Raam. Jaargang 1963-1964

[p. 157]

Catharina Kortebos
Eens zullen wij ontbranden

Er is in warmte een belofte,
over het water, boven de weiden,
vooruit op de weg. Ik ga, ik ben
deel van een brandende zomeravond.
Ik bid met de koeien, grazend
met haastige overgave
roestig gras totdat het donker valt.
Mijn oor behoort de rij van populieren
op hoge stammen, vlammende
kaarsen van geruis.
En al mijn dorst is water.
Brandbaar als olie speelt
het traag met een vuurrode zon.
De gele lissen
houden stil maar vastberaden
hun kleine steekvlammen gereed,
wachtend... Alles is belofte
van het vuur waarin wij eens
ontbrandend verteren tot
een lege, blauwe hemel
van aanbidding.

[p. 158]

De nonnen

De kerk is koud; zondagspak
en goeie hoed zijn neergestreken
als raven op een winters veld,
knielen, pikken rozenkransen.

Dan golft een zwarte wind
bebloesemd met gezichten,
buigt zich ter aarde,
rijst, zweeft uit en rust.

De grond is bereid, alles
wacht de Heer.