Pogen. Jaargang 2

[p. 220]

Vers

Uren in de stilte van mijn kamer:
er glommen regenbogen van duin tot duin.
Geliefden schrijden langs de horizon.
Het vlamhout van mijn cello buikig aan de muur.
O mijn vingren struiklend in verrukking.
Bonte wereld die de wanden uitzet
van mijn enge cel,
liefde die mijn hart doet stromen
in het laagland van mijn volk,
Schoonheid die de tijd laat deinen als een zee,
vreugde, vreugde die het leven hoog tilt,
o die het hooggetilde leven zijt!

PAUL VERBRUGGEN.