Politieke balladen, refereinen, liederen en spotdichten der XVIe eeuw

Moralisatio.

O lustighe joncheit, waer zydy henen?
Hoe schoone ghy waert, dynct wat ghy zijt,
U onderstant zijn al broossche lenen;
De blomme nu bloeyende es stracx verdwenen,
Verganghelick es al u jolijt,
By uren, minuten vergaet den tijt.
U bloeyende jeught en es niet dan mes;
Niemant en weet hoe by de doot hem es.

[p. 321]

 

Duust jaer en es niet een ooghen-upslach

 

Om de stervende creature:

 

Den lesten dynct ons den eersten dach;

 

Maer nemmermeer en dynct ons, o wach!

 

Den eersten dach, de laetste ure.

 

Ons voorders zijns nochtans figure,

 

Wy en hebben hier gheen blyvende erfven;

 

Alle Adams kinderen moeten sterven.

 

 

 

Ick weet dan dat ic sterven moet,

 

Ghelijck den verwijsde man ter doot.

 

Tijt noch wanneer, noch stap noch voet,

 

Noch waer ic henen zal en ben ic vroet;

 

Maer zoo ic hier naect quam vertreck ic bloot.

 

Wat baet macht, edelheit of rijcheit groot,

 

Die men hier zoo verganckelic weet;

 

De rijcste behoudt maer een lynen cleet.

 

 

 

Wat helpt my dan, ellendig man,

 

't Vulcommen van mynen appetyte!

 

't Es leden, noch willic, maer ic en can:

 

Al bloeyende ben ic mijns levens van,

 

Al levende weerdick mijns levens quyte,

 

Al lachende ghemesse ic van jolyte,

 

In voorspoede fael ic van ghelucke;

 

Alle eertsche vreucht verkeert in drucke.

 

 

[p. 322]

 

Oorlof, verganghelicke vreught,

 

U troost es ydele ende al mijn hopen;

 

Ontslopen es my mijn bloeyende jeught:

 

Audtheyt, daer niemant af es verheught,

 

Die heeft my sluypelinghe becropen;

 

Een lettel gheen, curtsen oft ander nopen

 

Van ziecten zullen my t'onder brynghen;

 

De doot es 't laetste van alle dynghen.

 

 

 

Oorlof, ghy vrauwelicke chieren,

 

Laes! lustighe dieren, 't es naer de noene,

 

U ommehelsen; u blyde manieren

 

En mach ic ghebruken noch meer hantieren.

 

De boomen en zijn niet altoos even groene,

 

Men ziet veranderen 't jaer by saysoene,

 

Mynen tijt es wech, mijn crachten falen;

 

An tijt voorleden nes gheen verhalen.

 

 

 

Oorlof, melodieusen sanck,

 

Laes! blyde gheselschap, den tijt es gaende;

 

Rijnswijn noch delicieusen dranck,

 

Snaerspelen, noch glorieusen clanck

 

En connen ons niet ghehouden staende.

 

Mijn jeught die ic ghedurich waende

 

Es t'enden adem by nae versmacht;

 

't En es gheen morghenstont sonder nacht.

 

 

[p. 323]

 

Als mijn jeught was in vigeure,

 

Was al mijn faict solaes t'hantierne;

 

Den tijt ghynck wech, den tijt ghync deure,

 

Tijt leet altijts vry van ghetreure,

 

Bleef aldus in edelen regierne.

 

Al slapende beghin ick te faellierne,

 

D'oude daghen hebben my betraept;

 

In vresen es 't schaep als den helder slaept.