Het prince liet-boeck, of trompet des oorlogs

Waer in verhaelt werdt alle de voornaemste landt- en zee-slagen, beginnende met 't jaer van 1672. en eyndigende met het jaar 1675

t'Samen-spraeck tusschen Twee klopjens van Uytrecht, over 't vertreck der Franssen.

Stemme: Polyphemus aen de Strande.

'k Hoorde lest twee Klopjes klagen,
Seer verslagen,
Daer sy saten by malkaer,
Niemand wist dat haer yets hoorden,
Van die woorden,
Die verhandelt wierden daer.

'k Selt in 't korte gaen verhalen,

Altemalen
Waer de droefheyt in bestont,
't Was omdat de Fransen Koningh,
Hier sijn woningh,
Noch niet vaster hadt gegront.

Aeltje seyde lieve Suster,

'k Hoorde guster

[p. 51]

 

Seggen dat de Fransman hadt

 

Sticht van Uytrecht gaen begeven,

 

Daer beneven,

 

Oock de groote schoone Stadt.

 

Daer wy onse hoop in vonden,

 

Om de gronden

 

Van de Roomse heyligheyt,

 

Weder op een nieuw te plegen,

 

Heel te degen,

 

Met een vrye veyligheyt.

 

Maer nu is de hoop verlooren,

 

Die te vooren,

 

Ons soo lange had gevoet,

 

Dan den Fransman voort sou loopen,

 

Met sijn hoopen,

 

En verdrijven 't Geus gebroet.

 

O had dat eens mogen wesen,

 

Nu in desen

 

Ongelijcken troebel tijdt,

 

Al had ick mijn goet verlooren,

 

Van te vooren,

 

'k Was noch evenwel verblijdt.

 

Ja ick weter noch wel hondert,

 

Uyt gesondert,

 

Die dit wensen oock met mijn,

 

Dat men haestigh had vernomen,

 

Franse komen,

 

Om eens vooght te mogen zijn.

 

Dan had men in alle Kercken,

 

Weer gaen wercken,

 

Outers ende beelden in,

 

Oock soo had de Polecyen,

 

Gaen gedyen,

 

Altemael na onsen sin.

 

Maer nu dienen wy te peynsen,

 

Om te veynsen,

 

Of wy waren heel goet Prins,

 

Wie sal onse herten kennen,

 

Hoe wy bennen,

 

Niemant weeter eenighsins.

 

Doe sy Matje lieve Aeltje,

 

'k Weet een staeltje,

[p. 52]

 

Dat is al te openbaer,

 

Om ons weynigh uyt te vissen,

 

En te gissen,

 

't Js geschiet voorleden Jaer.

 

Dat men gingh van vreughde dansen,

 

Doen de Fransen,

 

Bodegraef en Swammerdam,

 

Hadden in de brandt gesteken,

 

Dat 's gebleken,

 

Doen de vyandt na by quam.

 

Oock wanneer door groote nooden,

 

Op ontboden,

 

Wierden soo veel Boeren hier,

 

Veel van onse Katholijcken,

 

Deden blijcken,

 

Dat men sagh aen haer geswier.

 

Datse liever wilde vechten,

 

Dese knechten,

 

Samen Kees en Henk en Floor,

 

Tegen onse dorps Regende,

 

Die sy schende,

 

Met veel schelden en gestoor.

 

Oock het sluycken om te spijsen,

 

Aen Lowijsen,

 

't Krijghs-volck dat tot Uytrecht lagh,

 

Deden oock veel Rooms gesinden,

 

Diese minden,

 

Dat is mee al aen den dagh.

 

Wy hebben al te bout begonnen,

 

Eer wy wonnen,

 

Ons komt wel een geessel toe,

 

Maer de Prins die is barmhertigh,

 

En goethertigh,

 

'k Hoop hy spaert ons dese roe.

 

Dit sy dan de eygen woorden,

 

Die ick hoorden,

 

En daer na ick oock bevant,

 

Dat door dwangh schijngunste toonen,

 

Die hier woonen,

 

Jn ons dorp tot Vaderlandt.

 

Dits geschiet tot Sevenhoven,

 

'k Sou gelooven,

[p. 53]

 

Dat op 't Sticht noch erger waer,

 

Want geen Geus en konder duere

 

Met getruere,

 

Soo wiert hy mishandelt daer.

 

Al dit woelen van die menschen,

 

En haer wenschen,

 

Was alleen om 't waerheyts licht,

 

Hier in Nederlandt te uyten,

 

En te sluyten,

 

En dat Baal wiert gesticht.

 

Maer alleen de Heer der Heeren,

 

Doet verkeeren,

 

Ons geleden smaet en vreught,

 

Lof sy hem voor ons bewaren,

 

Jn 't beswaren,

 

Lof sy oock Oranjens jeught.

EYNDE.