Raam. Jaargang 1973

[p. 20]

Age Klink
Gedichten

vandaag - 1

vandaag met gerard meegeweest naar brabant-
zijn broertje opgezocht in een tehuis voor
epileptici:

gewone & dubbel gehandicapten-

in rolwagentjes rondknarrend
strompelend tussen twee zusters
in bedden liggend.
& het eerste wat hij vraagt is:
gerard neem je me mee naar huis?
maar hij gaat niet mee terug
hij blijft in het tehuis
in zijn kamertje van 1×2
tussen de andere kreukelaars/kamerplanten/
bleke zustertjes & vrolijke onnozelen-
van de ene dosis medicijnen naar de andere.
& we lopen door het gebouw:
de slaapzalen/werkplaatsen/klaslokalen/
eetruimten-
& geert-jan geeft ons uitleg
laat zijn kamertje zien
vertelt wat die scheelt & die.
want ons al uren opwachtend in de hal-
zijn zondagse zwarte blitspak aan-
heeft hij een vrije dag.
& we nemen hem mee naar de overkant
om te biljarten & hij wil pils
want wij drinken toch ook pils?
ik wil een vak leren gerard zegt hij
& ik wil trouwen jij bent toch ook getrouwd?
uiterlijk is hij normaal
de enige op zijn afdeling
& hij zegt ik wil niet langer tussen gekken

zitten

neem je me mee naar huis?
maar we nemen hem niet mee

[p. 21]

 

& hij zal weer alleen zijn

 

agressief worden de tuinman slaan

 

& dan krijgt hij meer medicijnen

 

of een nieuw onderzoek int ziekenhuis

 

& het zal na 17 jaar tehuizen steeds meer

 

bergafwaarts met hem gaan-

 

als hij geen vak leert

 

& in een andere omgeving komt.

 

als we wegrijden zwaait hij ons uit

 

& gerard rijdt harder dan gewoonlijk

 

door bossen vol tehuizen vol

 

strompelaars/kreukelaars/onnozelen &

 

jarenlange bedlegerigen

 

& we praten met bewondering over de mensen die

 

dag in dag uit

 

nacht in nacht uit

 

in de verpleging werken.

 

& we zijn blij om bijna weer in rotterdam te zijn

 

om te kunnen vluchten in de dagelijkse sleur

 

van werk waar eigenlijk niemand op zit te wachten.

[p. 22]

vandaag - 2

vandaag mn omaatje bezocht:
ze is drieënnegentig jaar geworden
krom van de reumatiek &
in haar flatje rondscharrelend als
een krabbetje-dwarsuit.
ze herkent me niet bij 't binnenkomen
ik ben dan ook een jaar hier niet geweest.
wat kom je doen zegt ze
& ze kijkt naar me op
met haar lichte blauwe rood omrande ogen
& dan herkent ze me-een kleinzoon.
ze heeft de kerkdienst aanstaan-
het is zondag & ik luister mee.
bij het gebed sluit ze haar ogen
& prevelt mee
de grote knokige handen rusteloos in haar schoot.
ik kijk naar haar terwijl ze daar zo zit
& reken uit: 1972 min 93-
dat heeft twee wereldoorlogen meegemaakt
het eerste vliegtuig & de treinen
dat heeft vijf kinderen grootgebracht &
zich altijd uit de naad gewerkt
dat heeft nooit getwijfeld aan god &

het hiernamaals.

& als de dominee stopt & zij haar ogen opent
kijkt ze me takserend aan
maar zegt alleen maar-zo jongen.
& na veel zwijgen & af & toe een vraag van mij
naar nicht & neef & verre oom vertrek ik weer.
& op de gang van het tehuis rennen de zusters
al met avondeten
& verwonderd kijken wat ouwetjes me na vanachter glas.
er komt natuurlijk wel een dag dat je erover nagaat denken
over leven & sterven
over al die schilderijen die je nog had moeten maken

[p. 23]

 

maar die verdronken zijn in pils.

 

ik zwaai naar haar achter het glas van haar verzorgingsflat

 

& trap nadenkend verder in de tijd-

 

ik zal toch es voor nageslacht moeten gaan zorgen

 

maar wie wil er een filosoof in bed?

[p. 24]

vandaag - 3

vandaag is arie op bezoek geweest
& zoals altijd hadden we het over kunst
& over kunsthandelaren & kritici.
& we praatten weer over onze gemeenschappelijke
oplichter hans v.: galeriehouder/galbak/
gladjanus & gniepige telegraaf-lezer.
& ook over dolf w.:
plaatselijk kunstkritikus/krotenkoker/
mafkanus & maker van top-tiens.
& we zijn het erover eens dat
de situatie er slecht voor staat
dat onrecht heerst alomme &
dat de huurverhoging geweigerd moet worden.
neem nou b. zegt arie
klootzak/reetkever & kladschilder
trouwt een rijk wijf & zit op rozen.
inderdaad geen ontkennen aan.
neem nou c. zeg ik
fijne neus/fantast/fanatiek maar toch
een lul nietwaar dan?
arie is het met me eens.
zouden we hem samen es een rechtbank aanspannen-
hangen zal die
& dat spreken we af
& arie neemt de laatste trein
& ik draai een shagje
& bij de laatste nieuwsberichten hoor ik dat
dolf w. geëlektrocuteerd is bij
een objekten-show van van amen
& aan de telefoon hangend
komen arie & ik tot de konklusie dat
er nog gerechtigheid is in de wereld
& dat we die rechtzaak maar vergeten
want wie weet sterft v. wel onder
een stapel omgevallen schilderijen &

[p. 25]

 

krijgt b. wel doornen in zn reet.

 

ik ga nog een schilderij maken zegt arie

 

& dat zit me dwars

 

want als dat zo doorgaat zal hij me nog inhalen

 

vóór hij dertig is.

 

ik ben de greatest zeg ik

 

maar hij hangt lachend op-

 

de vuile eerzuchtige over-het-paard-getilde

 

prijzenwinnende pop-patser.

[p. 26]

over de liefde

hoewel ik eigenlijk niet weet
wat het woord betekent
zeg ik toch:
ik houd van je
van je hondekopje
van je hop-pop borsten
van de ronding van je kontje
in je marimekko-nachtpon
hop-hop door de groene kamer.
& als we snachts het bed gepreid hebben
de katten op muggenjacht
door de kamer rennen
wij de tanden poetsen &
eindelijk onder de lakens kruipen
je zon-doorschoten haar opt kussen-
dan kijk ik naar je
want ik ben een professionele kijker.
& als de industriegassen onder het
openstaande raam naar binnen stinken
als ik luister naar de altijd opweg
zijnde bommenwerpers
als de buurman zn brommer start &
de nacht ingaat-
de hele week volkontinu-
als de katten zijn uitgeraasd &
de bijna-stilte van de rijnmond
de gehoorgangen binnenstroomt-
dan kijk je naar me

vragend.

& soms kom ik
hoestend met mn kippenborst
hijgend met mn sportarme lichaam
& als je dan gniffelend zegt:
je wordt een dagje ouder
dan denk ik

verdomd

ik geloof toch dat ik van je houd.

[p. 27]

hoe groen is mijn gal? (voor eva)

weg wèg van het groene huis
hangplanten als lianen in mn oren
katten die me kwaadaardig naar
de strot vliegen
wekkers die me waanzinnig tikkend
de adem benemen
beethoven op de pick-up
me het spreken belettend (BEETHOVEN!)
de groene muren die me opvreten
het blauwe plafond me platwalsend
de gele tafel & stoelen me achtervolgend
door de kattebak-stront-stinkende achterkamer
de achterlijke intellektuele maten
onuitgeslapen/stuiptrekkend/blauwbekkend/
om koffie schreeuwend voor de ramen
de matrassen op de grond
ZIJ met zuignappen/stofzuigerslangen/
vangnetten werkend om me
onder de lakens te krijgen
aan mn pik trekkend
in mn oor bijtend
giechelend mn onderbroek opetend
het gerol van kinderwagens in de gang
babyvoeding klotsend tegen de drempel
wagensvol hout voor de deur om
slaapkamers/kraamzolders/kinderledikantjes
te timmeren.
wèg van het groene zaadvragende
klitoriskloppende tepelstaanderige huis-
inspraak/emancipatie/engagement/maatschappij
kritiek/histories materialisme/aktiegroepen &
intermenselijke relaties.
de verradelijke vrienden
de naast de pot piesende vriendinnen:
weg met de kunst & de kunstgebitten &

[p. 28]

 

de kunstbloemen & de kunstmatige inseminatie &

 

de kunstarmen & benen & de kapitalisten-

 

& weg zoeven ze weer in de autoos van vaders

 

naar de kamers van kapitaalkrachtige vriendinnen

 

naar de warmgedekte tafels van hun ouwelui

 

allemaal goed voor een top-salaris

 

over een paar jaar.

 

weg wèg ermee

 

weg van het groene huis

 

het puisterige pesterige pikstaanderige

 

politicerende participerende praatgrage

 

poezen huis

 

wèg-

 

om een dag later schoorvoetend terug te keren.

[p. 29]

de visioenen van de meester

ja wat klink allemaal niet zag op zn verre reizen:
ontzettend veel.
hij zag de armen armer worden

hij zag de rijken rijker worden

hij zag de mensen sterven als ratten

of als soldaten.

& overal waren amerikanen-
soldaten/priesters/industriëlen/staatslieden & nixon-
predikend de vrede

de voorspoed

de demokratiese vrijheid van het westen

& wensend dat de buikriem wat werd aangehaald
omdat de grote moeder moeilijkheden had met het verdelen

van de moederkoek

ah wat klink allemaal niet zag in zijn geperverteerde dromen:
de negers in de ghetto's inhakkend op de honkbalhoofden

van de beste blanke zonen

de werklozen & hongerlijders inhakkend op de hatelijke
tronies van de vooruitgang predikende technokraten
de vietnam-fighters & de new left inhakkend op
de kandidaten voor het pionnen-presidentschap
& de waanzinnig geworden slikkers/trippers swingend
op de daken van het witte huis
met tambourijnen de ondergang verkondigend voor al
wie oren had & nog gered kon worden.
ja & ik zag de verzamelde leger&politie-eenheden
hun wapens leegschieten op de rebellerende menigte
hun nieuwste oorlogsgassen uitproberen boven de ghetto's
de laatste vooruitgang geboekt op vernietigingsgebied
uitproberen op de demonstranten
& ik zag het grote vrijheidsbeeld met de lemen voeten
wankelen & omlaag donderen de heuvels af als een bal
die groter werd & groter.
& ik zag ze rennen voor hun leven:
de diplomaten/ambassadeurs/het hele syndikaat van

[p. 30]

 

industriëlen/generaals & wierookvaten slingerende prelaten

 

& hun vrouwen meesleurend/bontjassen verliezend/colliers

 

& aandelenpaketten.

 

& ik zag luns een hindernis nemen & in het prikkeldraad

 

blijven hangen van een navo-afrastering

 

red me klink red me roept hij

 

mijn vader zat ook in de kunst

 

maar terwijl ik twijfel is het al te laat-

 

de russen hebben hem al onder de voet gelopen

 

& uit mijn transistor hoor ik het oosten is rood

 

& terwijl bloot dood slaat het leger des heils soep uitdeelt

 

de nachtwacht door de binnenstad wordt rondgedragen

 

BB-ers in straatputten onderduiken kruikenvol kostbare

 

zalven worden geledigd over de hoofden der nieuwe leiders-

 

verlaat ik billenklappend borstenkletsend de lakens

 

& stroop de mouwen af-

 

want je hebt zó last van verbrande armen met dit weer.