Raam. Jaargang 1973

[p. 15]

C.O. Jellema
Gedichten

Lütetsburg Idem Fürsten zu Inn- und Knyphausen

Sensatie op de binnenplaats:
een snoek beet toe
in grafelijk lokaas;
wees snel, hij
antichambreert al
de keuken.

Diner gedempt
tussen de blauwe gobelins.
Dingen regeren hier,
kristal en zilver
bepalen hoe een hand beweegt,
een hoofd
licht overbuigt; de toon
van het gesprek
is zilver en kristal.

Mokka en himbeergeist op het terras.
Een blauw daalt op de roze azaleeën.
Voor onze voeten
van de snoek nog
een plas bloed.

Troost

Het mooiste ooit geschilderd:
regenwater in aarden kruik.
Je hebt gehuild, zie ik,
je hebt grond onder je nagels.

Een kuil, een graf. Onthoud:
de hemel hortensiablauw die dag.

De hemel hortensiablauw.

[p. 16]

Landschap

Rondom, d.w.z. de stad camouflerend,
het rijzige loofhout der buitenplaatsen.
Ik tel er vier. Tijd voor een rijtoer, een kleine
venijnige visite. Even wuift een witte
zomershawl tussen het bronstige geboomt.
Een ratelende TEE verraadt de ligging
der spoorbaan die het dal doorsnijdt
van weiden, lage hekken, tuinderijen.
De dominee verlaat zijn huis, hij kiest
het voetpad langs de beek met opgeheven hoofd;
hij wipt, terwijl de leeuwerik zijn lofzang zingt,
een enkel steentje met zijn stok het water in.
Wie is er dood? Hij wandelt zich tot stip.
Maar op de voorgrond spit, en hij blijft groot,
een jonge man zijn akker om, zijn T-shirt,
zwart, is hem gelukkig iets te kort, er komt,
als hij zich bukt, een stuk rug bloot
boven zijn broek; dat in dit landschap is
het allermooist.

[p. 17]

Prikkebeen

Schrijven, zei je, fijn.
Nu eerst, te laat om het te zeggen,
antwoord, dus
moet ik het schrijven: lezen wel.
Maar schrijven?

Want lezen wel. Bijvoorbeeld:
der nicht mehr beschrittene, der
umgangene Thymianteppich.
Celans Sommerbericht. Het
staat er: thijm. Een geur
van warme bodem,
van liggen, lui en lichaamloos.
Wat was, voorbij, bevrijdt zich uit dit woord:
een zwerm van vlinders. Thijm.
Je leest, je ligt er zelf en ziet ze vliegen.

Maar schrijven is het wreed bedrijf
van vlinders vangen en precies
vastprikken met de koele speld
van juistheid, in de taalvitrine (: thijm)
bijzetten met hun onderschrift: morsdood.
En nooit die ene vlinder kunnen vangen
die niemand vliegen zag.

Wie iets in woorden vangt
bezit niet wat hij ving.