Raam. Jaargang 1968

[p. 18]

J.C. Damsté
Het moet nog gebeuren

Het moet nog gebeuren nu
de armoedigste meubels beven
het glas de glazen spieren spant
en het huisdier versteend het huis
versiert als voor
een ver verwijderd bezoek

Er zijn geen mensen nog
voorzover het oog
(er is geen oog)
reikt naar vermoeden
van gerekte stemmen

Het moet nog gebeuren nu
iedereen
(er is niemand)
al van de lucht gedronken heeft
- dronken proevend -
alsof het voorbij was
Alleen wij
(wij zijn er niet)
weten wel beter

Dezelfde middag

De tijd is blijven staan
op eens
door de groene glazen van mijn zonnebril
geen zon
te zien
lijken de wolken gewoon op wolken

Na het konsumeren van
- in hoofdzaak - pils en port
asperine
vaag gevariëerde gerechten
zet ik mij aan een gedicht

Het moet de hoogste tijd zijn

(met minder neem ik geen genoegen)

Als ik mijn sunglasses afzet zie ik
een rood moment
geen kloten