Pret in elfen- en kabouterland

[p. 11]

Baas bo-ven baas.

Er zijn al-tijd waag-hal-zen, ook on-der de ka-bou-ters.

Twee ka-bou-ter-tjes hiel-den al-le-bei erg veel van het-zelf-de elf-je. Ze pro-beer-den el-kan-der steeds naar den kroon te ste-ken, om bij het elf-je in de gunst te ko-men. Dit moest op ze-ke-ren dag ver-keerd gaan.

[p. 12]

Zoo-juist was ‘Pie-ter Snoe-ver o-ver de beek ge-spron-gen, het-geen een goed-keu-rend knik-je van het elf-je op-le-ver-de. ‘Klaas-je Durf-al’ had dit nog niet ge-zien, of hij zou iets veel moei-lij-kers doen.

O-ver dat-zelf-de beek-je span-de hij een touw en met een bloem als pa-ra-sol ge-wa-pend om zich in e-ven-wicht te hou-den, zou hij eens wat la-ten zien.

De paal waar-aan het touw was vast-ge-bon-den, haalde zijn schou-ders eens op; ook de zon keek on-der-zoe-kend toe.

Pie-ter Snoe-ver had de groot-ste pret, want het touw was te zwak. Rrrrt...! Het touw brak en Durf-al lag in de beek. En Snoe-ver had het elf-je voor zich al-leen.