Pogen. Jaargang 1

[p. 65]

[Nummer 3]

De avond van de feestdag
door Leopardi (vertaald door dr. Fr. D'Haese)

Mild en klaar is de nacht en windstil,
En stil alover de daken en midden de tuinen
Rust de maan en openbaart ginds ver
Iedere heldere berg. O vrouwe,
Reeds zwijgt elke wegel, en door de vensteren
Blinkt een zeldzame nachtelijke lamp:
Gij slaapt, daar u omvangt lichte sluimer
In uw rustige kameren; en gij voelt de beet
Van geen enkele zorg; en natuurlijk weet gij niet noch denkt [ge eraan

Hoe groote wond gij mij sloegt in den boezem.
Gij slaapt: ik bied mij aan, te groeten
Deze hemel, zoo mild te aanschouwen,
En de aloude natuur almachtig,
Die mij maakte voor de onrust. Aan u ontzeg ik
De hoop, zegde ze mij, zelfs de hoop; en dat van niets anders
Blinken uwe oogen als van geween.
Dees dag was plechtig: thans rust ge uit
Van het spel; en wellicht heugt het u
In droom hoevelen gij heden behaagdet, en hoevelen
Behaagden aan u: niet ik, o meen niet dat ik hoop,
Rijs voor uw geest. Intusschen vraag ik mij af
Hoeveel te leven mij rest en ter aarde hier

[p. 66]

 

Werp ik mij neder, en schreeuw en sidder. O gruwelijke dagen

 

In zoo bloeiende leeftijd. Ai, langs den weg

 

Hoor ik nabij het eenzame lied

 

Van de handwerkman, die keert na het vermaak,

 

laat in de nacht, naar zijn arme woonst;

 

En fel schroeft het mijn hart,

 

Te denken hoe alles ter wereld voorbijgaat,

 

En haast geen spoor laat na zich. Zie, de feestdag

 

Is gevloden en op de feestdag volgt

 

De weekdag en de tijd draagt heen met zich

 

Alle menschelijk gebeuren. Waar is thans het rumoer

 

Van deze oude volken? waar is thans de faam

 

Van onze roemzuchtige vaderen, en het groote imperium

 

Van dit Rome, en de wapenen, en het geluid

 

Dat uitging van hen over de aarde en alover de zee?

 

Alles is vrede en zwijgen en heel de wereld

 

Rust en van hen wordt niet meer gerept.

 

In mijn prille jeugd, wanneer je verlangend

 

Uitziet naar de feestdag, wanneer dan

 

De dag voorbij was, ik in treurige wake

 

Lag ter peluw; en te later nacht

 

Een zang, die men hoorde zich verwijderen

 

Langs de wegen en wegsterven langzamerhand,

 

Reeds op dezelfde wijze schroefde hij mijn hart.