Raam. Jaargang 1970

[p. 43]

Karel Bostoen
Gedichten

Van alle tijden voorbereid

Ik voel mij goed
dank u, dus.
Ik blaak van gezondheid
Het gaat mij naar den vleze
Mijn pad loopt zelfs
helemaal over rozen.
Er zijn van die mensen
die alsmaar hopelozen
en hulpelozen tegenkomen:
Robbie van Tricht uit
Nieuw Nickerie
die sinds drie dagen niet at,
korporaal Spaak, welja,
die de trein neemt naar
een verre oorlog,
homofiel Fransje
sinds kort weer met aambeien...
(tot zover dan maar).

Zo vergaat het mij geenszins:
híj valt achterover in z'n zetel
en breekt z'n nek,
maar ik niet,
het heft gaat het lemmer
in zíjn vet achterna,
maar niet bij mij.
Ik, bovendien, slaap in
Morpheus z'n armen;
Morpheus nu, is een oude geilaard,
mensen als ik trekt hij af
terwijl ze slapen in z'n armen.

Toch verlang ik weer naar
de mooie meiavonden,
dan stuur ik vanop een balkonnetje
met scheurende strot
enige echte klaagliederen
in het traag vallende duister -
en niets wil ik verder nog.

Een brave moeder

Herinnert u, m'n vrienden
de vrouw uit café Mozáar!
Zij was een goede moeder
voor tot de dood bedroefde soldaten,
die in het gekkenhuis van
Antwerpen bezette stad
van rechtvaardige en gestrenge
zielkundigen, kordate genieën,
nu en dan onophoudelijk
op mochten bellen
op konden bellen
café Mozáar voor bestellingen
van tien flesjes Stella Artois
en meer geraffineerd spul
als geuze, rodenbach
vieze stout, tuborg, königsberger ach.
Onder een vergeten zwartmetalen
poort schoven we geld,
uit haar oude handen kregen we bier,
haar vriendelijke stem
wilde niet eens statiegeld,
zodat we haar soms
niet lieten toekomen
wat haar deel was.

Ik zag de poort nu
van de andere kant,

[p. 44]

 

in de kranten lazen we

 

dat de grootmoedige en

 

hooghartige zielkundigen van weleer,

 

door efficient gespuis, intellektuwele

 

rabauwen, het nieuwe tuig van de richel

 

waren vervangen.

 

De zwartmetalen poort was

 

tot op een vierde van

 

haar werkelijke grootte teruggebracht.

 

Alleen aan de overkant

 

was nog steeds café Mozáar

 

met der zotten goede moeder,

 

die toen ik haar vroeg

 

van niets, maar dan ook

 

van niets meer wist.

 

 

 

Daarom m'n goede vrienden

 

wilt u toch herinneren

 

de vrouw uit café Mozáar!

40

Veertig was hij
toen z'n beste vriend tot hem zei:
Ga nu maar naar huis en
open je de aderen
die kwellingen zijn niet meer te dragen
dit tobben hoeft voor mij niet meer,
ga nu en laat de deuren voorzichtig
achter je in het slot vallen.
Hij ging en deed wat hem was gezegd
in de badkamer van z'n ouders
nam hij z'n vaders scheermes en riem
en zette het vlijm zwiepend aan,
in de spiegel zag hij zich zelf:
een buitengemeen lelijke vrouw
die sinds haar twaalfde jaar
zo heftig in bed ligt te huilen
om een braafheid waarvan
velen weten hoe of het kan bestaan.
Het bad liet hij langzaam vollopen,
toen het was gebeurd
wist hij niet dat het was gedaan.

Ze namen hem bij de hand:
Je zal nu eerst veel moeten leren
vóórdat je met de goden
uit wandelen kunt gaan
intussen kan je af en toe weer
naar de andere kant
met deuren slaan en tikken
aan de ruiten, je vaders boeken
scheuren, je moeders sleutels wegmaken
en in hun dromen zeggen
dat jij het bent geweest
voor het overige - voel maar es -
er staat hier een zachte
vriendelijkheid
die is om van te bekomen - zo fris.