Pogen. Jaargang 1

[p. 173]

Kleine Poëmen
door Gerard Bruning.

Kinderspelen.

Een gramafoontje blies lintwormen in een rotatiepers. Die spuwde een onafzienbaar trottoir-roulant uit. Een zware parlementariër heesch zich op dit wankel vloertje, uit zijn mond groeide een hoorntje en in zijn buik tolden de platen. Bij dit muziekje het akkompagnement van tienduizend schorre trommen. Maar de parlementariër viel in een prullemand want het trottoirtje scheurde. Het was maar van krantenpapier. Zoetjes neuriede het gramafoontje en ander wijzeke.

Icarus.

Een jonge man sprong op het puntje van een telefoonpaal en reed op een schimmel over de draden, hij schaatste op den rand van een kristallen schaal en langs den slanken boog van een guirlande cirkelde hij in pirouettes naar den zilveren maansikkel. Tinkelende geluidjes ruizelden. Een stoutmoedig notarisje zei: dat wil ik ook doen! Langs een sekure ladder kroop hij naar den draad, de kristallen schaal trapte hij tot gruizels en de guirlande brak toen het dikke lichaampje er zich aan opheesch. Massaal plofte het in de zelf-erkenning: zoogdieren gedijen op den grond.

Marche funèbre.

's Avonds liep het jongetje op de sterren. En overdag praatte hij wartaal, zeiden de menschen en legden hem onder een broodkar. Het jongetje stond op en was een hinkepoot. Maar in een brandkast kreeg hij twee zekere beenen. En het mager scharminkeltje werd eene dikke man, die met een kanon jacht maakte op mollen. Trampelend op twee woedende boem-boem-trommen, serveerde hij de mollelijkjes in een kermistentje. Tienduizend burgers hoestten hoeraatjes naar dit onweer en zeien: ‘fameus!’ Maar een stoute jongen prikte met een naalde den transpireerenden dikkerd in zijn been. Ontploffing. De tienduizend burgers riepen ‘o jé!’ Een fluitende vrijbuiter pikte de grijze mollelijkjes en het lekke kinderbalonnetje aan zijn puntige stokje en begroef ze in een zak met sigaren-peukies.