Pogen. Jaargang 1

[p. 138]

Twee gedichten

Uit donkere stilten.

Mijn ziel is als een die ligt geknield vóór U met gevouwen handen,

en oogen die van de vele tranen glinstren als parelhoorns.

Hebt Gij niet mijn stem hooren vergalmen in den avond als het
weemoedsneunen van 'n jagershoorn? Zij kloeg tot U op als 'n hulpelooze....

als een die verdoemd was in uwe grammoedigheid.

Mijn hart heeft zich willen vernietigen voor uwe komst. Als 'n gouden
vrucht wilde het zich zelf geven aan de harten die hongerden, opdat
Gij uw Genade zoudt hebben voorgezonden als 'n heraut van vrede.

In mijn gemoed jaagt vrees dat Gij mij stooten zult uit uw reine
tempeling - wijl mijn ziel niet is zuiver gebleven aan den kus van het leven

wijl in mijn kleederen de domplucht

hangt van verdachte plaatsen en in het lied mijns leven het woord

uit lage voorhoofden.

Maar - als 'n straatmelaatsche zal ik mijn wonden uitstallen voor
uw Aanschijn en door de wisseling der dagen zal mijn stem tot U opbedelen....

totdat Gij zult de lamp opnemen en de deur openen.

Toch - de nacht donkert zoo zwaar....

en zoo ijzig is de schor van uw drempel.

Open mij Heer en ik zal vóór dragen al het goede

dat nog rest in mijn hart en mijn witte daden uit komende dagen.

Open mij Heer en neem mij op. - Zie! ik lig vóór uw tempeling

op de heuvels en wacht op de omarming uwer liefde.

J. Ronie.

[p. 139]

Als ik aan u denk.

Mijn gedachten zijn omgeven van deemoed
- als gefloerste meisjes -
als ze opgaan naar U -

Naar uw wit gelaat dat altijd als 'n heilige hostie staat in mijn hart
gaan mijn gesluiërde gepeinzen in lange rijen als gebogen pelgrims.
Als overvolle stormwolken schuiven ze onrustig heen naar die zon
door mijn zwoelen zieledag.

Over je wezentje - als de wolkschaduwen over lenteland - gleed goddelijke lach.

Dan keeren ze weer blank en huiverend als varende misten in 'n
maannacht.
Als jonge bruiden keeren ze in naar mijn ziel geopend als 'n witte
heiligdom op de heuvelen.

6-3-22.

J. RONIE.

[p. 140]

Houtsnede van JAN COCKX