| |
| |
| |
Den Magnificat.
Magnificat nu de zulcke zeere,
Die hier voortijts nieuwers en was ghelooft,
Die nauwe was cnape tooght hem nu heere,
Dus wort d'onnoosele allomme berooft.
Elck in hem zelven dynckt: Ic ben 't hooft!
Zonder anxt oft creese, als ick versta,
Niemant en peynst om zijn anima.
Mea verlies ick van daghe te daghe,
't Langhe ghedueren doet 't herte vercauden,
Ic vindt even quaet waer ick ketse oft jaghe,
Niemandt en dynct my t'syne behauden.
Wien zullen 't wy wyten? wiens zijn de schauden?
Ic en verstae de questie niet gheheel noch zom,
Hoe 't es, ic stel al in Dominum.
Et exultavit in 't verdriet eens anders
De zulcke die noch zelve zal sneven;
Nu vul fenijns als loose callanders,
Die daer mé verderven in drucke verdreven.
Dynct toch in tijts wat staet gheschreven
In 't herte: ‘Bekent u zelven nu, reus.’
En zeght ghesondicht heeft spiritus meus.
| |
| |
In Deo wil ic mijn vrueght voortmaken,
Niet achtende al bem ic uut weelden ghestelt,
Den druck es myne al moet ic 't smaecken,
Het was my langhe te vooren ghespelt.
Patientie es goet voor hem die quelt,
En maect u in 't lyden van herten vro,
Ende dynct het es al salutari nostro.
Respexit de heere in 't hooghste gheseten,
Dat 't volck beneden zoo qualick leeft,
Heeft ons als meester met roeden ghesmeten,
By elckanderen compt het dat 't lant dus sneeft.
In 't overdyncken mijn herte beeft,
Dus rade ic elcken dies dat verstaet hem
In 't leven te minerene humilitatem.
Ancillae suae moeten nu verhuysen,
Den scherpen tijt doet se al verfyghen,
Men macher niet meer schranssen noch buysen,
't Es nauwe dat mer wel broot can cryghen.
De aermoede es groot, hoe dat se zwyghen,
Hier ende allomme vint mer mê,
Dus mach ick over andere wel zegghen ecce.
Enim zy in weelden zaten,
Hebben eens nauwe naer God ghevraeght,
Dies zijn zy ghecommen tot cleene staten,
In drucke verdreven, alomme ghejaeght.
| |
| |
Wy slachten den kinde dat haestelick claeght,
Legghende dat up ons sochte joc,
Waert wel ghejugiert het compt al ex hoc.
Beatum es hy van God vercoren,
Die in 't verdriet hem can verblyden;
Ic duchte daer esser luttel gheboren,
Die 't wel verdraghen zonder eenich benyden.
Ghiericheit blijft ten eewighen tyden,
Al vloeydet 't goet als de zee ontrent,
Want die 't wel hebben altoos me dicent.
Omnes zijn wy met zonden besmuert,
Haedt en nijt hebben nu regnatie;
D'een lacht ende d'ander truert,
Ende maect in 't lyden zijns vrients jubilatie.
Waer dat ic nu comme daer es nu arguatie,
't Sy vrient oft vyant, jae, waer dat es,
Hier over in alle generationes.
Quia d'oorloghe ons haudt t'ondere,
Helpt 't volck up 't velt de beesten wachten;
Ketyvigh broot eet elc alsnu byzondere,
Niemant en derf op 't zyne vernachten.
Zeer lettel baten al onse clachten;
Men acht ons zegghen, noch dat, noch dit,
Maer hy es ghepresen die 't quaet fecit.
| |
| |
Mihi magna doen zy die cleene waren,
Zy zijn gheresen die noch zullen dalen,
Die noyt en spelde die can nu vergaren,
't Es al: ‘Den boerman maghs meer betalen.’
Niemant en brynght ons, maer elck wilt halen,
Wy verliesen 't onse, 't sy spel ofte neerst,
Ic laet hem regieren qui potens est.
Et sanctum es zynen naem in 't leven,
Die 't al te samen zal loonen naer dwerck;
Die zulcke heeft eens anders ghebreck gheschreven,
Die zelve ten eynde zal blyven in 't perck.
Zijt u dies wachtende, 't sy leeck oft cleerck,
Voorspoet jaeghter vele in 's duvels gheblus,
Elck wachte hem voor nomen ejus.
Et misericordia light plat versleghen,
Wie zaude binnen den lande dit spel ghenoughen?
Lettel yemant es tot dueghden gheneghen,
't Kint zaude den vader wroughen.
Al es 't spel quaet 't moet ons ghevoughen,
't Es: ‘Gheeft, wy moeten hebben, 't sy zoo oft dus,
Al zaude elck vercoopen 't bedde ejus.’
A progenie, dat eerst was gheschepen,
En quam 's ghelijcx noyt binnen den lande;
Rooven, stelen, branden, nemen, slepen
En es alsnu ter weerelt gheen schande.
| |
| |
Wat schadet al staet de ziele te pande,
Dat zegghen nu veele, zijt zeker des,
Die Lucifer schrijft in zijn progenies.
Timentibus Gode, naer schrifturen spreken,
En zullen in drucke hier niet faillieren,
Gheeft hem de wrake hy zal 't wel wreken
En tempert u leven by manieren;
Deghene die nu fortse hantieren
Sullen ten eynde noch worden stom,
Oversien met plaghen en dat by eum.
Fecit dat hem langhe zal rauwen,
In 't platte gheseyt, 't sy wijf oft man,
Om drincken eyst bier te bitter ghebrauwen,
Eyst yemant beschuldich die trecx hem an.
Die met aerbeyt hier voortijts zijn broot ghewan
Worden nu belast met schulden mat en lam,
En hebben nu meest potentiam.
In brachio suo heeft se God beloken,
Die hem hier uut vreesen beminnen;
Zy sijn dan sot die 't hier zoo coken
Dat zy die helsche pyne ghewinnen.
Al zoude van hongher 't volck ontsinnen,
En weet hoe dat men 't paelt oft pit,
Eer moet zijn leven spellen despexit.
| |
| |
Superbos eeren wy met grooter weerden,
Om dat hy hem van zonden beromt;
Die ghinck te voet rijt nu te peerden,
Niet rouckende tegen Gode van waer dat comt.
Zy sullen noch alle zijn verdomt,
God sal se ten lesten, verstaet dit vry,
Versmaden mente cordis sui.
Deposuit potentes, 't heeft wel ghebleken
Over de zulcke hy zaude trueren;
Lucifer was uuten hoogsten ghesteken,
Zonder twyfele het zal de zulcke meer ghebueren.
De zulcke haut hof met openen dueren,
Cnapen, jonckwijfs buten oft int stede,
Die noch sal worden ghestelt de sede.
Et exaltavit menich herte ootmoedich,
Ghecroont by hem in 't hooghste rijcke,
Hy, die ons cochte met wonden bloedich,
Maecte ons vorme naer zijns ghelijcke.
Van gratien milde niemant en slaet hy zwijcke,
In 't bidden, in 't vleeuwen, wie dat hy es,
Up dat hy wilt volghen humiles.
Esurientes zoo wyde zaeyen,
God wille ons beter tijt verleenen,
Compt paeys niet curts ons herte verfraeyen,
Daer zalder noch vele van hongher weenen.
| |
| |
Magherman cnaeght ons 't vel van de beenen,
Als 't blijct, hoe zeer men vleeut oft bit;
Daer en volght emmers gheenen implevit.
Bonis en gheeft men nu gheen gheloove,
Wat wonder eyst al gaet verdraeyt;
Ic helpe betalen die niet en roove,
Den wint es scheerp die voor ons waeyt.
Zy maeyen nu minst die hebben ghezaeyt,
Zy sijn versteken als een die versuft es,
God maeckse zalich et divites.
Divisit wijf, kinderen ende goet,
Die achter lande moeten bidden broot,
Die groote ghiften die hauden onder voet,
Als dat se in 't leven zijn bycans doot.
Aensiet ghy, o God, niet onsen noot,
Hoe zwaer onsen druck in 's weerelts baen es,
Zoo worden al onse clachten inanes!
Suscepit en wort niemant ghehanghen,
Wat wonder eyst dat dieven vercloucken;
Men magh het volck nu niet verstranghen,
Moghte de eene hy zoude den anderen vloucken,
't Es een plaghe ghemeene in allen houcken,
't Kint valt teghen den vader rebel,
Dat claegh ic die God es van Israël.
| |
| |
Puerum suum connen voeden,
De vader heeft in 't herte verdriet,
Als 't vercken moet elck ter doot nu bloeden
't Es claghelick voor Gode dat dus gheschiet.
Ic duchte wy en hebben noch deynde niet,
Ten zy dat hy ons aftrecke ons druckelick wê,
God recordatus misericordiae suae.
Sicut locutus est, het moet zoo wesen,
Daer en dueght appellatie, noch argument;
Dissentie es zoo in 't lant gheresen
Dat elck in 't dreeghen es plat verblent.
Luttel yemant esser die hem zelven kent
In loosheden studeren wy schalck als de vos,
Daer comt er vele ad patres nostros.
Abraham en zach noyt an met ooghen
't Wonder dat daghelicx ghebuert alomme,
Cracht, moort, diefte moet men ghedooghen,
Want recht en justicie loopt nu in 't cromme;
De quade zegghen: ‘Wat ghever wy omme,
Wie schadet al, draghen wy een loos cruus?’
Men vint den goeden et semini ejus.
In de weerelt spant nu de zonde croone,
Die dueght hanthiert es luttel gheacht,
Men prijst nu die nauwe een boone;
Daer by gaet anders in quaetheden gheschacht.
| |
| |
Wy hebben met zonden de plaghen ghepacht,
Betert elck niet een hooft nu voor en na,
Wy blyvender gheërft aen in secula.
Gloria es ons met allen ontspronghen
Ic en wiste se waer halen up duusent mylen,
Al verre jaren best, wort nu ghesonghen.
Fortune schiet nu zeere diversche pylen,
Allomme begheven ons de dueghdelicke stylen,
Wy moeten 't lyden, al doen wy 't noô,
Ic beveelt al patri et filio.
Et spiritui gheeft men allen druck te smaken,
D'oorloghe bederft het landt overal,
Ghedueret te langhe ic en ziet niet te maken,
Ic hebbe ghebuers een groot ghetal.
Elck dynct in hem zelven dat beteren zal;
Ic gheloove wel het zaude wel ghebueren alzo
Waren onse wercken meest in sancto.
Sicut erat voor ons gheboorte,
Moght ons zoo commen wy hadden 't claer,
Het ware een woort van grooter confoorte
Quame yemant die zeyde: ‘Het es paeys voorwaer.’
Al hadde men feeste verre ende naer,
Ic duchte wy zullen eerst claghen van broô,
Wy en commen maer in principio.
| |
| |
Et nunc et semper wilt ons God gheven,
Dat wy met paeyse onsen tijt nu moeten leyden;
Afstaen van quade ende beteren ons leven,
Ende ons herte tot Gode bereyden,
Oft wy zullen ontfaen, als wy scheyden,
Ten laetsten van al der droufheyts vramen,
In secula seculorum; amen.
|
|