Raam. Jaargang 1970

[p. 10]

Alain Teister
Schrijven

Sinds ik gelukkig ben, behoorlijk gelukkig althans,
met heus maar geringe tussenpozen van afkeer,
een jaar of zes nu alweer, onvoorstelbaar,
niet meer te klagen heb over huwelijk en vrouw,
kind en kraai,
maar meestal verheugd de dag in blik
(‘stralende kijkers’)
die morgens dan uitgezonderd dat
de deken van walgelijkheid
van een leven vol onstuitbaar ellendige dingen,
niet gedane zaken die geen keer meer nemen ook
als modder over me heen zakt,
afgezien daarvan dan, en sinds de dag ook
dat ik geen critisch artikel
meer hoefde te schrijven over de beeldende kunst,
en het vrouwste wezen ter wereld heb,
kortom sinds ik gelukkig ben
weigert het vers dat ik af en toe schrijf
beslist en verbeten het rijm.

Als er een correlatie is
dan hoop ik die nooit te ontdekken.