Pogen. Jaargang 1

[p. 116]

Wimpel
door Henri Bruning

Handen en borst en nek en benen gespannen in wind-friste van lente; de grote ochtend open-gesmeten voor onze sterke ogen:

Achter ons de zware zeil-stilte als een gerijpte verrukking: we stonden jong en groot en fier op de hoge steven: dóórploegend alle wereldsteden:

We beefden in ekstatiese jubel: van 't ontzagwekkende aan menszijn plotselinge overweldiging: ineengesloten organisme van raderende wereld-steden.

Waarom sloegt ge stuk de ogen van dit geslacht, mochten we nu niet meer leven, en in niets meer geloven.

Waarom uw stem? en waarom uw stem als voortdurende ontbering:

ontbering van blijheid,

ontbering van manlikheid,

ontbering van kracht.

Waarom, om de zwervende honger onzer weerloze ogen: angstig de wijdheid der wereld-stilte.

Toen wij stonden op de trotse kammen van mens-grootheid - en wij verheerlikten ze niet, wèl onze grootheid U verheerlikte - schoot Gij in plotseling kogeltje van opgewonden student onze grootheid aan stukken. Wij zagen de machteloosheid en de verminktheid van ons mens-zijn: toch gaven we niet toe:

Een avond op nauwe stille kamer - voor ons het onverschillige van nieuwsblad-regelmatigheid - werden we schooiers aan helle sinema-halls en zochten de harde ogen van geurige vrouwen.

Toen onze jonge ogen leeg waren door ontgocheling (staren in vertwijfeling-overal: van gebroken masjiene-delen chaotiese stapelingo-veral): op bruin blad van tafel strakke licht-schijn van buro-lamp, hief zich de stilte op tot uw Wezen.

Zich straffende hovaardig en wankelste waag: alle grootheid,

IJdelheid: stijlloze en niet-stijlloze steden-bouw:

Als Gij niet zijt wit-gloeiend Sentrum: Geen steen blijft op de ander.

Met driest ge-baar wèg-gedrongen uit de tocht der uren:

Uw Stem staat in alle rumoer, omdat alle rumoer stilte is en alle stilte uw Stem, - uw Lied zingt Gij in aller ogen: opene en geslotene:

[p. 117]

in die U kennen en niet-kennen, zegenen en vervloeken, bidden en vertrappen.

O, we willen U weer terug en we roepen U aan in de wankeling van onze dag: dat Gij richte de schaamte van ons vernederde uur,

dat wij - die voor uw konstruktieve helden onze afdwalingen vele, zó vele weten en de schamelheid van doen, klein, zó klein (bidt voor ons! sterkt ons! helpt ons!), en ons nostra maxima culpa belijden geteisterd door uw vernietiging (vergeef ons!) -

dat wij sterk worden en vast:

en zijn:

in de wilde kruising van hebzucht en donkere zondigheid, en wrede vernieling van hulpeloze levens onwankelbare lichtsirkelingen van plicht: in de chaotiese warreling van gehavende avondstraat strakke lichtlijn van lantaarns.