Raam. Jaargang 1964-1965

(1964-1965)– [tijdschrift] Raam– rechtenstatus



[pagina 47]
Frans van de Wiel Plant bomen in Israël voor M-A.
1 ik heb geen eenzaamheid gekend voor ik haar wandelen zag tegen het licht verheerlijkt sprekend tot haar schoot; de hamer viel mij uit de hand het raam wankelde wankelde en sloeg tegen de stenen, mijn voorhoofd ving geen licht van boven, een haarlok schoof versleten van mijn schedeldak Eloi Eloi wie zal mij troosten? ik zag slechts dode vogels bloed een ram die in het struikgewas verstikte en angstig schreeuwde voor het offerblok mijn voeten riepen om evenwicht mijn oren schoven suizend dicht - een engel heeft mij naar haar toe geleid scheurde het donker uit mijn ogen: ik dacht aan rots en waterval vuur en wind die in elkander vlogen zout dat bijt zonder verblinden lied en kristal die zich verbinden o Israël riep iemand uit de diepte? wie heeft mij naast haar opgericht deed haar ontwaken in mijn ogen alsof opnieuw gestorven en geboren ik duizend jaar had liefgehad?

[pagina 48]
2 ik heb vannacht een kindje horen huilen dwars door mijn oren was het van jou van mij? het legt een sprei van kou en sneeuw tussen ogen en handen tussen de kussens en mijn hart; ik ben geschokt verward opgestaan gaan lopen lopen het lichtkruis van je raam voorbij het snijdt je door de ziel God zo te kermen horen wat heeft Hij toch verloren tussen laken en bed buiten de Wet? soms hamert in mijn hoofd: God heeft het jou geschonken mij onthouden hoe langzaam komt zijn vrede vrij wie kan het lot nog prijzen dat ons vervreemdt ontbindt in dit Kind?
[pagina 49]
soms denk ik dat je lege schoot van dit verlies niet meer herstelt de liefste blaren van de bomen willen een winterlang niet los Hij ligt al in het mos is pijnloos snel gekomen je bent van God verlost en van je dromen Calvarië is niet ver voorbij de ster - soms neurie ik ontbonden tot de geschonden maan: liefde is in dit lichaam niet voor dit lichaam leven binnen de tijd buiten de tijd bestaan is: in de lente blaren lezen en in een herfst vol bloesem staan, zij breekt de band aller seizoenen vormt vuurijs en gestolde wijn doet katarakten roerloos luisteren donder fluisteren hagel strelen maakt eenzaam in een woud van velen smelt donker tot onmatig licht en eenling voor een korte tijd zullen wij tweeling zijn voor eeuwen want wat de liefde scheidt dat zal zij binden.

[pagina 50]
3 Dan zullen wolf en lam eendrachtig grazen de leeuw vreet hooi als het rund Isaias stroomop zingt het water bergop klimt het later over de sluiswand naar zijn oorsprong toe laat de zee verschalen tot de laatste palen zingend dansen wij Kanaän toe in mijn roede dromen duizelende hormonen de snede van het zwaard wordt het kerven moe zoete kleine vissen schieten in mijn lissen weg van de dood naar het leven toe op mijn leger wend en keer ik mijn ellende van het hevigst heden naar Uw toekomst toe Heer van de golven tem mijn magere wolven leid ze naar uw lam en naar uw vrede toe.

[pagina 51]
4 angst droogt de houten wimpers zout - waarvandaan uit welke grijze oceaan? - korst aan mijn huid nu nog als ik denk aan het ogenblik dat mij geluidloos werd gemeld: Hij heeft de karavaan verlaten ik had het lastpak van de ezel weggezet de pezen in zijn poten schoten als veren los toen van een klein verlangen dat tot uitzinnigheid klom de waarheid mij doordrong: Jeruzalem ligt achter jou je kon God laten waar Hij God wil zijn... en met mij dromen van Nazareth in overzichtelijk bestek glimlachend amen mijn kleine vrouw water waarin mijn spiegelbeeld niet buiten zijn omvang treedt niet meer verrast troostende schaduw die in mijn voetstap past klimop aan de muur van eenzaam slapen als welke dag mij kwetst;
[pagina 52]
en verder nooit meer het oorverdovende verhaal van engelen sterren koningen en moord ik kan het niet verdragen ik zoek geen ladder en geen hemel geen koninklijke poort ik vraag van dorst toch geen woestijn en van verlatenheid geen pijn - jouw stem streelde de koorts achter mijn voorhoofd weg: heb jij dan niet gestoeid met Hem Hem nagezeten? heb jij je ooit aan Hem vertild? Hij speelde kreupelman met jou Hij liet je springen blies aan je mond voorbij streek rode aarde op je ogen wees of er vogels vlogen je zag mensen als bomen gaan als bomen zag je ze gaan; wie dit Kind heeft verwekt heb je me toegefluisterd heeft ceders op de Libanon gezet bergen en dalen saamgekluisterd de grote zee het zwelgen belet heesters van doornen ontdaan vol bloemen bloesem gestrooid
[pagina 53]
och hoe berooid ik ben ik ben in jou in Hem gezegend; wat wil mijn linkerhand over mijn rechter waken? God kleurt ons hart in met gemis dat niet vergeefs en niet voorgoed ons raadsel is met tweeën nu op zoek naar Hem en een gedweeë ezel nu als lotgenoot balkend van eenzaamheid Emmanuël Emmanuël langs de ommuurde tuinen.

[pagina 54]
5 wij zijn braambos en vuur ik zal je niet verteren maar voor de dood mijn handpalm strekt schrijven een laatst portret een tegenlicht waarin je trekken verdromen en met jou overkomen achter je smal gezicht vier blinkende figuren Eva Sara Anna Judith de ossen van het licht grazen de horizon voorbij aan de tak van je hals wiegt het eerste schouderblad Eva van vruchtbaarheid je stem spant snaren van keel naar kin een blos van overmoedigheid schudt haren uit je los bergkristal zilver ivoor en bloemen die van de voor- tijd af opstonden en verwelkten drijven een ogenblik binnen jouw blik sinds elke mens zwellende zich hecht onder de vleugels van je hart - en achter mijn oor fluistert het kind: vlucht de dood val achterover in haar schoot zij is je moeder
[pagina 55]
Sara zoveel jaren wachtend op de zoete stoot die geheimen doet ontritselen aan je zijden schoot glimlach nog eens en kir boven de duiven uit, wat je wenste en niet geloofde het bloeien van een oude stam zo talrijk als aan Abraham in korrels zand de Heer beloofde... glimlach nog eens en kir onder zijn wolk binnen zijn ark jij bent de eeuwige verloofde
[pagina 56]
Anna profetes voorhoofd boven windstille ogen hoort in verschrikte val volkeren en naties razen een kille stratosfeerwind blazen die alle leven stuit, alleen jouw voorhoofd de nieuwe aarde van de allene zon verlicht blijft waken wenken wat in verbijstering vlucht voor de verderver, heden verleden toekomst in zijn greep stenen der eeuwen dieren en ogen hinnikend van angst bomen en bladervolken ieder die zwerft kom tot vrede zij is de koningin
[pagina 57]
Judith vrouw je neusvleugels trillen voor wie onverhoeds genaakt tijgerin waar niemand aan raakt ik heb je voor de stad zien komen met lange schreden hoofd geheven het kind Holofernes mismaakt weggeworpen in de tent, tranen vloeiden tot droge regen achter de muur van je gelaat; bloedrood heb je de pers getreden voor Jahweh gestreden het menselijkste der mensen afgemaakt je enig heil beleden aan wie in tederheden jou heeft gevraagd.

Vorige Volgende

Raam. Jaargang 1964-1965

Frans van de Wiel
Plant bomen in Israël

1

2

3

4

5

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

landen

Frans van de Wiel Plant bomen in Israël

1

2

3

4

5

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

landen

Frans van de Wiel
Plant bomen in Israël