|
| |
| |
| |
Refereyn van Babel.
Onlancx Gods woort lesende by Joannem bequame,
Van d'hooveerdighe Madame, up het Beest ryênde,
Verciert met schaerlaeck en roset-verwe t' haerder blame,
Oock gaut en ghesteente, in wiens voorhooft den name
Van Babilon staet gheschreven, haer niet en es myênde,
Dacht ick nu wel den tijt te wesen dat se es verblyênde
Door den gruwelicken laster van haer ghesproken,
Den gauden beker om hooghe en es zy niet vertyênde,
Veel staender naer, die eertijts laghen ghedoken,
Droncken met haer wesende door het bloet beloken
Der heilighen, in hemliên noyt gruwelicker leet;
Met laster en blasphemie alom bestoken,
Jeghen de waerheit meenende te wreken haer wreet,
Open doende haren wynckel wijt en breet,
Waer in veel Conynghen en Princen zoucken te hoopene,
Om der hoeren ware elck om 't zeerste schreet;
Dwaes es hy die tot een quâ daet zeer pijnt te loopene.
Dus in haren wynckel dees vercierde gente
Quammer om coopen volck van alle natie,
Hier Bybels en Psalmboecken nieu van prente,
Met Catechismus van date noyt zoo excellente,
Riep zy daer overluydt ter zelver spatie;
Veel princen grepender, met blyder collatie,
| |
| |
Wt Inghelandt, Nederlandt
enVranckerijcke,
Vraukens met hoopen quamen ter hoeren vocatie,
En baden zeere, segghende: ‘En slaet ons gheen swijcke,
Voorsiet ons met Psalmboucken van uwer practijcke,
En stelt se op de noten dat ons niet en raut.’
Jonghers en meyskens wasser uut allen wijcke,
Broêrkens en zusterkens wel van tseventich jaren aut,
Elck moest daer wat hebben van der hoere, zaut
Wel ghegaen zijn, want zy spaerden gheen ghelt om coopene,
Maer eerst moesten zy versaecken de waerheit staut;
Dwaes es hy die tot een quâ daet zeer pijnt te loopene.
Cooplieden quamender uut alle quartieren,
Die versochten het boeck haerder Martelaren:
‘Daer mede hebbe ick willen mijn craem vercieren.’
Sprack zou; noch hoorde men haer allegieren
Het bouck der Vryheit voor jonghe caren,
Daer uut tooghende dat alle menschen zauden paren,
Ghecloostert ofte niet, mans ende vrauwen.
Haer Nachtmael stont oock daer tusschen pilaren,
Metten kinderdoop, die menich doet benauwen;
Boven haer hynck om hooghe wel diere het trauwen,
En onder haer voeten alle goede ghewercken.
Menno,
Calvinus,
Luther doet se op hauwen
Den gaudenen cop, met ghewelt doet se nu verstercken,
Daer uut schynckende den dranck, 't sy leecke oft clercken,
Haerder hoerien oneerbaerlick, om elck te stroopene,
In wien men het brandteecken niet en can mercken;
Dwaes es hy die tot een quâ daet zeer pijnt te loopene.
| |
| |
Prince, in my niet ghenouch verwonderen en can,
Dat zoo menich audt man hem zoo licht laet verleeden
Van dees oneerbaer vrauwe, en de waerheit verlaten dan,
Om met haer te boeleren in dat gespan,
En tot alle afgodistsche ghewercken gaen zy haer bereeden,
Daer Joannes schrijft om van haer te scheeden:
‘Naer desen tijt gheen meer!’ 't es gruwelicke sententie,
En d'hoere die nu es wert niet, dus elck wille hem cleeden
Metten hellem der Salicheit, volghende scientie,
Nemende t'sijnder baten met diligentie
Den schilt des Gheloofs, met 't sweert der Schriftuere,
Om zoo te wederstane de quade concupiscentie
Der oneerbaer vrauwe, vol bitterheits zuere,
Alleen aenhanghende ons moeder der kerken puere,
Niet vreesende die ons soucken te doopene
Met tentatie in ons bloet, 't wert al t'onsen valuere;
Dwaes es hy die tot een quâ daet zeer pijnt te loopene.
|
|
Auteursrechtvrij