Review.’ And then I would call him back a little later with another title. Then Kerouac sent a telegram, in December 1958. It said: ‘Call it Big Table.’ I wrote him and asked why. He said when he was writing in Long Island, he once left a note on his own desk: ‘Get a bigger table.’ And, somehow, it seemed to make sense. So we called it Big Table.'
Het eerste nummer kwam uit in maart 1959 en werd door het postkantoor in Chicago onmiddellijk als obscene literatuur geclassificeerd. Vierhonderd exemplaren werden in beslag genomen, en Carroll (Rosenthal, de noodkreet van Corso in de wind slaand, was inmiddels naar New York gevlucht waar hij redacteur werd van een Amerikaans-Russisch tijdschrift) ging te rade bij de American Civil Liberties Union, die hem gratis aan een advocaat hielp. In juni vond er een gerechtelijk onderzoek plaats en Big Table werd vrijgegeven.
‘Why did Rosenthal leave?’
‘He is a very angry boy. I told him: “Irving, you want to smear shit all over La Salle Street?” But he was angry. He has a real sexual problem, too.’
Who are you? Het tweede nummer van Big Table kwam uit met bijdragen van, o.a. Ferlinghetti, Alan Ansen, John Logan, Ginsberg en met twee foto's en een brief (aan Ginsberg) van Burroughs. Op een ervan staat hij als een bleke zwam met dreigende vuisten in zijn onderbroek; op de andere met alleen een gekamd hoofd zichtbaar, als een business executive over een rij boeken heen turend. Met nummer 5 liep alles spaak. Een distributor aan de West Coast, die Big Table daar aan de man moest brengen, verdween met het geld en het honderden onverkochte exemplaren als souvenir in zijn kamer achter.
Carroll had geen zin meer om over Big Table verder te praten en begon nu vanaf zijn barkruk een kort verhaal voor te lezen dat inmiddels in The New Yorker is verschenen. Het ging over zijn familieleden in het Chicago van 1930, een verhaal à la Under Milk Wood, maar ik verloor na een paar bladzijden mijn belangstelling en begon in de nummers van Big Table te bladeren die Carroll gedurende het gesprek op het bed had geworpen.
‘William S. Burroughs is an expert marksman and an authority on the Mayan Codices. His novel-inprogress, Naked Lunch, is a “mosaic seen alternately through the “dead, undersea eye of junk”, and the “peeled nerves and sense” of junk sickness.” He has previously published in the British Journal of Addiction. Of late Burroughs has been living in Paris. He plans to return to the United States and then go to India.’
In februari kwam er een kaart in de bus: ‘4 Hour Circus - Big Table Benefit.’ Carroll was nog steeds bezig de schulden af te betalen en fondsen voor nummer 6 in te zamelen. Het Circus werd in Chicago's beroemde ‘Birdhouse’, 1205 North Dearborn, gehouden. Op het enorme podium, waar doorgaans de jazz-bands spelen, traden nu vrijwel alle entertainers op die op dat ogenblik in Chicago's nightclubs een engagement hadden (het was op een maandagavond, de enige avond dat de nightclub-entertainers vrij zijn). Er waren naar schatting 700 be-
Auteursrechtelijk beschermd