Pogen. Jaargang 2

[p. 259]

M'n dood.

Aan m'n meisje.

M'n dood! -
Hoe zal 'k uitgaan;
fel, met 'n harde slag?
- 'n laatste algehele eksplozie van al m'n bezielde levensstof; ik, mens van de aarde,
die de aarde zo lief had -
zo vast aan haar zat
en geestelik zo van haar leefde? -
Als men 'n fort laat springen;
'n dreunende slag -
En m'n broeders meewarig,
in allergewoonst aanvaarden van 't kleine feit
de puinen aan 't ruimen -
- M'n ziel?? - -

Of zal 't zacht zijn - zacht? -
'n ruisende stroom in 'n zwarte nacht
die vreet aan het land
met gestadig knagen.
M'n leven 'n boot
die gebonden wacht
- wist ik ooit wel op wie? - en ze rukt aan het touw,
en het knapt zeer zacht - alléén nog de paal,
de rottige paal, nog nauw boven water;
en de boot deint wiegezacht heen in de nacht
als 'n schaduw - -

- M'n ziel. - -
- Maar hoè het zal zijn:
met 'n harde slag -
of zacht, als 'n boot
die verdwijnt in de nacht -
zó zal m'n ziel zijn

[p. 260]

 

bij de intree der Klaarte;

 

'n donker en schamelë aardekind

 

dat schreit in z'n siddrende handen -

 

en naakt; slechts nog waarheid -

 

dus bijna niets. -

 

en tóch niet verstoten

 

'n thuis daar vindt -

 

wijl 't het licht en de hemel

 

en gans de muziek van het goddelik zijn

 

- schoon dwaas van vermeten -

 

zo gróót heeft bemind!

JOS. VERJANS.

Stadbroeks Sittard. Nederland.