Raam. Jaargang 1966

[p. 23]

P.H.H. Hawinkels
Bruegel

VIII

‘De val van Icarus’

Hoe staat 't met de boerenstand?
‘De boeren’, zo zegt men, ‘ploegen voort’, -
daar zit iets in. De boer kijkt naar de
akker, zo bleek als 'n kwal,, die hij kerft & omlegt in repen;
wat zou hij anders? Kijken boeren vooruit,
dan zien zij de kont van hun knol, en verder
niets. Maar wie hiermee op hen is uitgekeken,
heeft 't mis: met onbeholpen gratie
spitst de boer zijn tred. Hij wil zijn aarde
niet meer dan nodig pijn doen, hij
is tevreden, want zijn blikveld is gevuld.

Hoe staan de herders in 't veld?
De kudde, die houdt de hond in 't oog,
dat is bekend. Zwarte schapen, brave schapen,
alles lebbert aan de chlorophyle adem van de aarde,
en, mythologische paradepaardjes dat ze zijn laten de schapen
de herder over aan zijn historische bestemming.
Tijd heeft hij in overvloed: zijn taak wordt staren,
uren oog aan oog staan met uitgerekend
't meest nietszeggend segment van 't beslagen azuur
der hemelen. Zijn vermoedens zijn onzakelijk; maar hij heeft
ook geen emplooi voor groter zakelijkheid dan z'n hond.

[p. 24]

 

En de zeevaart? Joho, op volle zeilen

 

klapwiekt ieder schip zijn steven achterna. Speels in schijn

 

klauteren mannen als jongens 't want en het kraaiennest in, 't geldt

 

de koers te bestendigen naar de uit ivoor gesneden stad, die als

 

op uitgestoken tong vrolijk inviterend in de mond

 

van 's avonds lokt. Eerst zullen de schepen, de veulens

 

nog dartelen en stoeien voordat ze

 

de zoele stal van haven & nachtrust erkennen,

 

en, nahijgend nog van de dolle avances

 

van de late bries, zich neerleggen bij hun adem,

 

die stil & langzaam liggen gaat.

 

 

 

Wie dan derden heeft er oog

 

voor die blanke beentjes van de enkeling

 

die net op dit uur in vredestijd pardoes in 't water valt?

 

Overal in 't rond worden de officiële schaduwlopers uitgerold,

 

verbeidt men de avond; en hoewel men vlak

 

bij zijn val de scherpste ogen van dit universum weet

 

- haviksogen, vissersogen - bestaat er gerechte twijfel

 

of er van de schemertafel 'n kruimel aandacht tuimelt

 

voor zijn duik in de dood. Of is de zon tegenwoordig

 

een oog, een gele, elementaire iris, welks onder

 

drijft in een bad van de zuiverste traan?