Politieke balladen, refereinen, liederen en spotdichten der XVIe eeuw

Refereyn.

Och, Ghendschen Leeu, clouckmoedich van ghelate,
't Hooft van Vlaenderen in eeren ende in staten,
Hoe hebdy u zelven verabuseert!
Ghy dynct dat ghy uzelven ghedaen hebt veel bate,
Met ketens afsluytende menighe strate.
Den prince boven den conynck hebdy hooghe ghepromoveert,
Ja, boven dat, zoo hebt ghy uzelven zoo zeere verneert,
Dat mueght ghy ende wy met u zeere beclaghen.
Ghy hebt den prince u herte ghepresenteert,
Hoe zoude men een heere tot eenighe daghen
Meer jonste connen betooghen, dus segghen wy sonder versaghen:
‘Den Ghendschen Leeu clouckmoedich lijt groote smerte,
Om dat hy den prince ghegeven heeft zijn herte.’

[p. 152]

 

Oft nu den conynck van Spaignen t'uwent quame,

 

Wat zaudt ghy hem doen dat hem zaude zijn aenghename?

 

Al waert dat ghy hem gaeft zelver oft gaut, wat is 't bediet,

 

Oft al waert dat ghy hem gaeft tot zijnder vrame

 

Gheheel de reste van uwen lichame;

 

Als 't herte wech is, 't en is al niet.

 

Maer schijn van blyschap maect oock wel verdriet.

 

Aensiet den tijt, het moght zoo wel ghebeuren,

 

Al is u deur 's princen comste groote blyschap gheschiet,

 

Dynct ghy daeromme eeuwich te zyne uut treuren?

 

Brugghe en Iperen zegghen u met doleuren:

 

‘Den Gentschen Leeu clouckmoedich lijt groote smerte,

 

Om dat hy den prince geschonken heeft zijn herte.’

 

 

 

Clouckmoedich heeft hem oynt den Gentschen Leeu ghetoocht,

 

Als 't hooft van Vlaenderen van elcken verhooght;

 

Maer 't herte es wech wat can hy maken?

 

Dit seght men nu achter u, deur 't lyden ghedoocht:

 

‘Als 't herte wech es 't gheheele lichame verdrooght.

 

Uwe hooghe clouckmoedicheit mueghdy wel staken,

 

Deur smerte mueght ghy wel druckelick waken,

 

Dat ghy u herte dus hebt wech ghegheven,

 

Ende uwen eyghen heere hebt ghy doen ¹ versaken.’

 

Och, hooft van Vlaenderen, hoe waert ghy verheven!

 

Maer nu moet men van u zegghen met suchten en beven:

 

‘Den Ghentschen Leeu clouckmoedich lijt groote smerte,

 

Om dat hy den prince ghegeven heeft zijn herte!’

 

 

1 Er stond eerst: Zouckt ghy te versaken.

[p. 153]

 

Prince, hadt ghy met elckanderen te rade ghegaen,

 

Ghy zaudt den Prince wel hebben ontfaen,

 

Hem presenterende zelver ende gaut;

 

Maer neen, ghy hebt op uws zelfs wijsheit ghestaen;

 

Al lijdt ghy nu smerte, ghy hebbet u zelven ghedaen.

 

O, Ghendschen Leeu, hoe kendy nu u zoo staut!

 

De ziecten quelt u ende ghy zijt van jaeren aut,

 

Wat jueght oft vreught cuent ghy nu verwerven?

 

U leden werden teer, u lichaem wert caut,

 

Ghy gaet in 't perijckel, eylacen, van sterven;

 

Wt compassie zegghen wy, als broossche scherven:

 

‘Den Ghendschen Leeu clouckmoedich lijt groote smerte,

 

Om dat hy den prince heeft ghegeven zijn herte!’

 

 

 

Iperen, 1578.