Raam. Jaargang 1969

[Nummer 53]

Journaal

Hongkonggriep

Krom van jicht zit ik in mijn voltaire, niet van ouderdom maar door de schuld van die Hongkonggriep, en Elizabeth brengt mij van de markt Le figaro littéraire mee. Ze weet dat ik hem al lang niet meer lees, maar nu staat Etiemble in het groot op de frontpagina. Ik lees eerst de Bloc-notes van F. Mauriac al zijn zij er de oorzaak van dat ik me sedert lang elders de baard laat afdoen. Vandaag is het net weer zo. Hij heeft het over Soustelle die de Gaulle heeft aangevallen in een Engelse krant. Kijk eens aan, waarom niet in een Franse krant? Ik laat me afleiden, wil het alleen hebben over de schoktherapie. Ik las nl.

[p. 2]

volgende twee zinnen in elkaars buurt: ‘Nooit hing het buitenlands beleid van Frankrijk als vandaag van één enkele wil af, en nooit ontsnapte het zo totaal aan de drukkingen die van binnen of van buiten kwamen.’ In een volgende alinea - de Gaulle spreekt te Quimper - schrijft Mauriac: ‘Hij is de stem van Frankrijk zelf, of veeleer, men zou zeggen dat de geschiedenis van Frankrijk is uitgemond, is opgeslokt in deze laatste levende.’ (liever letterlijk dan mooi vertaald).

Dat is het dus: de wil van Frankrijk, bevrijd van alle drukkingen van binnen en van buiten. Van buiten, nog tot daar aan toe, maar van binnen? De eventuele verlangens van de bevolking worden gereduceerd tot een ‘drukking van binnen’. Wat een alienatie. Maar wat weet het volk, wat wil het volk? Het mag gerust zijn, de Gaulle wil in zijn plaats. Wat zegt dit volk? Niet veel, zo ziet het er naar uit. Maar het mag gerust zijn: de Gaulle is de stem van Frankrijk, en zijn wil staat niet bloot aan drukkingen van binnen. Frankrijk mag gerust zwijgen, want de Gaulle is zijn stem. De alienatie van de natie. En dan de échte schok: Mauriac schrijft toch zelf ‘men zou veeleer zeggen dat de geschiedenis van Frankrijk is uitgemond, s'est engouffrée dans ce dernier vivant.’ (eigenlijk betekent s'engouffrer: zich in een afgrond storten).

Bernard Kemp

Het pistool als hermafrodiet

Iedereen is vertrouwd met het pistool als symbool van mannelijkheid, meer in het bijzonder van de mannelijke geslachtsdelen. De vorm, maar ook de neiging tot ejaculeren, die het voorwerp vertoont, wijzen in die richting. Maar nu zingt John Lennon in het nummer ‘Happiness is a warm gun’ de volgende beeldende regeltjes: ‘When I hold you in my arms, and I feel my finger on your trigger’. Hier wordt het pistool, ‘not a girl who misses much’, tadadiededoeda, o yeah, bezien in een vrouwelijk licht, en de tekst stelt duidelijk de trekker van het wapen symbolisch voor de kittelaar van een vrouwelijk persoon. Is dit nu een op zichzelf staand beeld? Neen. Een citaat uit ‘In Praise of Older Women’ van Stephen Vizinczey moge dit bijwoord van ontkenning adstrueren. Wij lezen daar in hoofdstuk veertien, ‘On Happiness with a Frigid Woman’, de klacht van een frigide, doch rijpe vrouw van middelbare leeftijd: ‘You men are all vain monkeys. You don't enjoy women, you don't even enjoy your own orgasm. The only thing you really want is to make a woman go off with a big bang.’ Het vrouwelijk orgasme als pistoolschot, de vrouwelijke delen als pistool, - waarmee het pistool als hermafrodiet gelegitimeerd is. Dat weten wij alweer.

P.H.H. Hawinkels

Obelix o-bla-da

Nou, moet je horen. In die boeken van Asterix, daar heb je van die Galliërs, hè, en die drinken af en toe zo'n toverdrank, dan worden ze onoverwinnelijk, begrijp je. Maar er is er een bij, een hele dikke, en die heet Obelix. Die is toen hij klein was in een teil met van dat spul gevallen, en nou mag hij nooit mee drinken met de rest. Hij heeft voor zijn hele leven genoeg binnen gekregen, begrijp je wel? Nou, zo is het volgens mij ook met de Beatles gegaan, snap je. Wij moeten af en toe stuf roken om er wat van te begrijpen, hè, maar die zijn altijd stoned, jongen. Die hebben op de een of andere manier voor hun hele leven genoeg gehad, hè. Die hoéven helemaal niet te roken, begrijp je.

P.H.H. Hawinkels

[p. 3]