Raam. Jaargang 1969

[p. 38]

P.H. Kerssemakers
De vrouw op weg naar het einde

De zwarte sluier, die haar schaamte borg
werd willoos weggesmeten, nutteloos en leeg;
gezonken in zijn spil, vernageld aan zijn hiel
verkoos zij het plastic oorlogstuig en de raket
verlaagde zich tot tricot marionet.
De diamanten eeuwen verschrompelden behaagziek
bedorven door haar blik, verzegeld aan haar borst.
Haar dijen glommen zacht in oneerbiedig snarenspel,
haar hoornen brilmontuur vermocht de jonge dag,
onwetend, doch niettemin verflenst en bleek gelachen
te boeien met zijn pracht. Haar strakgepunte boezem
borg slechts baleinen en geschut;
haar kanten gordel zoog hen tot zich, groen en ongekamd.
Vermageringskuren baatten niet, collectes vingen bot.
Hier baat slechts purperen gelaat en slaap'rig ogenblik
d'impuls der dwazen en de golf van het moment
Geen vlucht kan helpen, slechts de deemoed en de slok
Zijn lot is tragisch, weifelt hij, doch rustig is zijn blik
hij weet zich meer dan ooit de meester van zijn soort.