Pogen. Jaargang 2

[p. 250]

Het huis op de heuvel
Aan Dom Gregorius de Wit, O.S.B.

Dit is een avond in het land der mensen
dat de wereld heet.
Het razend orkest der steden
- vuren Babels, torens van wit licht -
de donkere oploop der scharen in de bevlagde straat,
onder de vale kris der maan:
Wedloop naar het genot dat roert de pauk als een foorkramer!
Vrouwen gooien zich op tegen de stroom,
ontvangen in hun schouders diepgeslagen wonden
als van wolfstanden die doorrijten de vacht van het lam,
en kinderen zijn als koren dat vertreden wordt.
Te middernacht: de stad
die in scherven muziek en rinkelend feestgerei
gelijk een schip met man en muis vergaat!

De eenzamen boven het tumult
als posten op de uitkijk in het gierend want,
de vorser en de denker in hun kale cel.
Al hun gedachten uitgestuurd lijk karvelen,
kooplui: zij zelf
in de macht van weer en wind die spelen om de buit,
en o! de listen van de dobbelzieke zee!

In grauwe schemer
als een ark die drijft boven de wateren:
het huis op de heuvel
waar mannen liggen in gebed.
Het unisono van psalmzingende mannestemmen
als van baren die komen aanhotsen
tegen de golfbreker en verspatten tot schuim.
Onder de waggelende lampen
hun gestalten lijk van brede vogels neergestreken op het veld,
en van hun zielen het getoomd geweld:
machtig gezoef van vleugels dat zij bergen onder hun mantels.

Wanneer straks op een teken
al deze vogelen zich verheffen,

[p. 251]

 

en wegwieken onder gothieke bogen

 

naar de stilte van witte kameren

 

waar het vlees wordt getemd,

 

de geest, een witte bloem in een vaas, te bloeien staat,

 

rild, zacht en van een lach doorgloeid

 

die uit de hemel blinkt -

 

 

 

dan breekt uit de galmgaten van een spitse toren

 

een klok, gelijk een duif die uit de til ontsnapt

 

zich smijt op de wolk en buitelt over de akker!

 

 

 

Zoals de vogel die aan vader Noach en de zijnen

 

tijding bracht van de aarde die te groenen begon

 

- een olijftak was het die blonk in zijn bek -

 

deze klok die schalt

 

de boodschap van de vrede: Pax!

 

uit zilver-zinderende mond

 

over het gekneusde morgenland.

WIES MOENS.