Raam. Jaargang 1964-1965

[p. 60]

Journaal

TEGENBOSCH: Als men sedert een jaar of wat opgehouden heeft deel te nemen aan de zorgelijke discussie, onderbroken door zogenaamde gemeenschapsmissen, oecumenische gesprekken en beslist wel bijdetijdse, geestig progressieve mopjes, discussies gewijd aan het Probleem der Geboortebeperking, en dan plotseling weer eens zoiets daarover in handen krijgt, Optimale nataliteit bijvoorbeeld, van onze naar men mag aannemen als het op discussiëren aankomt leiding gevende R.K. Universiteit, het boek bevat de verslagen van een congres van de medische faculteitsvereniging, 1964, dan blijkt, dat ze het er nog steeds over hebben. Op de oude manier. Door het er niet over te hebben. Wikkend van Misschien en Echter, Uiteraard, Daarentegen, en vooral ook Historisch Gezien en verboden en zondig tussen aanhalingstekens - zodat we het beste maar weer terugvallen op het woord van mgr. Bekkers, dat het moraalboek voor deze tijd (nog) niet te schrijven valt. Tot zo lang dus. Tot de Lerares der Volken haar huiswerk af heeft.

HAWINKELS: Voor men het weet peest Beatrix over de walletjes, hier een Strijdkreet aan de man brengend, daar een gewoon gezin opzoekend. Ze accepteert zo maar de koffie en de verjaardagstaart die haar wordt aangeboden, ze glimlacht begrijpend en zij wordt gefotografeerd door de enige medewerker van de Telegraaf, die niet op zijn achterhoofd gevallen is, zekere fotograaf Peter Zonneveld. Er is eventjes een rel in de nederlandse pers, maar onder het allesoverspoelende gesis en gesus dat deze instelling nu eenmaal gekenmerkt als 't jongske te Brussel het klateren, verzwindt Beatrix d'r avondlijke escapade, overigens niet buiten chaperonnering van een hoge officier van het Leger des Heils, in die glimlach van 't botert wel, 't botert niet, wat bomt het, welke U allen zo vertrouwd is uit de spiegel.

Nu vind ik alles goed en wel, maar iets als dit laat ik niet graag passeren. Ik lees alle kranten pas na een maand of wat, zodat ik pas op het idee gekomen ben om hierover eens een mond open te doen, nu U allen alweer zoveel andere dingen hebt gehad om over na te denken. Ik ben er tegen dat Hare Koninklijke Hoogheid gezinnen op gaat zoeken. Ik heb er niets op tegen als zij linten doorknipt, feesjes organiseert op haar eigen kleine knusse kasteeltje, en getuige is op Engelse bruiloften, maar ik vind dat zij bij het gewone volk uit de buurt moet blijven. t' Is op het moment dan nog wel zo, dat mensen zonder geld, ook geen privacy schijnen te mogen hebben, en geacht worden

[p. 61]

dolblij te zijn als er een functionaris, vergezeld van een glimlekkerende vrouw op een verjaardagsfeest komt binnenwaaien, om met lange tanden en een in de juiste plooi gerukt gezicht taart te gaan zitten oplepelen, die op Soestdijk nog niet eens aan het personeel gevoerd wordt, - dat is daar ook van adel, tot de stalknecht toe -, maar Beatrix heeft daar geen misbruik van te maken. Sociale nood is er, waarschijnlijk meer dan ons geweten lief is, maar de tijd dat men dacht daaraan iets te moeten, te mogen en te kunnen doen door het afleggen van opbeurende huisbezoeken, en het uitdelen van pannetjes versterkende soep, is, dacht ik toch, helemaal voorbij. Zij die eronder gebukt gaan, hebben geen belangstelling en geen liefdadigheid van node. En belangstelling van het genre dat onze kroonprinses ten toon spreidt, in haar dolzinnige verkleedpartijen, lijkt verdacht veel op liefdadigheid.

De problemen van materiële en geestelijke nood moeten wetenschappelijk en via een waterdichte wetgeving, meer preventief dan curatief, worden aangepakt, en geen bol glimlachje van welke hooggeplaatste dan ook kan dat vervangen. En wil er iemand jeremiëren over de persoonlijke vrijheid van onze prinses, die toch ook wel eens iets van het leven mag leren kennen, en die dat in-incognito niet kan doen, dan zou die iemand zich eens kunnen afvragen of gewoon afschaffing van het koningschap de persoonlijke vrijheid van de betreffende Familie niet al fors verruimen zou.

TEGENBOSCH: De Telegraaf heeft proberen uit te rekenen, hoe rijk de koningin en haar familie is. De voornaamste uitkomst blijkt, dat het moeilijk uit te rekenen is. De krant schijnt daaraan de conclusie te verbinden, dat het dus met die rijkdom nogal meevalt - wat je stiekum bent, ben je niet zo erg en is ook niet zo erg. De conclusie zegt meer over de krant als over de koningin en haar fortuin.

Nog een andere conclusie van de krant is, dat een president duurder zou zijn. En dit is dan vanwege de krant, die ook vóór de oorlog zo huilerig koningsgezind was, wel het sterkste argument vóór het koningschap en tegen de republiek. De Telegraaf speelt hier tegelijk op de sentimentaliteit van onze dames en de pinnigheid van onze heren.

Misschien zijn er daarnaast Nederlanders die, als het over behoorlijke staatsvormen gaat, noch slijmen noch de hand op de gatzak houden. Zulke zijn vóór de republiek. Of, als die conclusie te boud is, ten minste tegen de Telegraaf. Waarvan zij het maar een rotstreek vinden, dat die goedkeurend knikt, als de verdienstelijke Familie der Oranjes al jaren zoveel uit eigen zak moet bijpassen om het staatsvertoon hier rollende te houden...