Raam. Jaargang 1974

J.G. Gaarlandt
Gedichten

De historie herhaalt zich

Niets houdt de bloemen vast
tegen de muur gedrukt
angst om te vallen van hun
dungezaaide voetstuk is er niet -
ontstaan in een onbewaakt ogenblik
op een grasveld tussen het gesteente,

haast even onbewaakt werd ook je
vader door je moeder ingehaald
viel op een bed waar nooit tevoren
zó gedroomd was de beslissing
in onwijs gebeente.

Meesters van het ongeziene noemen
we de rechtopstaande bloemen en
zijn achteloos met ze begaan -

ik vraag je langzaam om je hand
schop tegen stenen op het grasland
en dring me op aan je bestaan.

[p. 33]

 

Onhoorbaar voortgeschoven op een bord

 

waarop het licht steeds minder wordt

 

neem ik je stil een blokje om en om

 

voordat we hand in hand gaan liggen.

 

 

 

Over de laatste dingen nog te praten

 

heeft geen nut we zijn al half in slaap

 

we kijken tegen onze eigen ogen aan

 

en overal zijn boten uitgezet

 

 

 

die in de richting koersen van ons bed.

 

Gerimpeld in de droom en ongewapend

 

bevaren we elkaar ver onder water

 

zon op zon af het wordt later en later.

[p. 34]

Zoals dat gaat

Ook de dagen zijn verzonken.
December is het en nog lang geen tijd

voor meer dan enige gesnoeide tederheid,
het uur parasiteert. Koffie gedronken

schuift het donker over de stoelen,
de maan herneemt tussen de takken

van de bomen z'n plaats. Doel en
drijfveer staan bij de vuilnisbakken

buiten op straat, het minimale
is het dat ons minzaam welkom heet.

[p. 35]

 

Hij heeft de wind eronder.

 

Bij vlagen zeilt hij zeer

 

nadenkend over zee, als extra

 

wimpel hangt hij mijlen lang

 

achter een schip.

 

 

 

Zo is hij vliegend net geen mens.

 

Goed in het pak zit hij aan

 

vleugels vastgeplakt, de horizon

 

gaat open als een rits, voor hem

 

is naakt het netst gekleed wijsheid

 

‘maar mee te gaan waarheen het waait’.

 

 

 

Onder de vissen heeft hij school

 

gemaakt, zijn schaduw is een

 

meter van hun dood vandaan,

 

zij zijn het teken van zijn duiken.

[p. 36]

 

De bladeren zijn van het gras geharkt

 

er komen vogels uit de lucht gevallen -

 

 

 

ze aarden in een ogenblik de merel de

 

lijster de roodborst zijn overal thuis

 

 

 

ze houden huis in tuinen, lichter dan

 

licht bekwamen zij zich in de dood.