|
| |
| |
| |
Balade.
Wraeckgierighe herten met nyde deursteken,
Wiens vyngheren leken van den onnooselen bloede,
Gods gramschap is op u, om d'overdaet te wreken,
Die men uut u ziet spruyten deur bloetgierighen moede.
Ghy ziet waer ghy compt 't is al teghenspoede,
By daghen en nachten naect u zuchten en beven:
Een ander meent ghy smyten, crijght zelve de roede;
Die onruste souckt, moet in onrusten leven,
Ende hem wilt God begheven.
Wie can van ulieden dueght verclaren,
Die bet dan drye jaeren bloetghierich hebt geloopen,
Den Edeldom vanghende, schendende kercken en autaren,
Den onnooselen tot wrake met ghelde te coopen.
Zijn dit wercken van Christum? 't Zijn dat men u moet
stroopen,
Ofte met Pharao in de roode zee leere baden;
De goede laet ic met vrede t'samen hoopen,
Hemlieden allen bevelende in Gods ghenaden;
Ic hebt alleene op den quaden.
| |
| |
Ghy schijnt wel een natie van God verlaten;
Want u en magh baten zijn straffe zwaerlijck,
Het bleeck als
Montengny in Meenen quam
met zijn soldaten
Naemdy mijn heere Hessele tot confusie claerlick
Metten Souverain, om wrake te hebben waerlick,
En ghy wierpt se te waghen om de doot te verwervene,
Meenende Montengny daer deur te doen wijcken eenpaerlick;
Maer hy zeght: ‘'t Is eere voor zijn lantheere hem t'ervene,
En in 't harnasch te stervene.’
Van Cains bloede wel zidy ghesproten.
Wie hoorde noyt alzo coten twee persoonen ter doot;
Maer teghen 't recht ghebruycty al u exploten.
Ter plaetse haer stervens sprac
Ryhove met nyde groot:
‘Openbaert u consoorten tegen 't vaderslant mijnjoot,
Welcke verraders met u 't ghelt deelden boven maten.’
Met zachtmoedicheit antwoorde Hessele ter noot:
‘Van consoorten of ghelt en weet ic; maer God zal in staten
Gheen quaet onghewroken laten!’
Met roeden was hy daer ghedrgeeht te castyden,
Elc moght verblyden in zijn patientie t'anmercken,
Hem zelven ontcleedende om voor de waerheit te lyden.
Elc riep: ‘Crucifige!’ De goede deet snercken
Zijn ghebedt totten Heere; moght hy qualic stercken
Deur de dulheit des volcx, dat daer was onbereden.
Met de kinderen van Ammon ghync Ryhove wercken,
Want deur ghewelt wiert zynen baert afgesneden;
| |
| |
Dry persoonen, maer gheen waerachtich Godt,
Wesende t'samen zot, in dronckenschap der hooverdyen,
Deelden zynen baert; noyt scandalueser lot!
Op haerlieder hoet sag menser mede ryên;
Maer in patientie hoorde men hem vromelijc stryên,
Zegghende: ‘O Heere! wilt se met uwen gheeste vry voên,
Mijn sonden hebben verdient dit groot castyên,
Mijn vyanden, die hemliên nu tooghen bly, coen;
Want zy en weten niet wat zy doen!’
Dus bevelende zynen gheest in 's Vaders handen
Bragt men de
Visch met schanden, naer 's weerelts
treken.
Ter leeren opgaende met zwaren banden:
‘Hoe luttel weet ghy wat ghy doet!’ Was sijn spreken.
D'een riep: ‘Verrader!’ D'ander: ‘Den hals moet hy breken,
Bloethont, die den rechtveerdighen de doot hebt gheschoncken,
Zonder sententie!’ - ‘Contrarie wert ghebleken!’
Sprack hy daer staende, met lyden deurdroncken,
Verwachtende naer 's doots voncken.
‘Mijn huusvrau wert t'avont te Ghendt in stede,
Dus biddic met bede, wilt zo langhe vertrecken,
Met al de sententien, mijns rechtens zede,
Commende van boven mijns overheyts plecken.’
Deur welcke woorden hy
Burcht dede verwecken
Van de leere te doen commen om hem t'anhoorne;
Maer den moordre hem aensprekende saghmer mê ghecken:
‘Doet wech! doet wech!’ riep hy, in verwaenden toorne,
| |
| |
Dees twee gheexecuteert ter drouver uren,
Heeft menich doen truren en lyden blaken;
Ryhove met Nero verhart als muren,
Heeft de lichamen thien daghen en nachten doen waken,
Daer zy menighe wonden ontfinghen ter wraken.
Wie hoorde noyt horribelder werck in 's weerelts neste?
Die haerlieder toorne aen de doode niet en staken;
Maer al dat ongoddelick es tiert qualic in 't leste,
Ten slote van hemliên, het dient verhaelt,
Doen
Hessels betaelt Adams schult hade,
Zijn coleur te veranderen heeft ghefaelt;
Want als snee in witheyt, teghen der naturen pade,
Bleef zijn coleur, ja, de thien daghen, deur Gods ghenade,
En heeft men zijn lichaem niet zien verkeeren,
Dwelc selden ghebuert; in 't leste creech hy der eerden
schade.
God toogh zijn teeckenen tot 's menschen leeren,
Maer dese verhart heeft God ghesonden,
Ic moet oirconden, voor Meenen sijn punitie.
Zy wilden 't belegheren ten selven stonden,
Doen zy vertrocken van de voornomde injustitie;
Maer zeker de Malcontenten hadden de suspitie,
En vielen se op 't lijf sonder langhe touven.
Wel twaelf hondert bleven daer om die malitie,
Zonder die verdroncken; doen sagh men bedrouven
| |
| |
Binnen Ghendt was groote beroerte alomme
Om dat haerliêr somme so haest was gheleyt;
Om dry myten haddic wel Ryhovens willecomme
Ghegeven, maer hy braght de minute, soo men seyt,
Welcke pennyngen waren slaghen sijns volcx, wie 't greyt;
Dus moest hy den last der wraken ghehynghen.
Meenen te occuperen was zijn bescheyt,
Hy hadde den wille, maer in God is 't volbrynghen
Noch meerder wrake is haerliêr verstorven,
Voor Willebroeck bedorven wiert gheheel d'armeye;
Ruyters en voetvolc hebben daer verworven
Veel doode formen, voor de malveseye,
Die zy hadden uutgheperst, wel t' haren greye,
De aerm lantsliên met overdadighen wille;
Marneau quam ghevlucht binnen de
Gentsche valeye.
't Is quaet met zijn overheit leven in gheschille,
Doen was 't weder in roere van strate tot straten,
D'een hadde ghelaten, haren man ter doot;
D'ander was ghevanghen t'sijnder onbaten,
Ander ghecten daer mede, seggende: ‘Sy schieten met loot
Die Malcontenten, dus wacht u van den cloot!
Al es haerliêr hoop cleene, het valt hemliên vramelick,
Speurt de weghen wel om te loopen ter noot;
Want een cleen mugghe es dickmael seer pramelick,
Zo dat voor u blijct blamelick.’
| |
| |
Uut groten spyte, dat hemliên wiert ontknocht,
Zo hebben sy brocht een legher te velde.
Gode lof, zy sijn voor Gheersberghe gherocht;
Daer wierden sy betaelt, maer niet met ghelde,
Voorwaer den loop haerliêr noch eens quelde.
Vele quamen in stadt metten hoofde verdraeyt,
Meenende dat
Egmont haerliêr voetstappen telde;
Het zijn al wraken van God ghesaeyt,
Dus siet dat ghy hem paeyt.
Hoe God hemlieden meer punitie zandt,
Zo sy, als den diamant, versteender bleven.
Rooven, branden, vertrasseren 's conyncx landt;
Schelmen, moorders en straetschenders bevel ghegeven;
Den edeldom verjaeght, 't gheestelicke verdreven;
De sacramenten vertorden, Gods sanctuarie gheschent;
Eyghen bate en hooghmoedicheit braght se in sneven.
Hembyze en
Ryhove stelden 't eerst op
teGhent,
Deur dat se God heeft verblent.
Daer naer sagh men se om 't Prioorschap kyven,
Elckanderen t'ontlyven sochten zy, het can blijcken;
Den eenen boven
Oraingne wilde hem selven beclyven,
Waeromme dat hy moeste uter stadt wijcken.
Met
Lanoue als colonnel, sagh men se
verrijcken,
Zegghende: ‘Niet en magh ons nu ghebueren dan glorie!’
Zy hadden wel moghen sijn vonnesse strijcken;
Want den ontrauwen bouve en hadde noyt victorie
| |
| |
Cortrijcke in te nemen was al zijn vermeten,
Zo es hy gheseten, met zijn rosvolc te peerde;
Maer t'Inghelmunster wiert hy op synen balgh
ghesmeten,
Ende die cousten liepen doen haerliêr veerde.
Lanoue en
Marquette, als de onweerde,
Die wierden ghevaên; haest wiert blijschap verkeert, fijn,
Den loop hemlieden daer wederom deerde.
De heiligen selden in haer lant gheëert sijn;
Lanoue heeft daer gheleert pijn.
Zy waren wel acht mannen teghen een,
Noch hebben zy bedeghen cleen victorie ten pleyne.
Ammunitie en vivers, 't es groot om weghen, reen,
Met drye canons verlieten sy niet cleyne.
Twee daghen te vooren quamen zy in weyne,
Deur de Malcontenten, die hemliên seer stijf, ras
Te Pont-à-Ronne wel iiije versloughen
ghemeyne,
Deur mijn
heer den Marquys, die se haestich op 't
lijf las,
Proufden zy wat sijn bedrijf was.
Voor Cassel de
heer van Montengny met cleender
benden
Was 't die daer schenden
Warro als een verradere;
Zes mannen teghen een, so de ghevanghenen bekenden,
Was hy wel sterck, met de Ipersche adere.
Sent Andries leyt
Balfort sijn handen te gadere,
Die hem gaf ghevaên met meyneede verbonden fel;
Om t'ontryden was hy noch zijns selfs beradere,
Dwelc hem dede sterven met dootlicke wonden snel;
| |
| |
Deur den Westcant wildy met ghewelde gaen halen
Inghelsche, Schotten en Walen, van Geneven
ghesonden,
Dwelck
Montengny hoorende is rasch, sonder
falen,
Met zijn volck ghecommen, segghende met loose vonden:
‘Die Gantoysen blyven even bot, hoe dat ic se heb gheschonden,
Ic wille haer noch eens gaen fautsonneren;
Want om de Quater fois monsieurs in t'halen, ic moet
vermonden,
Dienen zy in goede ordre ghestelt tot haer lauderen,
Om alle schande t'eviteren.’
Maer als die Gantoysen zijn comste vernamen,
Zy begousten haer te schamen van zijn ruydt hantieren,
En vertrocken voor Dixmude met haer maght al
t'samen,
Ende en dorsten niet dieper in den Westcant logieren,
Dwelck niet jeghenstaende die Malcontenten met fel manieren
Hebben daer bet dan duysent Gantoysen versleghen;
Haren buyt was daer wel zes hondert peerden tot haer
vercieren.
Doen hadden die botte Gantoysen een ander fautsoen ghecreghen
Om de Franchoysen te verteghen.
God heeft laten gheschiên corts alle dees saken
Om dat ghy soudt staken u valsch opinioen;
Want 't en zijn niet dan roeden ghestelt ter wraken
Voor 't onnoosel bloet, dat men u ziet verdoen.
Deur oorloghe en dieren tijt, loopty al verhoen,
En niet dan 't onnoosel bloet ghy belasten wilt;
Als den leeu hongherich maect u met de schapen te voên,
Zot es hy die eens anders goet antasten wilt,
En hem daer deur op masten wilt.
| |
| |
Deur al dees teeckenen, die u God toestiert,
Noch blijfdy gheviert, als boose vassalen,
Durstende naer 't onnoosel bloet onghemaniert;
Want den XIen December hebdy doen halen
Adriaen Van Casele, mits het
betalen
Te Liekercke zijn rantsoen van dry hondert
croonen.
Onnooselick wiert hy ghevaên op de Aelstersche palen,
Dwelck men die van Moorsele, om een verschoonen,
Capiteyn Christael, binnen
Liekercke de meeste,
Hooveerdich van gheeste, wel t'uwer schanden,
Vercoopt de menschen voor ghelt als een beeste,
Hoewel God heeft de wraken al in zijn handen;
Maer, lacen, desen ghestelt in banden,
Den XXVIJen der zelver maent, zo dat nu schijnt,
Wiert gheleet ter banck deur des leeuwen tanden,
En ter doot als een moorder, om zynen dienst ghepijnt,
Zijn belydinghe magh elc wel bemercken,
't Sy leecke of clercken, en zijn bedienstich leven.
Om de heeren te verlossen heeft hem God willen stercken,
Die haerlieder Conynck zijn ghetrauwe bleven.
En zijn Heilighe Kercke, zeer gheerne in sneven
Heeft hem selven ghestelt, so dat dwerck nu betoont,
Daer vooren zijn lichaem ter doot te gheven;
Maer fij hem, die met ontrauwe ghetrauwicheit loont,
Als 't in
Ryhove blijct oont.
| |
| |
Deur de liefde sijns Conyncx heeft hy subytelick
Om de woorden verwytelick hemlieden ghedaen, met onminne,
Hem zelven gheavancheert niet t'uwaerts spytelick
Om den edeldom t'ontslaken met vierighen sinne;
Want hy vreesde altoos, deur u nydighe spinne,
En de raserie van Communitas, die haerlieder bloet wilde
zuypen,
De Maeght nemmermeer te wesen 's Conyncx vriendinne;
Want alsser eenen quaden roep quam 't moest op haerlieder cappe
druypen,
Zy en wisten waer cruypen.
Hadden zy misdadich geweest teghen 's Conyncx landauwe,
Zelve had hy se in rauwe wel helpen binden;
Maer neen zy, sy zochten de welvaert van man en vrauwe,
En den oorspronck van u schelmerie te verslinden;
Want zy wel ghewaer wierden het verradich onderwinden
Van
Oraingne, u toelatende de landen te
verwaten,
Deur haerliêr saisissement het ghemeente te verblinden,
Waer deur zy lettel vrienden vonden, hemlieden toeghelaten;
Maer hy quam se in baten.
Als angaende van Ghendt de entrepryse,
Met rypen advyse, bestont hy als slave;
Want daghelicx uwen boosen voortganck wrocht in hem afgryse.
Zo hadde den Coynck sijn autentycque have
Wel willen doen restitueren; want hy als Grave
En naeste hoyr
Vlaenderen trauwelick heeft ghesworen;
Waer vooren hy sijn leven ter doot offert als gave,
Zynen lantheere boven u schelmen hebbende vercoren,
| |
| |
Had 's Conyncx volc in stadt ghecommen, zeer cleen oultraige
Van heere oft paige soude men hebben ghesproken;
Maer elck soldaet voor zynen buyt XII maent gaige
Zoude hebben verworven, dan had men ghewroken
De opstelders als mutijns, om haerlieder vleesch te coken
Tot spyse den voghelen; want zy daer naer verlynghen,
Die 't onnoosel ghemeente teghen haren Conynck stoken.
Niet jeghenstaende dies, hy wilt se sonder verstrynghen
Jugiert nu, ghy schelmen, in u conscientie bloot,
Hoe ghy ter doot rechveerdichlijk cuent condamneren,
Om dat hy eene zijn have ghestolen groot
Souct hem te doen keeren, naer rechts useren.
De straffe staet up uliên te opereren,
Niet hem die den Conync diende en 's lants welvaert soet;
Ghy, die zijn landt onthaut om uliên prospereren,
Zijt dieven, nemende menich catholijck vermaert, goet,
En zijn dienaers niet en spaert vroet.
Als van Dendermonde dat hy hem ooc daer vant,
Dat es constant, 't en darf niet sijn blijckende;
Hy was een dienaer des Conyncx binnen Aelst playsant,
Om 't ghemeente voor te stane in 't recht niet wijckende,
Zo hy heeft ghedaen hem selven derrewaerts strijckende;
Want hy wast schuldich, dat mijn propooste is,
Want voor den vyant moeten zy dicwils sijn omkijckende.
Die moet op ghena leven, 't sy suydt oft oost is,
| |
| |
Dits zijn belydinghe, edel van conditie,
Dat ghyliên noteert malitie, hem anseght blamelick;
Maer valscheit en verraet es al u suspitie;
Want 't faict van Dendermonde op de priesters
tamelick
Lietty uutgaen in drucke, nu eyst bequamelick
Hem op den hals gheworpen, wie 't heeft bequolen.
Binnen Ghendt en saude, zeyt ghy, niet lichamelick
Te lyve hebben bleven, maer fraudelic schijn onverholen
Op de lueghene is gheheel u rijcke ghebaut;
Want menich benaut maecty daer deur metten monde.
Ghedynct
Hessels doot (somen seght), die u
raut;
Wat victorie u God daer deur heeft ghesonden;
Uwen legher, soo voorseyt is, dickmael gheschonden,
En een knaghende conscientie, die quaet ansiet al.
Bidt God om ghenade, want sijn gramschap is ontbonden;
Die t'halven wederkeert en doolt niet al,
Twee poorters van Axele moet ic beclaghen,
Die ghy tot u behaghen hebt t'Axele doen vanghen;
Ja, broght tot Muelenstede in den nacht
verslaghen,
En naer menighe wonden hebben sy de doot ontfanghen.
Dan hebdy se ghedolven tusschen twee muelens naer verlanghen,
Op dat men niet en saude weten waer sy zijn ghevaren.
O boose tyrannen, hoe cuent ghy d'onnoosel dus pranghen?
Ic duchte God sal u noch plaghen eer corte jaren,
Ende die boose niet sparen.
| |
| |
Den XVIIJen Decembris wiert hy ter doot verwesen
Om de waerheyt verknesen, en zijn constantie;
Twee ministers wierden ghesonden om hem te belesen,
Met hemliên en was niet zijn accordantie;
Beschaemdelick vertrocken zy met onplaisantie.
Hier uut blijkt de tyrannie en uws boosheits crielen,
Dat zy niet alleene t'haerder sonden abundantie
Het lichaem soucken te bederven en te vernielen;
Maer ooc die aerme sielen.
Ter plecken zijns stervens was hy ghevoert,
(Wie isser hem en roert compassie, zo ic wane,)
Op een hurde, als een moorder, welc menich herte deursnoert.
De quatwillighe met roupen stonden te bestane,
Veel injurien t'sijnder glorien deden zy hem ane;
Met patientie sach men hem daer in verblyden,
Niet ghelijc sommighe van hemliên die plochten te gane
Om haerliêr misdaet noode ter doot; het is hert om lyden,
Die om andere moet stryden.
O ghetrauwe, vroom Christenen, het is ghebleken,
Men hoorde hem spreken voor leecke en cleercken;
‘Soo ic van mynen Conynck niet en ben gheweken.
O broeders, met sijn trauwe wilt uliên ooc verstercken.
Strijt vroom met my, als leden der kercken,
Gheloovighe Catholycke, laet uliên ghenoughen.
Niemant van uliên, biddick, in de Nederlandsche percken
En ontstichte hem in mijn doot, die God soo belieft te
voughen,
Al was 't dat mijn vyanden loughen.
| |
| |
En vreest niet de tyrannen, maer weest God ghetrauwe,
Is 't man oft vrauwe, en uwen Conync jolyselick,
Al moghen zy het lichaem brynghen in rauwe,
De ziele behoort God toe, die se verlost heeft pryselick
Metten pant zijns dierbaer bloets; wie en zou dan avyselick
Hem niet geerne stellen in Gods ghewillichede?
Niet als een verrader, maer voor 's lants welvaert wyselick
Bevele ic mijn ziele binnen der Gendscher stede
In 's vaders moghenthede!’
Neempt hier in corage, edel catholijcke,
't Sy aerm oft rijcke, dat 's mijn oratie;
Die gave des gheloofs van Christum publijcke
En wilt niet verlaten om 's vyants tentatie,
U zelven versterckende deur de Godlicke imaginatie,
Al zou men u lichaem de vogels te velde coken.
Voor God en den Conync blijft stantvast, sonder murmuratie,
Metter tijt wort den rechtveerdighen altijt ghewroken,
Zoo schrifture heeft ghesproken.
Bekeert ooc, 't is tijt, ghy Neroots gheslachte,
Die in u ghedachte haest hebt vergheten
Die geessel des Heeren, die hy onlancx wrachte
Te Quaetrecht, daer ghy u ambitieuselic had
vermeten,
Hoe ghy die van Aelst zoudt hebben metten tanden
verbeten,
Hadt moghen naer uliên gaen als verwinders.
Gheen beterynghe en es in u, hoe ghy sijt ghesmeten;
Maer alle moordadighe wercken zydy ontbinders,
| |
| |
My wondert hoe ghy soudt u ranceur wreken,
En ons in ghetreur steken, met bloedighe pieren,
Hadde
Ryhove connen verraderlick
deurbreken
Om Aelst te verdoene metten zweerde en vieren;
Daer hy verwonnen zijnde heeft doen quartieren
Hem, die den Conync voorstant, in elcx presentie.
Als een manatighe beeste loopt hy van manieren;
Geen meerder lyden dan een ongheruste conscientie,
Dwelc tooght zijn inventie.
Was 't niet ghenough, ghy bloetsuypersche adere,
Dat ghy hem als een verradere, dat hy niet en was, God weet!
Onnooselic deet sterven; maer als een versmadere
De quartieren deet naeyen in een wassen cleet,
Om dat 't vleesch van de voghels niet gheëten (wient es leet?)
En soude wesen, maer te langher om ghedyncken.
Die ordonnantie was van God, niet van ulieden wreet;
Want zijn lichaem te edel was om van de voghels te myncken;
Maer uliên sullen zy cryncken.
Wie heeft u verwect om sulck een sententie te uten,
Dwelc ghy sult begruten? Mer
Joos Boorluut, vals ipocrijt;
Het secreet van Colen dedy te Ghendt
ontsluuten,
U gheveynsende daer te wesen fugitijf in 't berijt.
Mer
Jan In 't Haer en
Willem Sanders in de sententie
subijt,
Jacques Cabeliau, maer
Lieven Heyndricx de doot heeft verbeten
dijn
Assisteerden u, als moorders ter selver tijt;
Maer ic segghe de sulcke mocht noch naer vermeten mijn
Met sijn selfs roê ghesmeten zijn.
| |
| |
Jacob Stalins met
Guillaume Van de Zype,
Lucas Deynaert rype, om hier 't cabaes
te draghene,
Bauduyn Mattheeus,
Jan Van Oorteghem spelen metter
nype,
Claeys De Vos,
Jooris De Conynck en sijn te
vertraghene,
Laureys Thijs pooght den steert te
behaghene,
Mijn
heere Hangman, gheseit Amman,
maecte heesch om hem te droopene.
Metten bailliu van Meenen, wiens broeder staet te
beclaghene.
Zot es hy die tot een quâ daet zeer pijnt te loopene,
En zynen naesten te stroopene.
Weetty niet waermede ulieder tijt verslyten?
Ic moet verwyten, ghy booswichtige serpenten,
Ghy hebt kerckdieven en schelmen ghenouch in u limyten,
Om die te verbranden of te hanghen aen potenten;
Zijn die te goet, neempt moorders t'uwer venten,
Schelmen en brandstichters wonen t'uwer vesten binnen,
Ghy en dorst op den onnooselen niet tooghen u vehementen;
Maer hoocheit en eere veranderen 's rechters sinnen,
Wildy nu vraghen waer ghy se saudt vinden,
Die den onnooselen verslinden om s'weerelts hoocheit te
langhen,
Ghylieden zijt die 't recht alomme verblinden;
Het blijct by
Mijghem, die by twee jaer es
ghevanghen,
Als een moorder en straetschender, die den onnooselen in 't
verstranghen
Heeft helpen brynghen en deerlic sien vertrassen.
Men stelde hem op ghelt; maer wat punitie heeft hy ontfanghen?
Ziet bauwelic uut als de aude honden bassen;
Want zy sullen u upcassen.
| |
| |
Opent de ooghen dijns herten, ghy dry leden der Ghentsche
stede,
Op dat ghy vrede van uwen Conync ontfanght als laten.
Assisteert, ghy Edelmannen, de Wullewevers met sede,
Tooghende als hoofden; u sal commen in baten
Die tweeenvijftich neerynghen, clouck boven maten,
Om die muytmakers te leveren haren Lantheere divijn.
Dan sullen paeys en justitie elcanderen omvaten,
Als ghy sult roupen: ‘Willecomme, Edel
Philippus Conync fijn,
En vreest niet dees manatighe te brynghen tot confuse:
Deur Balaams sluse werden zy stynckende,
Ergher dan de Sodomyten, groot van abuse;
Met Essau sijn sy den rechveerdighen crynckende;
Als valsche rechters Susannam mynckende;
Met de Dagonisten sy Gods woort verstallen.
Dies ick se t'eenen nieuwen jare ben schynckende,
Om dat haerliêr ghewercken fenynigher zijn alle
Dus t'eender strena ic ulieden gheve:
Raedsliên van Eve, vul alder scandale;
Hely laedste gherechte, dwelc hem bracht in sneven,
En Roboams ghewin in d'Israëlsche pale;
Sauls strijt op den berch van Gelboe te male,
Of Jesabels val, om uliên verhueghen;
Perithous wijf te halen uut de helsche sale,
Of Amons weertschap met grooten tueghen,
| |
| |
Noch wenschic u met Athalia te nemen de vluchte,
En het versuchten van Senacheribs strijt;
Met Nabucodonosor des wildernessen gheruchten,
Of ooc te lydene Architophels verwijt;
Met Siba, den meytmaker, te wesen verblijt
Om Semis betalynghe van synen heeren,
Of 't recht van de Gabionyten, wie 't benijt,
En in 't huus van Labyrinthus dolen met verzeeren,
Ghy en sult niet wederkeeren.
Waerdy van Dyana honden belaten,
En u Circe in 's heeren staten hadde gheformeert,
Of u quame Adonias regiment ter baten,
Met de plaghe van Giesi, dit wel noteert,
Noch wenschic u met Achor te wesen ghelaudeert,
Of in den calveren stal te wesen ghehoort,
Als Baälyten deur Gehu den Conync verweert,
t'Samen te wesen als monsters ghesackt, ghecoort,
Conync Baltazars rijcke comme t'uliêr ende,
En die valsche bende, Daniels accusateurs, treken.
Oock biddic dat den beul ulieden schende,
Die de seven mannen van Sara dede veel ghetreurs leken;
Holofernes dronckenschap, waerdeur hy moest vul doleurs
steken,
Den spronck van Aman, die noch hemel noch eerde raecte,
Nessus heyde aen 't lijf, so suldy veel ranceurs spreken,
En Tantalus honghere, die zeer naer spyse haecte,
| |
| |
Het weertschap van Jobs kinderen, om curt te waghene;
Urias brieven te draghene, als aerm katyven;
Sysera ruste deur Ioël om menich te behaghene,
En deur Dalyda te vercryghene Sampsons beclyven,
Of uliên in de schole van de centauren te bedryven;
Oock te lyden 't ghekijf, dat Pentheus was bevolen,
Of met Dydo desperaet u selven t'ontlyven;
Altijts moetty met Andronicus van den rechten wech dolen,
Met Absalon bevelic t'uliêr confoorte,
Naer uliêr behoorte te verhanghen by den hare.
Ghy zijt van Decius eu Maxentius soorte;
Want noyt van uliên en hoorde men goede mare.
Ghesleept te peerts-steerte en ware niet te zware
Voor uliên als Hippolitus was, naer mijn belyden;
Want de kinders roert ghy up teghen moêr en vare,
En noch en kuendy deur gheen castyden
Dus zidy ten rechte, wel vercierde graven,
En 's duyvels slaven, ja, valsche ipocryten.
Met Judas ghierich herte loopty soucken anderliên haven;
Leetsliên van blende, die den onnooselen verbyten;
Vygheboomen sonder vruchten, naer Christus verwyten,
Waer deure de Nederlanden zijn commen in weene.
Men betert quade kinderen wel met smyten;
Maer
Calvinus afcompste, 't sy groot of
cleene,
| |
| |
Deur dat ghyliên so boos sijt in uliêr complectie,
Ghy Calvijnsche sectie, versmaende d'offeranden
Der heiligher kercken, die t'onser protectie
Ons zijn toeghelaten deur de Godlicke verstanden;
Deur dat men u 's Conyncx dienaers siet hanghen en verbranden,
Daer men uliên noch spaert, zijt hier op dynckende.
Zoo weynsche ic uliên alle t'samen in banden,
En alle dees vloucken stellic t'uwaerts blynckende
Voor een nieu jaer schynckende.
De boose wel verstaende vul nijts en tooren,
So ghy hoorde te vooren, en noch mueght aenmercken,
De catholycke, die Gods dienst en den Conync hebben vercooren,
Laetic perseveren in haer goede ghewercken,
Biddende God almachtich dat hy se wilt stercken
Metten gheest der vroomheit ter eeuwigher spatie,
Tooghende dat zy leden sijn uwer Heiligher Kercken,
Patientie te nemen nu in dees tijts dolatie;
Gheve God hemliên gratie!
|
|
Auteursrechtvrij