Raam. Jaargang 1967

[p. 30]

Ben Wolken

Stadsgezicht

De toren verliest uit zijn klimopmantel
de pasmunt van het uur

verdrinken naast ons in het water
kleine vokalen van een kinderstem

achteloos oordeelt het uur
spottend spiegelt de gracht

mist bekruipt het water
onder de stille haat der huizen

en Adam en Eva
nemen nu spraakles

ze hebben aan elkaar
hun tong verloren

tot de lantaren met een speldeprik
tussen beide komt

over de katterug van de brug
aaien kalme takken

het regent daar maar wij
worden nooit meer nat

o m'n zusje dans met mij
beide handjes in je zij

[p. 31]

Het koude zweet

Licht vork en mes van het tafelblad.
Al is de noodzaak niet te bewijzen.
Overwin het voer.
Als het met tranen gaat, schijn je althans
de goden te leren kennen.

Waartegen gaat het uiteindelijk?
Verzet de boeken in de kasten,
verhang de wandlampen,
koop een ander scheerapparaat -
je gaat niet geruster de deur uit.

Straat, geld, lucht zwijgen.
Misschien komt er een oude chinees
of een scheel kind tikken op de ruit
en vormt een bericht in vissentaal.

Laat nu het doodgaan dat je bijwoonde
opvoeren voor je vestingmuur,
aanschouw met doodsverachting
het afscheid dat geen schuld vereffende.

Misschien zegt de telefoon het eens:
ik ben uw vijand, nu man tegen man.

Tot het slapengaan is oorlog.
Ik hoest om uitstel.
Ik weet niet of ik winnen wil.