Politieke balladen, refereinen, liederen en spotdichten der XVIe eeuw

Refereyn.

Glorieert, Colonnellen, Capiteynen, Bevelhebbers vul trauwen,
Niet ontsiende eenich benauwen voor uwen lantsheere;
Voor Doornicke en wilt gheenssins verflauwen,
In den winter te velde ligghende met vroomen keere.
An den hoogh gheboren Prince van Parma neemt uliêr leere,
Die hem daer tooght vailliant

[p. 269]

 

Om de stadt te mineren diligenteert wel zeere

 

Tot 's Conyncx behouve playsant;

 

Want van selfs zo zal noch commen ter hant

 

De Tornisijnsche natie.

 

Hy en past op haer pruescheyt oft audtheyt promant

 

Voor dat zy roupt: ‘Gratie!’

 

Al contrarieert se den Conynck en zijn Hoocheyt met blamatie,

 

De roede es in 't landt om haer te bedervene.

 

Zyn Alteze dynckende met blyden imaginatie;

 

Lovelick eyst voor zynen lantsheere in 't harnas te stervene.

 

 

 

Al zijnder 's Conyncx capiteynen zom bleven ter stede,

 

Het es vroom edelhede, die 't hemliên doet bestaen.

 

Een clouck ghetrau herte en heeft nemmermeer vrede

 

Voor dat hy de landen zynen heere ziet onderdaen.

 

't Blijct aen Mons de Vaus, die voor Doornick heeft de doot ontfaen

 

Dwelck hem es te prysene.

 

Ghetrauheit en Liefde dede hem sulck werck angaen,

 

Daer ander zijn te wysene

 

Ter schande. Mons de Bours en vreesde ooc gheen afgrysene,

 

Die zijn leven loyale

 

Voor 's landts welvaert avontuerde den wormen te spysene,

 

En Glayson Orientale

 

Hemliên tooghende ten storme onder Duyts en Wale

 

Ten dienste van den Conynck om prijs te verwervene,

 

Niet vreesende te commen in Machabeus pale;

 

Lofvelick eyst voor zynen lantsheere in 't harnas te stervene.

 

 

[p. 270]

 

Al zijn dese ghepasseert, God wille de zielen laven,

 

Daer zijnder noch die slaven in 's Conyncx dienst, God weet!

 

Mijn heere den Marcquys en Montengny, edel en rijck van haven,

 

Met meer andere, die dagh en nacht zijn bereet,

 

Om 's landts rebelle te beraden leet.

 

Zoo dat heeft ghebleken

 

Als Montengny in Meenen eerst quam deur liefde heet;

 

Den vyandt noyt ontweken,

 

Zoo men van zijn vailliantheit eeuwich zal spreken,

 

Ende den Marcquys clouck in 't werck

 

T'Inghelmunster en heeft hy Lanoue niet bezweken,

 

Al was hy vier mannen sterck

 

Teghen eenen; hy vermoorde se en slough uut haer perck.

 

't Selve zullen zy oock bestaen om Doornick af te kervene;

 

Dynckende, 't sy deur vier, sneeu of 's waters merck,

 

Lofvelick eyst voor zynen lantsheere in 't harnas te stervene.

 

 

 

Princelicke Prince van Parma, vul courage,

 

De Doornicksche murage en zal hy niet verlaten

 

Voor zy al t'samen met een herte ende een omage

 

Roupen in oodmoedicheyt: ‘Wy zijn 's Conyncx ondersaten!’

 

Daer toe hem zullen assisteren de voornoemde potestaten,

 

Dwelck nu staet te gheschiêne,

 

Al hebben zy vergheten het bedwanck boven maten

 

Van 't jaer derthiene.

 

Vlaendren en d'Inghelsche en stonden zy doen niet t'ontvliêne,

 

Ende corts daer naer,

[p. 271]

 

Zoo en pooghden zy ooc 's keysers macht niet t'ontsiene,

 

Als men schreef XXI^tich jaer.

 

Veel schampts en vileynie stroyden zy zonder vaer;

 

Maer zyne Majesteyt bedwanc se francx Conyncx t'ontervene.

 

't Selve, o vroom heeren, ghebruyct, niet ontsiende de doot, maer

 

Lofvelick eyst voor zynen landsheere in 't harnas te stervene.

 

 

 

1581.

 

Louys H.M.