Pogen. Jaargang 1

[p. 161]

[Nummer 6]

Heer, ik roep tot U.

Heer, ik roep tot U
uit de nauwe schacht mijner uren;
tot U roep ik
uit hun vruchteloze eenzaamheid en eenderheid:
Mijn rusteloos dwalen is roepen om U en angstige opstandigheid:
het gedurige vallen der doden zonder geluid, zonder geluid om ons heen,
en onze zonden en onze trots.

Ik roep tot U
Heer, uit deze afgronden van stilte:
in mijn hart is 't eindeloos verlangen
der geluidloze hospitaal-zalen.
De dag is nauw als het achterdek van een turfschip:
in de verten is de rijkdom der velden onbereikbaar en ongekend:

ik weet alleen de droef-verrimpelde gezichten,
de peinzende sukkelgang der armen
die turven komen halen.

Heer, de dag is angstig-nauw
als de binnenplaats van een gevangenis:
in het kille licht tussen d'onvruchtbare muren
troosteloze rondgang van vermoeide gevang'nen:

[p. 162]

 

zij gaan naar de aarde gebogen

 

om niet te sterven van oneindigheidsdrift.

 

Heer, God, Gij zijt zo ver.

 

 

 

Heer, ruk me óp van de aarde:

 

dat ik in de wijdheid uwer Liefde lere staan

 

rustig en stil:

 

rode vlieger in de blauwe lucht;

 

dat ik worde als de kranen aan de kaden:

 

het eentonige zingen hunner katrollen en kettingen rustig omhoog: tot U,

 

en onder de mensen een deemoedig mekaniek.

HENRI BRUNING.