Film. - Lelian Gish.
Door Eugene Lemmens.
Lelian Gish is altijd het klein meisje dat ter school gaat of 's zondags voormiddags naar den tempel. Zij draagt heur haar in een langen vlecht en heur hartje zit vol pretentie. Waarom zijn kleine meisjes zoo pretentieus? - Daarin ligt heel het spel van Lelian Gish.
Kleine meisjes zijn pretentieus omdat ze nog zoo weinig weten doch reeds veel voorvoelen. Het voorgevoel is een zoo ruim paleis! Ze hebben nog geen vrouwelijkheid, doch voelen zich prinsesjes; ze hebben geen begeeren, doch voelen zich begeerd. Ze spelen met sleutels.
Lelian Gish draagt een korfje aan den arm en zet het profijtig neer; en zet er zich dan even profijtig neven. Profijtigheid is ook een vorm der pretentie.
Lelian Gish heeft heur lang wit slaapkleed aangetrokken en gaat te bed; doch ze beziet zich eerst nog eens genoegelijk in het spiegeltje; één oogenblikje zelfs staat ze er vóór op de teenen.
Lelian Gish komt naar den tempel, en bidt met eenvoud; doch ze vergeet niet dat men haar bekijkt en bidt daarom met dubbelen eenvoud.
Klein leven met veel kleine perspektieven; kleine koppige liefdesperspektieven. Koppigheid is ook een vorm der pretentie. Ze speelt altijd op den rand van 't groot-meisje-worden. Vandaar een lieve komische onhandigheid. 't Komische wordt lichter plastisch dan 't dramatische.
En aan den rand van het groot-meisje-worden zit altijd wat perversiteit, ten minste voor groote menschen. Zoo is het spel van dit vrouwtje 't gewild naief optooveren van een heel wereldje dat de groote lui bekoort. Verstandig wereldje omdat het de miniatuur is van - en heel dicht staat bij het veel latere leven, als de liefde der verloofde en der jonge vrouw plaats zal gemaakt hebben voor de tweede liefde; want voor het schoolmeisje lijk voor de minnares is de liefde niet levensvoedsel, doch de mogelijkheid tot een wondervol avontuur.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd