Raam. Jaargang 1963-1964

[p. 36]

P.H.H. Hawinkels
Gedichten

In de volheid der tijden, toen de man zijn huis verliet,
nerveus misschien, telkens omziend, (zocht hij wat?)
en het meisje, dat dezelfde was als hij, dezelfde,
op zijn weg kwam, waar die de hare sneed, toen
hadden die beiden deel, ach, aan een kus, zoals
er daarvoor noch ooit daarna een is geweest.

Toen week zij over een el en meer terug,
en nam een stand in en een houding aan:
haar armen, - het hoeft geen geheim te blijven,
dat deze met oksels verbonden waren, die
't firmament rechtvaardigden en de hemel zin
gaven, - haar armen recht op haar lichaam,
trillend als speren; en haar benen in de stand
van een gespannen, doelloze, verstarde sprong.

Zo stond zij, en van haar armen droop het vlees,
snel en kalm omlaag (vleermuisvleugels, vogelvlerken,
rafelige plooival, die bij 't zwijgen van wijzen uit
het oosten hoort): al haar vlees zocht de grond op:
daar stond nog haar gebeente, wit, glansde, en gaf
een indruk, zoals die ivoor in vroeger eeuwen maakte.

En zo hield hij meer van haar nog dan tevoren.

[p. 37]

 

Toen, op de dag nu dat seringen

 

langs de hoofdstraat optoornden uit hun struik,

 

als ijspegels of als bloemen van een soort,

 

waarmee gewone seringen niet kunnen concurreren,

 

is het gebeurd dat ik mijn geliefde

 

aantrof waar ik dat verwachtte, en zij mij,

 

en aanstonds sprak ik tot haar:

 

‘Al lang wacht ik op een gelegenheid

 

om U in het gezicht te kunnen spuwen, liefste,

 

om U te tonen dat ik ook voor dat bewijs

 

van zielsverbondenheid aan U niet terugschrik.’

 

En ik zag wel hoe zij schrok, toen boog ik

 

mijn bovenlichaam, buigzaam als tevredenheid,

 

naar haar toe, om het nat van haar lippen

 

te drogen aan een kus, die haar dieper

 

dan een van ons vermoeden kon gerust

 

moest stellen - geen van beide deed ik:

 

ik nam haar hand, en wandelde langs ons pad.

 

Daar ontdooiden de seringen, scheen het,

 

en vervielen in een geur, die nooit tevoren

 

is geroken. De seringen zijn niet ongeduldig:

 

zij wachten al zo lang.