Pogen. Jaargang 1

[p. 77]

De mislezer (Zondagmis: 12.15 u.)

‘... sicut vermis’.

Hij is een arm oud man,
de grijze mislezer met zijn kaal hoofd,
en die zijn bisschop niet behagen kan.

Onder het krakend geweld van goud en brokaat
voor een snobsenpubliek leest hij de mis,
gansch in het wit.
Hij kent de overspelige vrouw die recht staat,
en de woekermeneer die dààr zit.
Hij is simpel en moe,
hij beseft de zonde en den strijd, diep en fel:
de vrouw die de wimpers luifelt
en van den man het wulpsch oogenspel,
Hij weet de verwaandheid
van dit rijk geslacht
en hun trots op vleesch en kleed.
Hij murmelt zijn snelle gebeden heel zacht
en buigt zijn kaal hoofd
in leed.

Hij spreekt geen woord
hooger dan de kabbel-lijn van één toon.
Hij is eerbiedig en oud
en de nederigste man in Gods woon.
Hij opent de armen en teekent een fel kruis:
onder die zegening gaan de vunze vrouw
en de dikke meneer lachend naar huis;
zij hoorden een half uur verstrooid
zijn onhoorbare taal.
Maar hij schouwt hen aan
met de droefheid van Job op zijn vaalt.
Onder de vracht van goud en brokaat
bidt hij stil en gebroken.

[p. 78]

 

De bisschop denkt zijn stem te klein

 

en zijn kennis in simpelheid verdoken.

 

Hij is lijk Paulus in Athenen

 

voor heiden en lauwen tot spot.

 

 

 

De bisschop weigert hem d'ontferming der biecht

 

en het prediken van Christus' gebod.

 

 

 

Zijn schoenen gapen. Zijn hoed heeft kleur noch vorm.

 

Maar hij lacht kindsch en eenzelvig naar Christus

 

die hangt boven d'aarde ‘lijk een Worm’.

A.G.