Raam. Jaargang 1972

[p. 37]

Nico Verhoeven
Drie Geboortegedichten

Verjaardag

Te weten dat ik was een huis vol honger:
laat klingelen het klokje van gebeuren.
Wijdopenstaande deuren
witgeschilderd.
Wijd open staan die zitten: de gezichten
die in de schemer uitgaan
als een raam
waaruit de buurvrouw hangt.

Zo dit oud tevergeefs vlaggenvertoon:
ontbrekend klankje van de kleur. Intussen
dubbele streep. Van tweeën een. Getal
of zoon. Gesteld een stok
sentimenteel gebakken brood voor bokdag.
Mak schaap pas klaar
gemaakt
voor helderen van feest.

Wat woon geweest is, is een open graf.
Wat toen een tafel was, is nu een stoel.
Hangende buurvrouw is betaald, er wordt
vandaag nog iets bij u bezorgd. Geen bloemen.
Een varen voor de lucht, een paddezetel
en een gekweekte weegbree teer als leder.
De tong die aanligt bij de morgenmond
wekt vrolijk zoemen, als van pasen pasen.

Te samen is dat heel wat meubilair
om te vergeten
om te ver te gaan.
De schemer wordt nu werklijk om te snijden.
De broze bakker waakt over de weg.
Geworpen lepel van het kind.
Het klokje mekkert.
Loot om hout. IJzer.

Krijg de taal. Tel af. Haal vlug de dokter. Rood dreigt uit het venster.

[p. 38]

Zomer

Ruimte staat opgericht.
De dichte list van het licht
op de kruin van de platboomschuit,
mist zijn doel. Steekt zijn voetangel uit,
steekt de weg over, schuin als een koe
die verzeild is onder het lover.

Loom de bedelaarspap
wordt gegeten, vergeten de nap.
De bootsman, de groene huid,
de boer, de souffleur, het zwijgen
mist zijn doel niet. Voel maar hoe
wordt gekapt, in water en want en tortel

hoog in de nok van de cel
(blauw is het woord wel, maar over
blijft overal, uit is uit).
O platboombeschuit met muis:
onderkant, huis, pijl, penseel,
wortelstok, dartel houweeltje.

Gooi maar lòs, bel maar aan, licht maar op:
diep in zijn vodden gehurkt
velt de vogel de kapper toch,
losbaardig, bezaaid met veren:
de lastige dochter van lachen
wikkelt haar mand in en wandelt.

Voor haar is de straat het strand.
Zonder overkant. Kindergezicht. Kale duit.

[p. 39]

Slaapliedje

Wees onder de huid gegroet, woonstee,
moeder van het geplozen onweer
vol verwachting
reiken de vogelkelen in de ochtend:
Er wacht een dag.

Wees onderdehand twee handen met elkaar
uit wandelen, zoals twee koningen
doen. Doen. En zie hoe daar de morgen
onder het wandelen hen langzaam inhaalt
om te passeren. Goede middag mag.

Ziedaar de avond. Vol trompetgeschal
in iedre vingertoets een korinaal;
en voor de dieren van te middernacht
een verre kijker, die nu gaat inwendig
door sloopgebied van liefste, lachen, lijnwaad.

Onder de voet geslopen,
twee konijnen.
De jagers mogen rustig huiswaarts keren.
De luister van het oor kent geen begeren
tegen de wind in, twee gelaten open,

op andermaal.