|
| |
Refereyn/baladewijs.
Hau, Leeukin van Ghendt, wildy niet hooren?
Ghy pleeght zoo lichte te stampen en smooren,
Doet open u ooren, hau, Leeukin van Ghendt!
Wat duyvel! hoe light ghy dus doof en blendt!
Wildy niet aenzien den jammer groot,
Die bloedighe tranen, den grooten noot,
Die binnen u palen zijn in saysoene?
Het schijnt ghy en hebter niet mede te doene,
Of dat u de zaecke niet anne en gaet,
Al wat men bedrijft, 't sy goet oft quaet.
Al zidy die Conynck van alle dieren,
't Herte dat schijnt u te faillieren,
| |
| |
Dus willet hernemen en scherpen u clauwen,
Of zy zullen met u ghecken die u benauwen,
En zegghen: ‘Dit Leeuken, naer haer bediet,
Can stampen en smooren; maer anders niet.’
Wat zaude ic toch scherpen mijn tanden oft clauwen?
Mijn leden faillieren, mijn beenen die vauwen,
Tot vechten en ben ic niet meer bequame.
Ic was te vooren van grooten name,
Eer my den Vos dus hadde bedroghen;
Maer als hy mijn herte my heeft ontoghen,
Zoo ben ic zonder verstant ghebleven.
Ic hebbe veel zaken zeer hooghe gheheven,
Maer luttel tot goeden effecte ghebrocht;
Want dat my hedent heeft goet ghedocht,
Dat es my 's anderdaeghs vrough berauwen.
Ic hebbe ghemeent veel wonders te brauwen;
Maer, eylacen, 't es al te vergheefs verziert,
Daer wijsheit ghebreect en 't herte failliert;
Dus muegdy wel zegghen, naer u bediet,
Dat 't Leeuken can stampen; maer anders niet.
Al hebdy den Vos u herte ghegeven,
Ghy en zijt van rade niet gheheel begeven,
Hy heeft u ghelaten tot uwer eeren
Een groot ghetal van nieuwe raedsheeren;
| |
| |
Verstandighe mannen van grooter scientie:
Twee bancken van wette vul experientie,
Ghedaeghde mannen ten pensioene,
Den Crychraet vailliant van grooten doene,
Noch Dekens en Ghezworens in grooten ghetale,
Colonnels, Capiteynen, een vulle zale.
Voorts hebdy den Breeden Raedt ofte Collatie,
Die elck moet volghen zonder gratie;
Dus schept couraige, wilt vromelick vechten.
Goeden raet es beter dan duusent lantsknechten,
Oft anders blyve ic by mijn bediet
Dat 't Leeuken can stampen; maer anders niet.
Wat wildy my noch tot vechten raden,
Beroerighe gheesten, vul quade daden,
Mijn clauwen die zijn meest al ghevort,
Mijn zenuwen zijn my al afghecort,
't Welck waren de schatten van desen lande,
Die in kercken en cloosters menigherande,
Over duusent jaren waren vergaert,
En totter nootsaecke daer laghen ontspaert.
Die zijn nu al ghecommen tot roove,
En van de ghene, zoo ic gheloove,
Die my hebben ghebroght in dit prelot.
Ic hadde veel beter ghebleven in mijn cot
Dan aenghenomen eens anders kyvaige,
Daermede ghesturt es alle mijn pottaige;
| |
| |
Dus magh ic, eylacen! naer u bediet,
Wat stampen en smooren; maer anders niet.
U excuse light, zo ic can hooren,
An faulte van schat ende van tresooren;
Nochtans en esser noyt Prince bekent,
Die binnen Vlaendren oft binnen Ghendt
Up zulcke schattinghen heeft ghedocht,
Als daghelicx worden hier upghebroght;
Want vijfste penninghen zijn al ghemeene,
Generale middelen voor groot en cleene,
Ghelt van fluweele, de dobbel imposten,
Vier dobbel assysen, soldaten, oncosten,
Gheweldighe leeninghen zijn in saysoene;
Provisie van grane staet elcken te doene;
Officie-ghelt, maentghelt; noch zeggen de vossen
Dat elck zijn hooft zal moeten lossen.
Hiermede wilt vechten, oft naer mijn bediet,
't Leeuken can stampen; maer anders niet.
De schattynghe es groot, zo ic moet kennen,
Om d'oorloghe tot goeden eynde te mennen;
Maer, eylacen, 't ghelt es zoo besteken
Van ons eyghene commysen, vul listighe treken,
Dat alle die schatten ons worden ontvonden,
En in Duutslandt oft over den plasch ghesonden,
| |
| |
Daermede zy domineren en dryncken den wijn,
En gaen ghecleet in 't vulle sattijn.
Dit zijn de ghene, die ons d'oorloghe aenprysen,
Ende en willen den paeys niet laten verrysen;
Maer slachten den salamander fier,
Die neempt haer voetsel ende leeft in 't vier,
En laten mijn jonghen, vul van ghebreken,
Sterven van aermoede met zulcke treken;
Dus magh ic, eylacen! naer u bediet,
Wat stampen en smooren; maer anders niet.
Indien de zaecken zoo zijn ghestelt
Dat u zaude ghebreken goet oft ghelt,
Zoo wilt u herte tot paeyse keeren;
Maer om 't selve te doene tot uwer eeren,
Wilt eerst den Vos met zijn Raedsmannen
Van u verjaghen en scherpelick bannen,
Ende nemen ten rade goede mannen neutrale;
Niet ghierich, noch wreet, noch partiale,
Noch ooc beminders van der Inquisitie;
Maer van Gods eere ende van der justitie;
Die niet en aenzien dan ruste en vrede,
Ende 's landts welvaren ende van der stede.
Laet dese ghewerden met goeder devotie,
Zy zullen paeys maken zonder commotie,
Zonder bloet-vergieten oft yemants verdriet;
Want stampen en smooren en helpt al niet.
| |
| |
O Prince der Princen, och, God van vrede!
Wilt strecken u ghenade up dese stede,
Ende laet ons toch volghen al zulcken raet
Dat wy, bescreyende ons groote misdaet,
Ons leven bekeeren tot uwer eere,
Met broederlicke liefde naer uwe leere.
Weert haet ende nijdt ende quaet bemoeden,
Ende wilt aenzien de scherpe roeden,
Daer mede wy jammerlick zijn gheslaghen;
Wilt van ons keeren die zware plaghen,
Die onse vyanden ende vrienden meest
Ons daghelicx aenbrynghen; wilt uwen gheest
Van paeyse ons zenden, met dat ons dient,
Al hebben wy meerder plaghe verdient,
Up dat wy u loven zonder verdriet;
Want stampen en smooren en helpt al niet.
Die niet en can vechten, die moet wel kiesen
Paeys te maken of al te verliesen.
|
|
Auteursrechtvrij