Raam. Jaargang 1964-1965

[p. 1]

[Nummer 19]

Jac. Schreurs
Chantage op de Heer

Hoewel ik weet dat Gij mij op de handen ziet
Terwijl ik dit schrijf,
Weet ik niet of Gij mij wilt verstaan;
Gij doet soms zo vreemd, zo ver, zo onaangedaan;
Maar als Gij wilt dat ik in uw liefde blijf
Zoals ik ben en geen vreemde machten mij overmogen,
Neem dan voor ditmaal de blinddoek van uw hand
Van uw ogen
En lees, bid ik U, wat ik schrijf.

Ik heb U altijd gezien als een man,
Als de meest mannelijke man die ik kende,
En U ook als dusdanig bemind, gediend en toegesproken:
Als niet in odeur maar in zweet gebaad,
Met een blik van koper, een stoppelbaard,
En met handen vol zomersproeten
Zoals die van uw Neef de Doper;
Als ik het mis heb zal ik ervoor boeten.

Daarom ook doet uw doorngekroonde hoofd mij zo zeer
En zij het mij,
Een soms in kaarsvet gestolde vroomheid ten spijt, vergeven
Zo ik niet zo gretig en gedreven als anderen
Naar het bloed-en-water snak
Dat uit uw zijwond brak.

Met veel dingen, waarop uw klerken
In heden en verleden
Hun zegel drukten van mystiek,

[p. 2]

 

Heb ik, Gij weet het, geen vrede;

 

Andere weer kan ik maar moeilijk verwerken.

 

Ik houd het, om mij in het afmattend gevecht

 

Dat Leven heet,

 

Tegen de satan en zijn trawanten te sterken

 

Bij het dagelijks hard brood van uw Leer,

 

In het hemelwater van een eenvoudig geloof gedoopt

 

Als het te weerbarstig wordt voor mijn tanden

 

En uw vijand er hout in bakte.

 

 

 

Heb ik het andermaal mis, Heer, als ik aldus gezind,

 

Bij Simon Petrus vergeleken

 

Johannes maar een kind, een gaaplepel, vind

 

En Simon Petrus ondanks al zijn streken

 

Een kraan?

 

Want mannen, die voor U op hun hoofd gaan staan

 

Om te sterven, grijpen mij aan.

 

 

 

Het zal wel aan mijn opvoeding liggen, Heer:

 

Maar heiligen met haar op de borst, doen mij meer.