Pogen. Jaargang 1

[p. 241]

[Nummer 8]

Herfstlied.

Wij hebben de wind horen hijgen
aan de luiken van het huis
als een vermoeid reiziger:
hij kwam van achter de bergen
en van over de oceaan.

Een dag zullen wij de tuin zien
lijk een uitgestorven vissersdorp:
de bomen: een troep onttakelde botters!
Een grote blanke zon zwaaide
de zomer tot afscheid -
en is gestorven als de finale van een groots orkest:
koper, pijpen en tamboerijnen.
Nu voelen wij plots hoe het bloed
en sourdine ruist door ons heen.
- Zo wanneer de vloot is afgevaren
en de kaden zijn stil,
één eenzame schippersjongen tuurt nog de verre zeilen na,
dan haalt hij zijn fijfel te voorschijn
en zendt een lang klaaglied van heimwee over het water. -

Ergens in het ander halfwereldrond
loopt nu de Mei binnen
met volle muziek en klappende paviljoenen.
Gelieven in lange slierten wachten haar op,
de grijsaard zont zijn witte kruin;
op alle dingen, hard en kil, is de zegening
als van een warme moederhand.
Ons heeft tans de reidans losgelaten:
vermoeid zijn wij teruggevallen
in een grote stilte.

[p. 242]

 

De vlam van merel en nachtegaal

 

brandt niet meer in de nacht,

 

de sterren zijn niet meer dicht betrokken

 

in ons liefdespel.

 

 

 

Daar is een rijpe zachtheid gekomen in ons woord,

 

een schroom in onze ontmoeting -

 

als de verstilling van het meer

 

wanneer de zon is ondergegaan,

 

de luide boten geborgen in de kreek.

 

Scheert nog een vogel over het vlak:

 

de allerlaatste glimp van het licht

 

draagt hij mede naar zijn nest.

 

 

 

O deze lange ontroering tussen mij en jou

 

als na een luide symphonie,

 

té luid voor onzer zielen kracht:

 

die dolen in het zwijgen om mekaar,

 

vinden zich in een licht, of in een vroom gebaar,

 

en drijven dan langzaam, op wat rest van klank,

 

over de wereld en haar jachtend tornooi

 

naar het roerloos uur waarin God is geweest tot de mens

 

lijk een tak glycienen

 

die hem overlommert met zijn koninklike dracht!

 

 

 

Nu zal ik de donkere druiven plukken

 

en ze hangen in je haar!

 

Als ik de eerste groepjes om je ogen tel

 

- mijn hart plots in mij verkilt -

 

wil ik herinnering aan mei en zon

 

diep in mij oprapen

 

en om je zijn:

 

een warme, brede nis van licht

 

(dat is voor het wenken van verre jaren: passieloos

 

maar schoon-gaaf in egale blijheid van dagen!)

 

dat je verborgen zit

 

in de eeuwige mei van mijn ziel

 

gevuld met de honig van je tranen

 

en de bloesems van al je levenseizoenen!

 

 

 

WIES MOENS.