijn natuurlijk erotische voorwerpen, handschoenen zijn erotisch, stoffen, schoenen, vooral bepaalde stoffen zijn volgens mij erg erotisch. V:
Leer? A:
Ja, leer, dat soort dingen, ja. V:
Gelooft u dat een man op het toneel kan komen, in een strip-tease scène? A:
Nee, dat is uitgesloten, omdat de vrouw het voorwerp is dat wordt tentoongesteld en die het tentoonstellen voelt, en de man niet. V:
Is de vrouw volgens u exhibitioniste? A:
De vrouw is exhibitionistisch, en de man niet. Dat wil zeggen: hij is ook wel exhibitionistisch, gelukkig wel, maar dat speelt zich op een ander plan af.  |
