Pogen. Jaargang 2

[p. 208]

IVOREN TOREN door Gerard Rutten

[Nummer 6]

Meigroet.

Deze eerste zonnige Lentedagen, wanneer de mens met een entoesiast gebaar de druk van een harde, rebelse winter van zich atschudt, lijken ons te zijn: een klare tijd tot bezinning en tot krachtig aanpakken. Nieuwe gedachten, dromen en plannen kunnen tans vrij opschieten onder de jonge lucht. Beloften voor de dagen die komen.

Wij voelen ons vernieuwd naar lichaam en ziel; naar het lichaam door de weldoende tover van het eerste lentegenot, naar de ziel door de grotz loutering van Pasen die als een forse tocht door de muffe binnenkameren is heengewaaid. In het teken van deze ‘vernieuwing’ willen wij ons werk stellen, in het teken van deze zielsvernieuwing vooral.

Daarom deze Meigroet, als een soort van wachtwoord, te midden van het jaar, te midden van onze arbeid, gericht aan onze broeders en kameraden van hier en ginder; een roep die al de verspreide troepen tegelijk bereiken wil: een kreet van geloof, en een schallend ‘macre virtute!’

De jonge falanks die oprukt voor méér waarheid in de kunst, die belijdt de éénheid van de kunst en het leven, komt langs alle zijden tegelijk in het gedrang. Daar zijn de ouden van dagen, die vergeten welke taak hun is weggelegd, en die doen als de landman die onder zijn zware hiel het pril gewas zou vertrappen: een waanzinnige daad. Daar is langs de éne kant: het leger van hen die niet begrijpen kùnnen, en langs de andere kant: het gros van hen die niet begrijpen willen. Daar is de grote vijand: de onderlinge naijver, en het gebrek aan liefde, die maken dat broeders mekaar onderling verscheuren. - De kritiek, die kreatief zou moeten wezen, een louterende of een opstuwende kracht, altijd: overgave en daad van goede wil, heeft een agressief karakter aangenomen. Al haar werk is negatief werk. Zij is onkristelik. En dus onvruchtbaar.

[p. 210]

Het wotdt hoog tijd dat wij, die ons zelf katholieken noemen, over dit veld van distels en doornen, het gruwbare ‘litetaire’ slagveld van onze dagen, het zuiverende, glorierijke licht laten stralen van de kristelike Caritas. Wij kunnen dat des te gemakkeliker, omdat wij, aan wie de hovaardij verboden is, beter dan gelijk wie in staat zijn het ‘literair prestige’ te houden voor wat het eigenlik waard is, in de orde der dingen die meetellen voot de eeuwigheid.

Slechts éne zaak is van waarde voor ons, kristene kunstenaars van deze tijd: ons leven te volmaken aan de Leer van Liefde en Waarheid die het voedsel is van onze ziel; voorzien van het Licht van ons Geloof, dat de verre harmoni ën verwezentlikt ziet in de klaarheidovervloed der H. Drievuldigheid, dieper om dieper af te dalen in de wonderbare geheimnissen des levens; om aldus, van uit deze levens-volmaking, van uit deze levens-verdieping, het universum te herscheppen in onver-woestbare schoonheidsvormen.

Of wij staan temidden van de bloeiende, bloemende natuur, of gaan langs de Straten van de drukke jachtende stad, waar het leven even mal als grandioos, superb-dwaas en superb-heerlik tegelijk, aan ons voorbijsnelt: altijd dragen wij in ons om de zekerheid, de gewisheid van de zin aller dingen in onze Heer, Die het grootste en het geringste omspant met de boog van Zijn koninklike passer.

Het is goed, in dit bottend gistend getijde, wanneer aan alle ramen in dit gelovig land het gelaat blinkt van de Maagd die is het gulden verbindingsteken tussen ons en God, de diamanten brug van alle deugden waarover wij schrijden naar Zijn Hart, - terwijl wij luisteren naar de volheid van het leven binnen in ons, Haar te bidden: dat Zij, de Koningin van de Mei, de binnenkameren van ons bezig hart vervuld zou zetten van de pastorale rust in hommelende bijëkorf, een gebedsgegons als in het monnikekoor. Dat Zij ons leven bloemig wil maken, in werken van liefde, onze kunst als de kunst van haar speelman uit de legende: een tuimel in verrukking over de grote, feestelike aarde en een sprong over alle blauwe kimmen, maar de hoogste trans aan de voet van de Vader!

WIES MOENS.