Raam. Jaargang 1969

[p. 8]

Huub Oosterhuis
Land

1

Huizen van gedroogde zee
witte gedekte tafels met
restanten.

sliert opgebroken weg.

ik ging het land in maakte
mijn eigen brug, stak verveloze
rivieren over.

zoals men ingaat in de
kamer van een dode.

Toen
over balken van nevel

jij

springende spoorweg.

oogspieren zenuwen
om jou te zien.

2

Vliesdun veld
met kamfer begroeid.

je had er gauw -
wat mee gedaan?
mes gezet in die
plek niemandsland.

niet langer kop

[p. 9]

 

op hoge muur

 

heilige paal geprikt

 

maar vlam en voetstap

 

in jouw vreemde grond gevallen

 

ben ik.

 

 

 

hand die niet meer

 

vleugel is

 

maar vingers

 

vuist.

3

Windscherm
watermolen zijn.

een boom afbijten

tuinieren in een doos
denken dat dikke vocht
is de hemel.

toen hing ik nog niet.

nu dit rafelig uur
een droom
uit spetters samengeflanst

net speeksel genoeg
voor een vulpen

heel even zien
alles heel even.

4

Ploseling liep je weg
over de schotsen van de zee
zo liep nooit iemand.

het strand waaide niet
en niets verduisterde het uitzicht.

[p. 10]

 

ik zag je de hele verte

 

doorlopen

 

en moest zelfs

 

over de horizon heenzien

 

 

 

totdat ik niet meer kon.

5

Onder de omgeslagen boot
uitkomen
is het enige.

hoe kan alles al
in september
bevroren zijn.

ik had
zwemmen moeten leren.

6

Weg die wegen
tak die twijgen wordt.

hoe loopt de drassige oever?
goed. gaat wel.

lijn die punten
vlekken wordt.

iets langs met aan het eind
een licht gebonden.

als het gezicht van iemand
zwaait het dooft het.

7

Vlug haast vallend
van een stoel opstaan
iets doen
draad pakken met twee handen
een gordijn dichtdoen

[p. 11]

 

iets onbekends oprapen

 

iemand buiten zien.

 

denken jij

 

 

 

overkant verdwijnt stad krimpt

 

de krant verkleurt

 

weer denken jij misschien

 

 

 

plafond van spiegels

 

omgekeerde man

 

 

 

muur

 

die drempel wordt

 

land op een kier

 

 

 

of ik er in kan.

8

Je graaft een gang
slagader zenuwstaaf
in mij.
maar tussen huid
en huid
blijft altijd?
altijd dat
duldbare kervende
geluid
van sluipen drinken
anders zijn
van klimmen
van ja
jij.

9

Donker dat alles
vasthoudt en op
sprieten jij
daarin.

afwenden toewenden
liedje dat pakt.

[p. 12]

 

veel maakte meestal

 

een ander van me

 

maar jij

 

maakt een polder van me

 

een peillood

 

door drijfzand heen.

10

Geluid van kleren
monden lawaai
van eten

het smoezen van de
onzichtbare wereld

een steiger een vlag
in brand gestoken.

een huid
van mij af.