|
| |
| |
| |
's Duvels Kermisse.
Het ghene dat ghy hier hoort vertellen,
spreect al Lucifer tot zijn ghezellen.
Ghezellen, willen wy niet ter kermisse gaen?
Ter plaetsen daer ons rijcke es opgestaen,
Te Ghendt, daer Gods tempelen alle zyn gheschent,
Die daer veel te langhe heeft gheweest bekent.
Hy isser emmers nu eens uutghedreven,
Ende onsen dienare
Calvinus, God van
Geneven,
Esser over al nu plaetse ghegeven:
Hem worden die tempels daer opgherecht,
Deur eenen mynen zeer ghetrauwen knecht,
Wiens tonghe ic zeer wel weet te roeren
Om te vanghen oock edele, niet alleen de boeren.
Hy weet te clappene ghelijck eenen gaey,
Ghelijck eenen inghele, noyt zoo fraey.
Hy hevet eerst in een clooster gheleert,
Maer ic hebben nu al anders bekeert,
Ons rijcke daghelicx hy vermeert.
Hy es emmers wel weert dat men hem eert.
Hy weet de Vlamynghen nae den mont te praten,
Hy bevalt hemlien in alles wel boven maten,
Hy weet se zoo te hauden by den ooren,
Wat hy zeyt hy en mag se niet stooren,
| |
| |
Al preecte hy van God dat hy Heyn hiet,
Zy zouden 't ghelooven; al zulck een credijt
Heeft er hy ghecregen; dan doet hy een liet
Uuten gheest hun zynghen zonder verdriet.
Die ghezellekens ende die meyskens mede
Zynghen daer t'samen met grooter vrede.
Paulus die heeft die vraukens onteert,
Als hy se in de kercke zwyghen leert,
Is 't niet beter dat zy God oock loven
Met heur stemmekin? en daer en boven
De gezellekins wel doen ter kercken commen?
Want om van hun vryesse te moghen rommen,
Zo dijncken zy: Ic gae ter kerken oft ic daer besief
Hoe zoete een stemmekin dat daer heeft mijn lief!
Is 't moghelic ic zal gaen zonder vermyden
My voughen te zittene by heur ter zyden,
Ende my maecken daer oock zoo clouck
Dat ic met haer sal zynghen uut eenen bouck,
Zoo moghen wy somtijts elckanderen ghenaken,
Ende eenighe amoureusheit alzoo doen smaken.
Wilt de fortune my dat niet ghedooghen,
Zoo gaen ic recht over staen in haer ooghen,
Daer deur compt onder heur te min een vernoeyen,
Men ziet daer deur ooc de liefde groeyen,
Al ist nae den vleessche dat en gaet ons niet teghen.
Niet te min het dient zeer wel ghezweghen,
Wy en moghen 't niet luyde roupen, nocht in de kennisse
zetten,
Wy zouden anders ons proffijt beletten:
Het waer ons schade dat zy sauden zwyghen,
| |
| |
Wy en zouden alzulck gheen ghewin ghecryghen,
Want men ziet hun met grooten hoopen
Om den zoeten zanck na den tempel loopen,
Daer zy met eenen haerlieder ziele vercoopen,
Als zy werden daer duere verlieft
Op
Calvinus leere, die men daer brieft,
Ende eenen yghelicken af gherieft,
De welcke elck mensche, die se verkiest,
Zijn ziele deur ongheloovicheyt verliest,
Waer duere wy zeer veel goets verleesten.
Laetter ons dan blydelick gaen ter feesten,
Ende ter kermisse tot onsen vrient,
Daer wy zoo ghetrauwelick zijn af ghedient,
Ende tot ons broeders die Calvinisten,
Die oick zijn vol loghens en vol twisten,
Wy accorderen zeer wel van zinnen;
Laet ons dan vriendelick daer vlieghen binnen,
Niemandt en zy daeraf vervaert,
't Esser al gheweert dat ons bezwaert.
Baven es gheweert ende oock
Lieven,
Sy hebben in d'asschen gheworpen haer brieven,
Sy en zullen ons nu niet langher plaghen,
Die vreese es wech, die wy moesten draghen;
De Messe ende dat Sacrament,
Daer wy af schroemen, isser onbekent.
Het wywater, daer wy ooc af pleghen te beven,
En wert daer nu niet meer ghegeven;
Ons ministers hebben 't in 't vaghevier ghegoten,
Zoo commen al de zielen tot ons ghevloten.
| |
| |
Men maect 'er gheen cruyssen t'onser blamatie,
Zy zijnder gheweert deur de predicatie;
Wy moghen nu elck vry tenteren en plaghen,
Den stock es wech om ons te verjaghen,
De vyanden des cruys, ons vrienden ghepresen,
Hebben ons desen dienst bewesen.
De papen, die zijn daer oock wech ghejaecht,
Daer wy aldermeest af worden gheplaecht,
Wy zullen daer vryelick nu moghen blyven,
Want zy wech zijn, die ons mochten verdryven,
Niemant en can ons daer nu meer quellen.
Ic mocht ooc wel ontbieden ons ghezellen,
Die in de nieughevonden landen nu trueren
Om dat men de catholyke daer voorspoet ziet ghebueren,
Want kercken en cloosters ziet men daer opstaen
Veel meer dan men hier ziet vergaen,
Dat moet in ons-lieder broeders herten
Een groote pyne zijn ende smerte.
Daer isser overlanck vele overghecommen,
Die heur veel liever zouden laten verdommen
Dan dat zy daer langher zouden lyden pyne
Van de catholycke al te stercke doctrine.
Ic weet wel datter noch vele zijn t'heuren onwille
Om dat daer nu es zoo paeyselick ende stille;
Want wy zoucken al onpaeys ende gheschille.
Veel moeter dan daer ter deser tijt,
Heel ledich gaen al zonder profijt,
Dat moet haer verdrieten; ic zal se ontbieden
Op dat zy van danen herrewaerts vlieden
| |
| |
Naer Vlaenderen, daer es nu open de bane,
Daer zullen zy proffijt doen, alzoo ic wane,
Den ougst esser groot, wy en moghen niet slapen,
Wy moeten overal daer weeren de papen;
Wy moeten 't haerlieden nu wel doen becoopen,
Dat zy ons zoo dicwils hebben doen loopen;
Wy moeten hun nu 't vel afstroopen,
Ende al ons ongheluck daer inne cnoopen;
Wy zullen se verdryven, die ons verdreven,
Ende nieuwers, is 't ons moghelick, laten leven.
Zy pleghen te coppelen en te vergaren,
Wy zullen se verstroyen ende ontparen.
Ons werc is verstrooyen, breken, ontstichten,
Eyghenwijs te makene cousijns en nichten.
Wy en willen hun niet meer laten biechten,
Zoo sal al dat wy winnen ons blyven by.
Wy hebben wel redene om te zijn bly,
Want die biechthoorders, die ons pleghen te rooven,
Zy en hebbender gheen ghehoir, zy zijn als dooven;
Wy sauden liever hun crune clooven,
Dan wy se meer zauden laten ghelooven,
Oft langher heur in onse landen ghedooghen,
Zy sullen noch gelijck stocken verdrooghen;
Wy en zullen se nievers laten met vreden,
Maer vervolghen se in durpen ende in steden.
Wy zullen hun tooghen dat wy nu regneren,
Ende wel toezien dat zy niet meer en floreren;
Zy zouden ons al te zeer verneren,
Moghten zy nu wederom triumpheren.
| |
| |
Wel aen, ghesellen, laet ons derrewaerts vlieghen,
Ende ons gheneeren met bedrieghen en lieghen,
Naer ons costume, t'onsen proffyte,
Dat men ons ledicheit ons niet en verwyte.
Laet ons gaen helpen ende bystaen
Ons ghezellen, die hun debvoir zoo wel hebben ghedaen;
Laet ons desen tijt ooc nemen wel waer,
Want overal zoo gaet ons mede dit haer,
Soo groot een schade en dede ons niet
Amandt,
Over neghen hondert jaer in Vlaenderlandt,
Calvinus en doet ons daer meerder
proffijt ende eere,
Deur zijn weerdighe nieuwe leere;
Des bedancken wy hem dagelicx zeere,
Ende van zijn kinderen nemmermeere
En zullen wy hem connen te vullen betalen,
Te weten: van kerckbrekers en roovers, die, zonder dralen,
Overal wel weten eenen buyt te halen,
Ende van moordenaers die meer dan 't goet
Souckende zijn der papen-bloet.
Men hoort nievers meer spreken van moorden en kelen,
Dwelck onslieden niet en can vervelen,
Dan overal in alzulck een landt,
Daer de Calvinisten hebben d'hoverhandt;
In Vranckerike ende Hollant is 't wel
ghebleken,
Men can 't onder gheenen stoel ghesteken.
Sacramentschenders en paep-eters zijn ooc zijn ghebroetsele,
Voor ons helle noyt beter voetsele.
Oproerders ende meytmakers, zulck zijn zijn kinderen,
Die overal paeys breken oft verminderen.
| |
| |
Zijn evangelie, dat es al van dien aert,
Alzoo hy zelve in zijn boecken veropenbaert.
Het Gulden Calf en quam ons noch zoo niet te baten,
Als
Calvijn nu doet met zijn ondersaten,
Ende zijn ministers fraey boven maten,
't Es weert dat men se eert zoo weerdighe vaten
Met heur huysvrauwen twee ofte drye ghemeene,
Alzoo weten zy de liefde te verbreêne.
Zy tooghen dat d'apostelen van den ghecruysten Godt
Wel moesten dwaes zijn, slecht ende zot,
Dat zy haer huysvrauw ghynghen laten,
Om beter t'onderhouden huerlieder staten.
Dese weten daer op eenen anderen prince,
Daeromme eert men se ende bemint se,
Oock veel meer dan men d'apostelen dede,
Want dat zy preecten en ghynck den zin niet mede;
Calvinus apostels zijn beter
beraden,
Ende zijn discipels die soldaden,
Dese zijn wel ghelijck ghezint.
De ministers maken dat zy zijn bemindt,
Zy en willen 't volck met gheen mesdaghen brillen,
Sy laten se wercken als zy willen.
Zy weten het volck alzoo te verdooven,
Dat zy cryghen zeker ghelt voor onzeker ghelooven,
Ende die zy niet en cuenen ghewinnen met preken,
Die willen de soldaten den necke breken;
Zoo helpen se elckanders als goede vrinden;
Waer mochten wy ghetrauwer dienaers vinden?
Ons rijcke moet daer dan wel worden vermeert,
| |
| |
En duerende blyven, midts datter wordt gheleert,
Met woorden ende wercken om te verstercken,
Met wapenen der saudaten,
Calvinus clercken.
Wy moghen dan met rechte ende in trauwen,
Met onse broeders wel kermisse hauwen,
Ende met hemlieden gaen triumpheren,
Psalmen zynghen ende verjubileren;
Al en zijn die psalmen niet ghemaect t'onser eeren,
Wy connen die wel daer toe verkeeren.
Daer Christus plach te zyne aen een kercke gheraect,
Daer hebben wy wel een cappelleken aen ghemaect,
Hoe veel te meer nu als hy werdt verdreven,
Ende wy overal zeer hooghe verheven.
|
|
Auteursrechtvrij