Raam. Jaargang 1970

[p. 6]

Alain Teister
Hartelijk welkom

Geachte Thera die in de Rading zijt,
uw naam zij gezegend,
uw rijk kome,
en jij ook, zo snel als de jet maar kan vliegen.

Zoals vorig jaar: je keek naar de grond
zodra je het vliegtuig uitkwam,
het ergste vermoedend - hij zal wel weer niet
uit zijn bed zijn gekomen, hij haalt me niet af,
maar ik schreeuwde het uit, totaal alleen op het vliegveld,
en rende door alle verboden
hekken en gaten
en wow!

Zo zal het dus gaan straks, verschrikkelijk lieve,
volstrekt onbeschrijfbare dame,
dronkaard geboortig in Wassenaar,
gescheiden (geen eiseres) en
na duizend verloofdes gestrand
met ondergetekende

maar een strand, onberispelijk zacht
en met golven zoals je ze
niet vaak meer voelt, tegenwoordig.

Je schreef: alle krukken omvergelazerd
in het café, daar hoef ik ook niet meer te komen,
en ik schreef terug, hoop dat een van de krukken
Maas heette.

Vreemdgangster, veel aangebedene,
maar nooit was ooit een gebed
zo vol langzame, lange gebaren
en woorden te opgetogen om over te praten,
en werd er zo verliefd en
stromende klaargekomen,
lieve, mooie, geile en plechtige,

[p. 7]

 

die toen je gezegd had ik kruip vast naar huis

 

naar huis kroop, niet lullig

 

stapte of waggelde, maar in bed

 

je sloot als een schelp om me heen -

 

 

 

straks lopen we dus langs de Montesol

 

naar de Alhambra, waar we

 

beduidend gelukkig waren, ik zal je

 

aan David en Martin tonen, aan Fieke en John,

 

en reeds heb ik Remco aangezegd,

 

per deurwaarder practisch, dat hij

 

naar 't ius primae noctis kan fluiten,

 

secundae et lutimae noctis,

 

fluit maar aan, ossewa,

 

de vogels trouwens in de cypressen

 

aan de Vara de Rey kwinkeleren als gekken,

 

‘de lucht vermazeld van de spreeuwen’,

 

quote Thera Westerman,

 

en ik moet zeggen dat je minstens

 

zo goed schrijft als neukt,

 

hoewel dat laatste nog beter.

 

 

 

En verder zijn er menigerlei

 

opvallende personen, zij het meer

 

om naar te kijken dan om hun geleuter aan te horen,

 

maar wat kan fout gaan als

 

de hellingen al vol staan met

 

amandelbomen, wit in bloei,

 

de zee zo blauw en groen is

 

als in zijn beste dagen,

 

en als we zonder moeite nog een derde stoel

 

op ons balcon een plaatsje kunnen geven

 

in Casa Mariangeles,

 

Calle Galicia?